Η συγγνώμη του Τσίπρα για τα ρουσφέτια της συριζαϊκής νομενκλατούρας, στον βαθμό που είναι ειλικρινής, αποδεικνύεται λίγη και ήρθε πολύ αργά.

Χειρότερος κι από την ήττα είναι ο πολιτικός ξεπεσμός. Ξεκίνησαν με σημαία το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων και τέσσερα χρόνια μετά αγωνίζονται για να πείσουν ότι «όλοι το ίδιοι είμαστε». 

Eίναι δύσκολο να εξηγήσω πώς ένας πρωθυπουργός που «πιάνει πουλιά στον αέρα» μπορεί να την πατήσει τόσο εκκωφαντικά. Δεν είναι ότι έχασε, ούτε η διαφορά των 9,36 μονάδων από τον... εύκολο αντίπαλό του, αλλά το πώς ηττήθηκε.

Ακόμη κι αν ο Αλέξης Τσίπρας ηττηθεί «στρατηγικά» στις σημερινές  κάλπες, αμφιβάλλω αν θα πάει μέσα στον Ιούνιο σε εθνικές εκλογές.

Από την αρχή είχαμε τη βεβαιότητα ότι ο πρωθυπουργός και η παρέα του θα έκαναν ό,τι πιο ξεδιάντροπο μπορούσαν για να παραμείνουν λίγο ακόμη στην εξουσία ή τουλάχιστον για να δυσκολέψουν τη ζωή και τη θητεία της επόμενης κυβέρνησης.

Η αλαζονεία και η αμετροέπεια δεν είναι καλοί σύμβουλοι ούτε στη ζωή, ούτε στην πολιτική. Αυτή τη βασική αρχή φαίνεται πως ξέχασε ο Αλέξης Τσίπρας τέσσερα χρόνια τώρα προκαλώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να κρύψουν τον κομπασμό τους ότι «τον έχει ο Αλέξης τον Κυριάκο στη Βουλή».

Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, έχοντας στο διπλανό γραφείο την τρόικα, αποφασίζουν αυτές τις ημέρες πού και πώς θα «επενδύσουν» πολιτικά τις τελευταίες προεκλογικές παροχές που έχουν στη διάθεσή τους.

Αναρωτιέμαι εάν η φράση «μόνος μου και όλοι σας - σας έχω», αυτή η ατάκα-σήμα κατατεθέν τής αλά Πολάκη ψευτομαγκιάς, θα μπορούσε να έχει μια ερμηνεία διαφορετική από την προφανή.

Tο 2008, όταν ο Γιώργος Βουλγαράκης διατύπωνε την ιστορική πλέον φράση «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», δεν περίμενε τη δικαίωσή του από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει φτάσει σε πολιτικές ακρότητες, αλλά εκεί που έχει ξεπεράσει κάθε φραγμό είναι στην αλά καρτ αντιμετώπιση της ηθικής και της νομιμότητας.

Για τον Αλέξη Τσίπρα τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από την αρχή. «Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας και πρέπει να τον τελειώσουμε». Οσοι είχαν τελευταία ελπίδα επιβίωσης τα πενιχρά επιδόματα έχουν ένα λόγο να είναι ικανοποιημένοι από τη σημερινή κυβέρνηση.

Η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία από τον Ιανουάριο του 2015. Τέσσερα χρόνια και κάτι μετά τα μοναδικά «πόθεν έσχες» που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα και συνεπώς βρίσκονται στη διάθεση της κοινής γνώμης είναι αυτά του ’15. Ανάλογος ήταν ο χρόνος δημοσιοποίησης και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Προφανώς όλες είχαν λόγους να καθυστερούν τρία και τέσσερα χρόνια την εμφάνισή τους, αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σαν τις άλλες. Τα μέλη της είναι... στελέχη της Αριστεράς, δεν έχουν τίποτα να κρύψουν και έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι όλων των άλλων «του παλιού πολιτικού συστήματος».

Φοβάμαι πως η διαπίστωση του πρωθυπουργού ότι «πρέπει να παίζουμε και λίγο τον χωροφύλακα τώρα» για τη Συμφωνία των Πρεσπών και την παραχώρηση της γλώσσας και της εθνότητας στους Σκοπιανούς ήρθε κάπως αργά. 

Πολλές συμπεριφορές των ανθρώπων της σημερινής κυβέρνησης είναι δύσκολο να ερμηνευθούν με τα κλασικά εργαλεία της πολιτικής ανάλυσης. Θα έλεγε κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ συναγωνίζονται σε μια αέναη άρνηση της πραγματικότητας, που μόνο με ψυχαναλυτικές θεωρήσεις μπορεί ενδεχομένως να εξηγηθεί.

«Ολιγαρκής», σύμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιώτη, είναι «αυτός που αρκείται στα λίγα, που δεν επιζητεί τα πολλά, δεν εκπληρώνει πλεονεξία». «Αφθονία», κατά την ίδια πηγή, είναι «η μεγάλη ποσότητα αγαθών, σε βαθμό που να υπερκαλύπτει τις ανάγκες» και έχει ως συνώνυμα την «υπερεπάρκεια» και την «πληθώρα».