O Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε προχθές μια τοποθέτηση δέκα λεπτών για να εξηγήσει ότι «εγώ Μητσοτάκης δεν θα γίνω ποτέ» και τελικά να αποδεχτεί την πρόταση Μητσοτάκη και να ψηφίσει την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είναι το πρώτο πολιτικό γκολ (για να χρησιμοποιήσω ποδοσφαιρικούς όρους) που τρώει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι το πιο θεαματικό.
Μπάμπης Κούτρας
Αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις, τις επίσημες δηλώσεις και το παρασκήνιο, η ελληνοτουρκική κρίση μπαίνει στη φάση της ύφεσης, μετά την ένταση των τελευταίων εβδομάδων. Η... αναγκαστική σκληρή κριτική που άσκησε η αντιπολίτευση στον κ. Μητσοτάκη για τις συνομιλίες με τον πρόεδρο Τραμπ μάλλον αδικεί τον πρωθυπουργό. Η συνάντηση πήγε καλά και γενικότερα οι συνομιλίες στην Ουάσινγκτον βοήθησαν τις εθνικές μας θέσεις. Και αν αυτό δεν φάνηκε τόσο ξεκάθαρα στις επίσημες δηλώσεις και τις εκατέρωθεν τοποθετήσεις, προκύπτει από την κατάσταση που διαμορφώνεται.
Το 2019 που φτάνει στο τέλος του άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «η χρονιά του Κυριάκου». Από το 2016 ήταν δρομολογημένο να φτάσει στην εξουσία, επικεφαλής της φιλελεύθερης παράταξης, αλλά τελικά αποδείχθηκε σχετικά εύκολο, ο ίδιος περισσότερο έτοιμος από όσο πίστευαν και πιο αισιόδοξοι φίλοι του και το ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης υπήρξε εντυπωσιακό.
Εάν θέλουμε να δούμε την τρέχουσα έξαρση της τουρκικής προκλητικότητας απλά και υπό μορφήν παραβολής, η εικόνα είναι εντελώς ξεκάθαρη: Η Ελλάδα θυμίζει εμμονικό φιλειρηνιστή που επιμένει να τείνει κλάδο ελαίας σε έναν εξαγριωμένο ταραξία, έναν «χούλιγκαν». Ο οποίος δεν παίρνει από λόγια, δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει και καγχάζει στην ιδέα της διαπραγμάτευσης. Μη έχοντας κανένα δίκαιο αίτημα, αρκείται στο να κροταλίζει τις αλυσίδες στα χέρια του, να επιδεικνύει τις σιδερογροθιές και να απειλεί με κάθε τρόπο ότι σκοπεύει να πάρει διά της βίας όλα όσα πιστεύει πως του ανήκουν.
Η ελληνοτουρκική κρίση είναι μια διαρκής κατάσταση δεκαετιών, εμείς τη γνωρίσαμε από το 1974, η οποία τη μία ημέρα βρίσκεται σε έξαρση και την άλλη σε ύφεση. Σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο μετράμε κέρδη και απώλειες, με σημαντικότερη το «γκρίζο» στα Ιμια από τον Ιανουάριο του 1996. Σε γενικές γραμμές, όμως, το status quo στο Αιγαίο και στην Κύπρο παρέμεινε ίδιο, όπως διαμορφώθηκε μετά την τουρκική εισβολή. Η μόνη διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα, δηλαδή η χάραξη της υφαλοκρηπίδας, ποτέ δεν διευθετήθηκε, και οι Τούρκοι φροντίζουν να προσθέτουν κάθε τόσο στον χάρτη κι άλλες εστίες έντασης, εγείροντας νέες απαιτήσεις, με τελευταία ανακάλυψη την τουρκική ΑΟΖ νότια της Κρήτης και τα «σύνορα» με τη Λιβύη.
Oσοι ονειρεύονται συμφωνίες με τον Ερντογάν στο Αιγαίο, κατά το πρότυπο των Πρεσπών, μπορούν να ξυπνήσουν. Οχι γιατί η συμφωνία της Τουρκίας με μία από τις κυβερνήσεις της Λιβύης μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της γελοιότητας, αλλά επειδή δείχνει πόσο μακριά μπορεί να το πάει ο Ερντογάν και κυρίως πόσο επικίνδυνα παιχνίδια παίζει με απίστευτη ευκολία
Φτάνουμε στον Δεκέμβριο, αλλά η κυβέρνηση εξακολουθεί να ζει τον μήνα του μέλιτος με τους πολίτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, πολιτικά, δημοσκοπικά, επικοινωνιακά και κοινωνικά, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν χάνει δυνάμεις, αλλά και συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη περίπου του 70% των ψηφοφόρων και κυρίως έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα.
Η οικειοθελής αποχώρηση με συνοπτικές διαδικασίες των προσφύγων-μεταναστών από την εγκαταλειμμένη και απομακρυσμένη Μονή Πορετσού δείχνει την πορεία του προβλήματος. Οι συντριπτικά περισσότεροι από τους κατατρεγμένους που φτάνουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν επιθυμούν να μείνουν στην Ελλάδα, αλλά να πάνε κάποτε στη Βόρεια Ευρώπη
Είναι γεγονός πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι με την αλλαγή κυβέρνησης, το περασμένο καλοκαίρι, η κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας άλλαξε. Ολοι εκείνοι που τα τέσσερα τελευταία χρόνια του τρίτου και πιο σκληρού μνημονίου εξαφανίστηκαν από τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις συγκεντρώσεις, τις μολότοφ, εμφανίστηκαν ξανά.
Το «ξύλο» που έφαγε αδίκως η κυβέρνηση για τον κινηματογραφικό «Joker» δείχνει ότι η ζωή στην εξουσία δεν είναι εύκολη. Από τη μία, ο υπερβάλλων ζήλος ορισμένων υπηρεσιακών παραγόντων στα υπουργεία Πολιτισμού και Προστασίας του Πολίτη, τα λάθη στη διαχείριση του προβλήματος και η αναμενόμενη αξιοποίησή τους από την πλευρά της αντιπολίτευσης μπορούν να μετατρέψουν το όνειρο σε εφιάλτη.