Θανάσης Τσεκούρας

Αργησαν, προπλήρωσαν ένα τσουβάλι ευρώ, δεν κατοχύρωσαν την ποσότητα και το χρονοδιάγραμμα των παραγγελιών και, τέλος, δεν δέσμευσαν με ρήτρες τις πολυεθνικές του φαρμάκου. Σε οποιαδήποτε επιχείρηση ένας διευθύνων σύμβουλος που θα τα είχε κάνει όλα αυτά μαζί δεν θα έβρισκε θέση ούτε στο ταμείο ανεργίας.

Πιο σοβαρό είναι ένα δεύτερο ερώτημα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση, όταν πρέπει να διαχειριστεί μια κρίση, συνήθως καταλήγει σε φιάσκο;

Ενα εύκολο γύρισμα στον χρόνο, μόλις δέκα χρόνια πριν, ενισχύει το προηγούμενο ερώτημα. Στη μεγάλη οικονομική κρίση όλα έγιναν τόσο αργά, τόσο μίζερα και τόσο επώδυνα. Ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα με το φιάσκο των εμβολίων. Η Ευρωζώνη κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα από μια χώρα, την Ελλάδα, της οποίας το ΑΕΠ ήταν περίπου όσο του Μέριλαντ, όπως σχολιάζει ειρωνικά ο Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του. Ο οποίος κάπου επιχειρώντας μια «διάγνωση» δείχνει να εμπιστεύεται τη «θεωρία του μαζοχισμού»: Eίναι η ιδέα μου ή πηγαίνουν από τη μια κρίση κατευθείαν στην επόμενη, αναρωτιέται στο ίδιο βιβλίο.

Ασφαλώς, δεν είναι εύκολη η διάγνωση της «ευρωπαϊκής ασθένειας». Πάντως, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους είναι η διαρκής έκπτωση του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται τις τύχες της Ευρώπης.
Δύο επίκαιρα παραδείγματα. Ποια είναι η πολιτική βιογραφία της περίφημης Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν; Μόνιμη protege της Μέρκελ, κυρίως σε δευτερότριτους ρόλους. Υπουργός Οικογένειας, στη συνέχεια υπουργός Εργασίας και τελικά υπουργός Αμυνας. Σε μια χώρα που, ευτυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους, δεν θεωρείται χώρα πρώτης γραμμής στους διεθνείς στρατιωτικούς συσχετισμούς. Στο μεταξύ χρεώνεται και ένα σκανδαλάκι, αφού το 2016 αποκαλύφθηκε ότι η μισή διδακτορική διατριβή της στην Ιατρική Σχολή του Ανόβερου ήταν προϊόν λογοκλοπής.

Πάμε στη «δικιά» μας, την Κύπρια επίτροπο Υγείας Στέλλα Κυριακίδου. Κλινική ψυχολόγος, με πολιτικά ένσημα δυο-τρεις κοινοβουλευτικές θητείες στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Δεν τα λες κι όλα αυτά ένα βαρύ βιογραφικό.
Αν λοιπόν συνδυαστούν τα δομικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη μετριότητα και την ισχνότητα της νομενκλατούρας των Βρυξελλών, τότε η διαρκής κατάληξη σε φιάσκο προβάλλει ως η πιο πιθανή εξέλιξη στη διαχείριση των κρίσεων.

Βέβαια, για να μην τα συγχέουμε, τα δομικά προβλήματα της Ευρώπης έχουν ασύγκριτα μεγαλύτερη βαρύτητα σε σχέση με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Ομως το ένα λειτουργεί ως καθρέφτης του άλλου. Συνήθως με τραγικά, ακόμη και θανάσιμα αποτελέσματα - όπως στην περίπτωση της πανδημίας.