Αν πιστέψω τα εξαντλητικά περιστατικά που εξιστορούνται στο εξαιρετικό χρονικό «Η μεγάλη μπλόφα» της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτώριας Δενδρινού, τότε αυτά που συνέβησαν το εξάμηνο Φεβρουαρίου - Ιουλίου του 2015 ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Ακόμα και του πιο καχύποπτου, δύσπιστου και του πιο ακραίου αντισυριζαίου.

Ο επικοινωνιακός «κανιβαλισμός» η πιο προσφιλής μέθοδος  για τον ευτελισμό των πάσης φύσεως σκανδάλων και  διαπλοκών. Λόγου χάριν η περίπτωση με  τις «λίστες» και πρώτη  καλύτερη εκείνη  της φερόμενης ως «λίστα Λαγκάρντ». Τι έγινε παιδιά;  Μηδέν στο πηλίκον. Ανθρακας ο θησαυρός

Το    δηλώνω από την αρχή.  Καθέτως, οριζοντίως,  διαφωνώ  με την  τοποθέτηση του Κυριάκου   σχετικά με το μεγιστοτεράστιο  σκάνδαλο  Novartis. Αλλά και των  υπόλοιπων  φαρμακευτικών  βιομηχανιών. Που είχαν  στήσει   τρικούβερτο γλέντι «ξυρίζοντας» αποθεματικά   ασφαλιστικών ταμείων συμπεριλαμβανομένου  και  του  δημοσιου  κορβανά

Σχετικά με  τα  αμερικανικά  τύμπανα πολέμου  που  ο ήχος τους φτάνει μέχρι την  τελευταία  «γωνιά»  του Ιράν. Σχετικά με  το ενδιαφέρον  του βαψομαλλιά Ντον Τραμπ   για ελευθερίες,  ατομικά δικαιώματα και   Δημοκρατία δυτικού  τύπου

Σχεδόν πέντε χρόνια από εκείνη  την ημέρα  των  ατελείωτων   διαπραγματεύσεων.  Οπου   ο Αλέξης ως πρωθυπουργός της χώρας αναρωτήθηκε  φωναχτά «μα ποιος είναι  αυτός ο Τόμας  Βίζερ»

Τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Αλέξη Τσίπρα μυαλό δεν έχουν βάλει. Και εξακολουθούν να επιδίδονται στο σπορ της αερολογίας. Σχεδόν άπασες και άπαντες, με κάθε ευκαιρία, κατακρίνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με το επιχείρημα της «ταξικότητας» των μέτρων που ανακοινώνει και λαμβάνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας

Και να  συνοψίσω. Τις κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι ας λένε  ότι  γουστάρουν και ό, τι βγαίνει από το  στόμα τους το άπλυτο. Εχουμε και λέμε

Καυτή, τιτανοτεράστια πατάτα το Αιγαίο. Παρέα με Τουρκία, τρυπάνια και υποθαλάσσιες υδρογονάνθρακες. Καυτή πατάτα στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη

Τα πράγματα πολύ απλά. Σχετικά με το  τσουνάμι  το προσφυγικό.   Κάνουμε πως  δεν καταλαβαίνουμε. Μπερδεύομαστε  με τις «λεπτομέρειες».  Εχουμε και λέμε λοιπόν

Τον συναντούσα μερικές  φορές εκει στο Daily ένα μικρό καφέ, μια  ζεστή  γωνιά, του Γιώργου με  «οικοδεσπότη» τον Γρηγόρη, εκεί στο  τέρμα  Ξενοκράτους, κοντά  στο σπίτι του,  την  γυναίκα του, τους φίλους του

Ποιο είναι ένα από τα μεγάλα, τα δυσθεώρητα, τα σχεδόν αξεπέραστα και άλυτα προβλήματα της κρατικής διοικητικής μηχανής; Ποια η μεγιστοτεράστια παθογένεια; Ποιο είναι «αυτό» που ταλαιπωρεί, που βασανίζει, που μαστιγώνει την ελληνική κοινωνία και εμποδίζει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη πλούτου;

Ο ορισμός της   χυδαιότητας. Η επιτομή μιας απροσμέτρητης ανοησίας.  Από τον λίβελο που εξαπέλυσε εναντίον  Γαβρά ο τόσοδούλης Νίκος Μαστοράκης.  Εκείνος ντε  με τη  συνέντευξη  επί Χούντας, Αφού προηγούμενως οι Χουνταίοι  είχαν επιπέσει και ως κανίβαλοι είχαν βασανίσει  τα  παιδιά του Πολυτεχνείου

Διάβασα  ένα κείμενο  της  συναδέλφου Ρομίνας Ξύδα που  αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του “Πρώτου θέματος”. Ενα κείμενο σχετικά  με  γαμ… και άλλα τέτοια σεξουαλικά.  Ενα κείμενο όχι  φυσικά  της Ρομίνας, αλλά δημοσιευμένο σε περιοδικό  για γονείς και παιδιά. Κείμενο  σοκαριστικό.  Που καταλήγει  ως εξής:

Το ερώτημα απλό:  γιατί ο Κώστας Γαβράς να  συνδέσει, να ταυτίσει το όνομά του με την περίπτωση του Γιάννη Βαρουφάκη; Γιατί  τώρα  στην ηλικία  των  86 ετών, προς το  φινάλε μιας  ένδοξης  και μάλιστα Οσκαρικής καριέρας να εικονογραφήσει το πόνημα «Ενήλικες στην αίθουσα» (Adults in the Room) ενός ανθρώπου  που με την αμέριστη   συμπαράσταση του Αλέξη Τσίπρα, παραγουρουνότριχα να μας ρίξει στο  γκρεμό; Pourquoi Costas?