Οι ταχαριστεροί του Αλέξη Τσίπρα καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Τέτοιες επιδόσεις ουδέποτε άλλοτε από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Πέσαμε από τα σύννεφα. Ποιος αυτός; Δεν το πιστεύω. Μπας και κάνετε λάθος; Μα το «παιδί» είναι εξαιρετικό.  Αμεμπτο. Ποτέ δεν έχει δώσει την παραμικρή αφορμή. Ασε που είναι παντρεμένος και πατέρας. Ασε που είναι ευτυχισμένος με την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Τι να πω; Συγκλονίστηκα! 

Και κάτι σχετικά με απεργίες, διαδηλώσεις, πορείες, συγκεντρώσεις. Σχετικά με το φρακάρισμα, την ασφυξία του κέντρου της πρωτεύουσας, με την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών και με αφορμή  το πρόσφατο νομοσχέδιο που χαρακτηρίστηκε αντεργατικό και περίπου «φασιστικό»

Όπως το πασίγνωστο ανέκδοτο με τον σοβιετικό και τον Αμερικανό. Λέει ο τελευταίος «εσείς τους κλείνετε στα γκουλάγκ». Απαντάει ο σοβιετικός «κοίτα ποιος μιλάει, εσείς με τους Μαύρους»

Παρακάμπτω τον ορυμαγδό με Νίκο Παππά και Χρήστο Καλογρίτσα. Παρακάμπτω τον εσμό, τον πολτό, το «ηθικό πλεονέκτημα», το «μαγαζί», τον «Λευκό» (κατάμαυρο) «Οίκο» τα παραμάγαζα και την ομηρία του Αλέξη Τσίπρα. Να πιάνεις τη μύτη σου

Μάθημα Ιστορίας. Σπουδαίο, χρήσιμο, ωφέλιμο και μοναδικό για τα κοινωνικά και πολιτικά πεπραγμένα της Νεότερης Ελλάδας. Πρέπει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια. Εχουμε και λέμε.

Κάποτε, προ Covid 19, το υπουργείο Πολιτισμού ήταν χαρά μεγάλη. Πρόνομιο και αυτόματος πιλότος. Ο (η) υπουργός στο πολυτελές γραφείο του, αγναντεύοντας το απέραντο κενό, ρωτούσε, έτσι με  ασυγκράτητη ηδονή, κάποιον παρατρεχάμενο «για πες μου παιδί μου,  πόσους επισκέπτες μετράμε μέχρι σήμερα;» Και το «παιδί» απαντούσε με ασυγκράτητη ευδαιμονία «τριάντα εκατομμύρια». Και ο (η) υπουργός ανταπαντούσε χαμογελώντας, έτσι για πλάκα,  «μόνο;»

Καλά, λοιπόν. Εσύ που χύνεις δηλητήριο. Που ρίχνεις μπινελίκια με την ευκολία που πορδίζεις από το σκόρδο και την ακόρεστη λαιμαργία. Εσύ που όλα τα ξέρεις, όλους τους σχολιάζεις και όλους τους έχει καταδικάσει. Εσύ ο αυτόκλητος εισαγγελέας. Ο λαικός δικαστής. Ο παντογνώστης και ασυγκράτητος ανακριτής. Εσύ ο τάχα μου αθώος. Ο τάχα μου ανυπόληπτος. Ο τάχα μου ανιδιοτελής. Ο τάχα μου αδικημένος. Μονίμως αδικημένος. Εσύ ο απόλυτος κριτής. Εσύ που χωρίς ίχνος δισταγμού. Ιχνος αυτογνωσίας. Ιχνος κάποιας, έστω στοιχειώδους επεξεργασίας

Εκτός από Αλέξη Τσίπρα και  ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο αδιέξοδο και η πολιτική του «Κινήματος Αλλαγής» και του  ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά αδιέξοδο και στο κατώφλι της Φώφης Γεννηματά. Για πολλούς λόγους, κυρίως για έναν. Ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Που πάει κάπως έτσι:

Τα γεγονότα από μόνα τους. Ψύχραιμα και αντικειμενικά. Πιο αντικειμενικός.. πεθαίνεις. Εχουμε και λέμε. Ένα προς ένα. Τα βήματα τα ταχαριστερά

Εδώ ο παπάς, εκεί παπάς, μα σε όλα πάντα Νίκος Παππάς; Σε όλα. Και σε ακόμα περισσότερα!

Το κατάλαβαν; Όχι! Το πίστεψαν; Ούτε! Το υποπτεύονται; Ισως. Και ναι και όχι. Τότε; Τότε στου κουφού και ταχαριστερού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!

Συνήθως πορευόμαστε όπως οι  χελώνες.  Κουκουλωμένοι στο καβούκι μας. Στο προστατευτικό μας περίβλημα. Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος ζωής μας. Η γειτονιά μας. Η κατοικία μας. Ετσι οι ένοικοι του δεύτερου, του τρίτου, του τέταρτου ορόφου, αλλά και του ρετιρέ είναι αδύνατον να αισθανθούν, ακόμα και να υποπτευθούν τι ακριβώς συμβαίνει με τους από κάτω. Κυρίως με  εκατοντάδες χιλιάδες που ασφυκτιούν στα υπόγεια

Πως να το κάνουμε. Μπροστά σ αυτά τα αποκαλυπτικά ηχητικά ντοκουμέντα, το σκάνδαλο Κοσκωτά καθώς και όλα τα συμπαρομαρτούντα, μοιάζουν με εικόνες από Μίκι Μάους για παιδιά