Δημήτρης Δανίκας

Λέγεται, και είναι διαπιστωμένο, πως με μια αρνητική κριτική του είχε τέτοια δύναμη και τόση αποτελεσματικότητα ώστε είτε ο θιασάρχης να κοπανάει μύγες, είτε να κατεβάσει το έργο. Πράγμα που συντόμως το έκανε

Επειδή συνυπήρξαμε στα «Νέα» για ένα μεγάλο διάστημα. Και επειδή ο διευθυντής εκείνης της χρυσής εποχής των «Νέων» ο αλησμόνητος και σχεδόν αναντικατάστατος Λέων Καραπαναγιώτης, είχε τρομερή, θα έλεγα μοναδική αδυναμία και άπειρη ευαισθησία σχετικά με τις καλλιτεχνικές σελίδες της εφημερίδας αλλά και το προσωπικό που τις υπηρετούσε, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ήταν ένας εξ αυτών, θα έλεγα η κορυφή της πυραμίδας

Θυμάμαι λοιπόν, ότι την εποχή των υπολογιστών όπου όλοι οι δημοσιογράφοι ήταν αναγκασμένοι και υποχρεωμένοι να πληκτρολογούν τα κείμενά τους, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος εξακολουθούσε να χειρίζεται την πένα του, να περιφρονεί τα κομπιούτερ και να στέλνει τα κείμενά του στην εφημερίδα με γράμματα που δύσκολα μπορούσε κανείς να τα «αποκρυπτογραφήσει».

Αυτή τη δουλειά την έκανε με μοναδική φροντίδα η ιδιαιτέρα γραμματέας του Καραπαναγιώτη,η Ευγενία. Ακόμα θυμάμαι τις επιφυλλίδες του όπου ξάφνιαζαν και έλαμπαν τα ελληνικά σαν φως μέσα στο τούνελ της παροιμιώδους νεοελληνικής ημιμάθειας.

Θυμάμαι επίσης τις περιγραφές πολλών πασίγνωστων ονομάτων της θεατρικής σκηνής που με σεβασμό και θαυμασμό αναφέρονταν σ αυτόν. Και επίσης θυμάμαι την πορεία του στην εκπαίδευση, ως καθηγητής στο σχολείο του Μωραίτη. Προνομιούχοι οι μαθητές του. Τέτοιο ανάστημα γνώσεων και αναλυτικών προσεγγίσεων, ούτε στην φαντασία τους

Θυμάμαι ακόμα, κάθε φορά που τυχαία τον συναντούσα και που έτσι για λίγο ανταλλάσσαμε απόψεις για κάποια παράσταση η για κάποια ταινία. Η ζωντάνια του μοναδική. Οι αναφορές του σε πλήθος συγγραφέων αλλά και έργων, ακόμα και κινηματογραφικών, σαν από εγκυκλοπαίδεια επιλεγμένων ονομάτων και αναφορών

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος πάντα ανήσυχος, πάντα ενημερωμένος και πάντα «πολυμορφικός». Όπως είναι γνωστό εκτός από κριτικός θεάτρου και παιδαγωγός, έγραφε και στίχους με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης. Καθώς επίσης με το τεράστιο φορτίο ελληνικών και γνώσεων, υπέγραφε μεταφράσεις θεατρικών αρχαίων έργων Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευρυπίδη, Αριστοφάνη καθώς και «Ταρτούφο» του Μολιέρου

Στις αρχές της δημιουργικής προσφοράς του, στενός φίλος του Σπύρου Ευαγγελάτου, που εκείνη την εποχή της δεκαετίας του εβδομήντα, υπήρξε ένας, ίσως ο πρώτος κορυφαίος εκσυγχρονιστής της θεατρικής ελληνικής σκηνής με την ομάδα που έφερε το όνομα «Αμφι-θέατρο»

Απ αυτή την ομάδα προέκυψε στη συνέχεια ο Λευτέρης Βογιατζής με το δικό του θέατρο. Το οποίο είχε βοηθήσει με χορηγία ο Δημήτρης Χορν. Το αποτέλεσμα αυτής της αδιάκοπης και μοναδικής στα χρονικά, προσπάθειας και πρωτοφανούς τελειομανίας του, ο Λευτέρης Βογιατζής θεωρήθηκε και δικαίως ο συνεχιστής του Κάρολου Κούν

Όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχει συνέχεια σ αυτή την καλλιτεχνική, θεατρική γραμμή του αίματος. Ο Λευτέρης εγκατέλειψε πριν καν διασκελίσει τα εβδομήντα. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος που από τον θίασο και την ομάδα του προέκυψε ο Λευτέρης Βογιατζής, εγκατέλειψε στα 77. Και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στα 87.

Τα γράφω όλα αυτά όχι σαν επικήδειο προς τους νοσταλγούς, αλλά προς υπενθύμιση μιας βαριάς κληρονομιάς προς όλους τους σημερινούς. Του Θεάτρου. Η αισιοδοξία είναι μία: τα καλύτερα είναι μπροστά!