Κάποιοι, που έβλεπαν πολύ μπροστά, πρόβλεψαν τα προβλήματα που θα ανέκυπταν από τους δασικούς χάρτες και πρότειναν έγκαιρα λύσεις.
Γιώργος Δ. Ανδρέου
Αυτές τις μέρες του Απρίλη συμπίπτουν, σχεδόν, οι επέτειοι θανάτου δύο σημαντικών προσωπικοτήτων. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, 23 Απριλίου 1998, και του Βλαντιμίρ Λένιν, 22 Απριλίου 1924. Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται κάτι κοινό στους θανάτους των προσώπων αυτών. Μια προσεκτικότερη όμως ματιά μπορεί να διακρίνει έδαφος πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού. Σημειολογικά αλλά και ουσιαστικά, γιατί ανάγεται στις έννοιες του εθνικού και του ιδεολογικού πατριωτισμού.
Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, κοινωνιολογικά, ανθρωπολογικά, πολιτικά και κυρίως από τη σκοπιά της δημόσιας υγείας, ψυχικής και σωματικής, να διενεργηθεί μια ειδική έρευνα. Με αντικείμενο, σκοπό και στόχο να ταξινομηθούν οι αυτοαποκαλούμενοι «αρνητές» του ιού, της συμμόρφωσης στα μέτρα, της μάσκας, του εμβολιασμού και από προχθές των self tests. Αρνητές της επιστήμης, του ορθού λόγου, της κοινής λογικής.
Λιτές και μεγαλοπρεπείς, σε πείσμα των αείποτε μίζερων, οι τελετές και οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από το ’21. Εξ ίσου σημαντική η προσέλευση και οι τοποθετήσεις των διακεκριμένων προσώπων, που μας τίμησαν ως έθνος. Αναδείχθηκε πανηγυρικά η διαχρονική θέση της χώρας στο παγκόσμιο στερέωμα, ως κοιτίδας της δημοκρατίας και του παγκόσμιου πολιτισμού. Αναδείχθηκε παράλληλα το διεθνές κύρος του Έλληνα πρωθυπουργού.
Έτεκεν όρος. Η κάποτε ευρηματική Ελληνική αριστερά ανέσυρε από το μπαούλο, σωτήριο έτος 2021, το σύνθημα του τίτλου και το έβαλε στη φαρέτρα με τα πολιτικά της βέλη. Μυρίζει ακόμα η ναφθαλίνη. Επέλεξε να αναβιώσει, μπαγιάτικα επικοινωνιακά εδέσματα, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να στηρίξει την πολιτική της ανάνηψη, από τη συνεχιζόμενη καθίζηση - δίκαιη ανταμοιβή στον τρόπο που κυβέρνησε, δίχασε και εξακολουθεί να διχάζει τον τόπο.
Μα είναι τόσο αφελείς, αναρωτούνται κάποιοι, βλέποντας να στοιχίζεται σύμπασα η αριστερά, πίσω από τον καταδικασμένο σε πολλαπλά ισόβια τρομοκράτη, τον κυνικότερο και στυγνότερο δολοφόνο των «ένδοξων» ημερών της εγχώριας τρομοκρατίας. Ορθόδοξοι, λάιτ, αναθεωρητικοί, σκληροπυρηνικοί, δήθεν, ανένταχτοι κλπ.
Η αλήθεια είναι πως η Κυβέρνηση κέρδισε πόντους από το θέμα της σεξουαλικής, και όχι μόνο, βίας, που μονοπωλεί την επικαιρότητα. Επί των ημερών της άρχισαν οι καταγγελίες των θυμάτων, που πρακτικά σημαίνει πως αποκαταστάθηκε, για πρώτη φορά, η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς της πολιτείας. Έγινε έτσι το σημαντικότερο βήμα για την αντιμετώπιση ενός τεράστιου προβλήματος - παθογένειας - της Ελληνικής κοινωνίας.
Πανάρχαιος φιλοσοφικός, κοινωνιολογικός και πολιτικός ο προβληματισμός για την ιεράρχηση προτεραιοτήτων και την επιλογή ανάμεσα στα σπουδαία και τα επουσιώδη, τα Πρωτεύοντα και τα Δευτερεύοντα. Όπως η παλιά καλή διάκριση στα μαθήματα, με προεκτάσεις στην πραγματική ζωή και την πολιτική. Αξιολογούν και επιλέγουν οι πολίτες.
Οι επιδόσεις στα πρωτεύοντα αναδεικνύουν τον πραγματικά καλό μαθητή και τον επιτυχημένο πολιτικό. Όταν όμως - γίνεται συχνά - την τελική βαθμολογία διαμορφώνει ο μέσος όρος, αθροίζοντας, ισότιμα και ισοβαρώς και τις επιδόσεις στα δευτερεύοντα - τα ευκολότερα - το αποτέλεσμα αλλοιώνεται. Επιβραβεύονται οι επιδόσεις στα ανούσια, ως ισότιμες με τα σπουδαία και μεγάλα. Με την ψήφο και την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Φαεινή (!) εν τέλει ιδέα η απόφαση απαγόρευσης των συγκεντρώσεων άνω των 100 ατόμων. Μόνο που, ο Αρχηγός της Αστυνομίας που την υπέγραψε και όσοι αληθώς την αποφάσισαν, δεν πρόβλεψαν, ως όφειλαν, το φιάσκο που εξελίχθηκε. Ότι θα έμεναν να κοιτάζουν στις οθόνες του γραφείου τους 5.000 συγκεντρωμένους , προχθές στο συλλαλητήριο για την παιδεία, να γράφουν την Αστυνομική Διαταγή τους, επιεικώς, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Και αυτοί εμβρόντητοι να μην τολμούν να αποφασίσουν αν θα δώσουν εντολή στους υφισταμένους τους να εφαρμόσουν την αψυχολόγητη απόφασή αυτή, διαλύοντας βιαίως τη συγκέντρωση ή θα κάτσουν ήσυχα να βλέπουν, όπως τελικά έγινε.