Παύλος Μαρινάκης

Το πρόσφατο τραγελαφικό περιστατικό με την αναπληρώτρια υπουργό κοινωνικής αλληλεγγύης να μην γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος επανέφερε στην επικαιρότητα τη σχέση των ιδεών της κυβέρνησης με τους φόρους και, κατ’ επέκταση, την αντίληψή της περί κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας.

Ένας από τους μύθους που καλλιεργήθηκαν συστηματικά και γιγαντώθηκαν στα χρόνια του «αντιμνημονίου» είναι η αντίθεση της αριστεράς στους φόρους. Πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας ανάμεσα στις υπόλοιπες (αυτ)απάτες που διατύπωνε όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση ήταν ότι θα απάλλασσε τους Έλληνες από τα οικονομικά τους βάρη προς το κράτος. Τη συνέχεια την είδαμε: Αφού πρώτα διέλυσαν στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής τους όλο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, στη συνέχεια αύξησαν κάθε πιθανό και απίθανο φόρο, ιδίως τους έμμεσους, και επέβαλαν αβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές μέσω του ΕΦΚΑ.

Η φιλοσοφία της οικονομικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα μπορούσε να συνοψιστεί στο παρακάτω τρίπτυχο: Πρώτον, στην με κάθε κόστος διατήρηση του αναχρονιστικού παραγωγικού μοντέλου που οδήγησε τη χώρα στην κρίση. Δεύτερον, στον αφανισμό της μεσαίας τάξης μέσω της απαγόρευσης (γιατί ουσιαστικά για απαγόρευση πρόκειται) κερδοφορίας. Και τρίτον, στη μόνιμη εξάρτηση όλο και περισσότερων συμπολιτών μας από επιδόματα τα οποία επιπλέον δεν έχουν χαρακτήρα ενίσχυσης με προοπτική να εξέλθουν οι οικονομικά αδύναμοι από την οικονομική τους δυστοκία.

Με απλά λόγια: Το όραμα του κ. Τσίπρα είναι να οδηγεί όλο και περισσότερους Έλληνες στην οικονομική καταστροφή, ώστε στη συνέχεια να προστρέχουν σε αυτόν για να πάρουν πίσω ως ελεημοσύνη ένα μικρό μέρος των χρημάτων που οι Έλληνες κέρδισαν τίμια με τη δουλειά τους και ο ίδιος και η κυβέρνησή του υφάρπαξαν χωρίς καμία αναγκαιότητα.

Όλο αυτό φυσικά δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο: Από πού θα κόψει ένας γονιός όταν παρ’ όλες τις περικοπές έχει φτάσει να μη «βγαίνει» ο μήνας για τα αναγκαία; Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κόψει από όλα αυτά που αρχικά θα δώσουν διέξοδο και στη συνέχεια προοπτική στο παιδί του: Μια επιπλέον δραστηριότητα που θα καλλιεργήσει την προσωπικότητά του, μια επιπλέον ξένη γλώσσα, μια δεξιότητα. Όλα αυτά που ο κ. Τσίπρας φροντίζει να μην παρέχονται από τη δημόσια εκπαίδευση που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, αλλά περιλαμβάνονται στο «πακέτο» που ο ίδιος (πολύ καλά κάνει και) παρέχει στα παιδιά του στη Σχολή Χιλλ.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που ο κ. Τσίπρας εξελέγη έχοντας τάξει τα πάντα στους πάντες. Σήμερα, αυτό που έχει καταφέρει είναι να στερήσει σχεδόν τα πάντα, μαζί και την ελπίδα, από τους περισσότερους Έλληνες. Ευτυχώς, σε λίγους μήνες, ο κ. Τσίπρας θα αποτελέσει παρελθόν. Δυστυχώς, δεν θα συμβεί τόσο γρήγορα το ίδιο με τα προβλήματα που σκόπιμα προκάλεσε στη χώρα. Είναι λοιπόν ιστορική αναγκαιότητα υπαρξιακής σημασίας να αναμετρηθούμε και να κερδίσουμε όχι μόνο τον κ. Τσίπρα, αλλά και τις ιδεοληψίες του.

Η επόμενη μέρα θα μας βρει αντιμέτωπους με μια κοινωνία που διαλέγει αν θα είναι φορολογικά ενήμερη ή αν θα παρέχει στα παιδιά της τις βασικές ανάγκες. Ο κόσμος πρέπει να αναπνεύσει, να ζήσει, να εξελιχθεί. Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό το αναπτυξιακό σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν στοχεύει στην αναδιανομή της φτώχειας αλλά στο να δώσει ανάσες και προοπτική σε όλους και κυρίως σε όσους ασφυκτιούν. Η κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη πρέπει να πάψει να είναι η μάσκα των πραγματικά ανάλγητων, αλλά να γίνει πραγματικότητα. Και αυτό δεν θα γίνει με κούφια λόγια, αλλά με πράξεις και γενναίες πολιτικές.

Ο Παύλος Δ. Μαρινάκης είναι Δικηγόρος, Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ