Φοίβη Παρασκευά

Είναι γεγονός. Ας το παραδεχτούμε. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει προκαλέσει πολλές αρνητικές για όλους, συνέπειες τόσο στην οικογένεια όσο και στην κοινωνία. Ο γρήγορος ρυθμός της καθημερινής ζωής και οι φορτωμένες ώρες εργασίας, χωρίζουν τα μέλη μιας οικογένειας, το ένα από το άλλο.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να υποφέρουν από απομόνωση και κοινωνική αποξένωση. Δυστυχώς, οι απαιτήσεις της μοντέρνας ζωής δεν αφήνουν πια περιθώριο και χρόνο για διάλογο και ανθρώπινη επικοινωνία.

Πολλοί άνθρωποι και κυρίως νέοι, ξοδεύουν ατελείωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, τάμπλετ και ηλεκτρονικά παιχνίδια τα οποία όλο και περισσότερο κερδίζουν έδαφος στην καθημερινότητα. Αυτό, φυσικά επηρεάζει την συμπεριφορά τους ως προς τους φίλους τους και την οικογένεια.

Από την άλλη, οι γονείς είναι όλο και περισσότερο απόντες και ολοκληρωτικα απορροφημένοι στην επαγγελματική τους ζωή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα μεγάλο χάσμα γενεών που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έλλειψη παντελούς επικοινωνίας και έλλειψη κατανόησης, πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι.
 
Για παραάδειγμα η οικογενειακή ζωή μοιάζει να είναι διχασμένη, σε μόνιμη βάση. Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο είναι τα παιδιά που περιμένουν πως και πως τα Χριστούγεννα για να νοιώουν την οικογενειακή ζεστασιά. Εκτός των άλλων, οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν με τεράστια κρίση, αφού κανείς δεν ακούει πια κανέναν.

Για αυτόν τον λόγο, παρατηρούμε γύρω μας πολλές ζωές που έχουν διαλυθεί, ή έχουν μετονομαστεί σε μονογονεϊκές πλέον οικογένειες. Επίσης, παρατηρούμε πως οι γονείς είναι συχνά σε πόλεμο με τα παιδιά τους και το αντίστροφο. Δηλαδή όλοι σε πόλεμο με όλους, μεταξύ τους και με τα παιδιά. Είναι πια πολύ σπάνιο να δει κανείς δεμένες και ισορροπημένες οικιγένειες και καταστάσεις, που να έχουν διάρκεια στον χρόνο.
 
Η κοινωνία έχει από πολλού διασπαστεί σε στρατόπεδα, όπου ο καθένεας θέλεια να περάσει το δικό του. `Εχουν λοιπόν συντελεστεί πολλές αλλαγές που δεν μας οδηγούν υποχρεωτικά προς το καλύτερο.

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε παθητικά αυτές τις σημαντικές για όλους συνέπειες. Αυτό που είναι σημαντικό και ουσιαστικό, είναι να αποφεύγουμε τυχόν παρεξηγήσεις που δημιουργούν συνειδητά ή ασυνείδητα διαφόρων τύπων ψυχολογικά προβλήματα.

Ο διάλογος, η αγάπη και η καλή συμπεριφορά θα πρέπει πια να γίνει προτεραιότητα, σαν αρχή. Συνολικά, οι γεροί και δυνατοί δεσμοί με την οικογένεια θα πρέπει να γίνουν προφανείς για όλους, αν μη τι άλλο σαν μια λύση και ίσως σαν τον μοναδικό τρόπο, για να μπορέσουμε νε επιβιώσουμε στην σκληρή πραγματικότητα της εποχής, που όλοι βιώνουμε αν και συχνά, δεν το παραδεχόμαστε.