Η πρόκληση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγια-Σοφιά σε τζαμί στέλνει ένα οδυνηρό μήνυμα σε όλους εκείνους, στο εσωτερικό της χώρας μας, που δεκαετίες τώρα επιμένουν «να τα βρούμε με την Τουρκία» και επιχειρηματολογούν για την αδικία που συντελείται σε βάρος των γειτόνων μας. Ταυτόχρονα προσγειώνει ανώμαλα διεθνείς οργανισμούς και κυβερνήσεις που πιστεύουν ότι «η Τουρκία είναι Δύση».
Μπάμπης Κούτρας
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί αναποφάσιστοι (42,8%) προέρχονται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα λέει όλα. Καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει σε θέσεις και απόψεις που χαϊδεύουν τα αυτιά της σκληρής κομματικής βάσης, αλλά τον απομακρύνουν από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα
Από τη Mεταπολίτευση και μετά οι αλλαγές στη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου άλλαξαν πολλές φορές όνομα και χαρακτήρα, αλλά ο στόχος παρέμεινε ένας: να δώσουν πολιτικό οξυγόνο στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ο ανασχηματισμός βαφτίστηκε «αναδόμηση» και κατά καιρούς πήρε διάφορους χαρακτηρισμούς, όπως διορθωτικός, διαρθρωτικός, μικρός, μεγάλος, σαρωτικός, εκλογικός, φιλόδοξος, αναγκαίος, θεσμικός, άλλοτε συνένωνε, καταργούσε ή διαχώριζε υπουργεία, άλλοτε τους άλλαζε όνομα και τα προσάρμοζε στα πρόσωπα, στις απαιτήσεις των βουλευτών και στις κομματικές ισορροπίες. Ο παρονομαστής όμως παρέμεινε πάντα ο ίδιος εδώ και 45 χρόνια. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση δεν πήγαινε καλά, έπεφτε στις δημοσκοπήσεις, έκανε λάθη, είχε κοινωνικές αντιδράσεις, αναγκαζόταν να πάρει αντιδημοφιλή μέτρα, έμπλεκε σε σκάνδαλα, είχε πρόβλημα συνοχής ή στρατηγικής, ο πρωθυπουργός κατέφευγε στον τακτικό ελιγμό του ανασχηματισμού. Ηταν μια λύση ανάγκης, μια επικοινωνιακή ανάσα, μια προσπάθεια επανεκκίνησης - τις περισσότερες φορές ανεπιτυχής.
Eάν υπάρχει ένας τομέας που απαιτεί διακομματική στήριξη και πολιτική συναίνεση, πέραν των εθνικών θεμάτων, είναι η Παιδεία. Σε όλα τα άλλα ζητήματα η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, μπορεί να κάνει τις επιλογές της, να προχωρήσει μόνη της, να αναζητήσει συναινέσεις ή να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να κριθεί στις κάλπες
Tο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας αιφνιδίασε και τους πλέον αισιόδοξους. Oχι μόνο γιατί αναμένεται να λειτουργήσει ως «αναπνευστήρας» για τις πληττόμενες από τον κορωνοϊό εθνικές οικονομίες των χωρών-μελών της Ε.Ε., αλλά και επειδή μπορεί να σημάνει μια νέα αρχή για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Σε πρώτη ανάγνωση, το ταμείο των 750 δισ. ευρώ αποτελεί το κρίσιμο βήμα προς την αποτροπή της διάλυσης. Η Ευρώπη έφτασε στο χείλος της αβύσσου, κοίταξε το χάος που έχασκε κάτω και την τελευταία στιγμή συνετίστηκε. Προτίμησε τη σωτηρία από την καταστροφή.