Οι παροχές που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τις τελευταίες ημέρες είναι απλώς ανέφικτες υποσχέσεις που αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στην εξαπάτηση των ψηφοφόρων.

Η κοροϊδία πάει σύννεφο, που λέγαμε και στο δημοτικό. Των εαυτών μας, εννοείται. Μας κοροϊδεύει η κυβέρνηση ξεδιάντροπα κι εμείς κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας πιστεύοντας διαρκώς σε παραμύθια, ασχολούμενοι διαρκώς με ανοησίες.

Η δήλωση του παραιτηθένος υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ότι η συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛ. ήταν μια συμμαχία επιβίωσης και ότι τώρα είναι η ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει άλλες συμμαχίες έχει πολλαπλό ενδιαφέρον.

Είναι, όπως και να το κάνουμε, εντυπωσιακό. Την ώρα που η χώρα αναζητά επενδυτές και ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος πηγαινοέρχεται στους «δρόμους του μεταξιού» για να τους πείσει να έρθουν, φεύγει ξαφνικά ο Τιτάν από την Ελλάδα.

Μια είδηση που πέρασε στο ντούκου αποκαλύπτει πολλά για την κυβέρνηση, τον δημόσιο τομέα αλλά και για όλους γενικά. Το υπουργείο Οικονομικών εκταμίευσε τον Αύγουστο 920 εκατ. ευρώ για να καλύψει ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες (προμηθευτές, συνταξιούχους κ.λπ.).

Αυτό που διαπιστώνεται όλο και συχνότερα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει προβλήματα. Μεγάλα και πολλά. Και κάθε τόσο αναφύονται και νέα και θα συνεχίσουν να αναφύονται προβλήματα διότι η κεντρική διοίκηση της Ευρώπης δεν δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη της. Ενα από αυτά ήταν και ο χειρισμός της ελληνικής κρίσης. 

Η συζήτηση στη χώρα αυτή τη στιγμή είναι -ως συνήθως- πολιτική. Ολοι ασχολούνται με το πότε θα γίνουν εκλογές και συνδέουν τις πολιτικές εξελίξεις με δύο κυρίως θέματα: Με το αν ο Τσίπρας θα καταφέρει να περάσει το Μακεδονικό από τη Βουλή ή θα τον ρίξει ο Καμμένος και με το αν θα πάρει από τους εταίρους το «δώρο» της αναβολής της μείωσης των συντάξεων.

Το καινούριο αφήγημα -ή παραμύθι καλύτερα- των πολιτικών μας είναι η ανάπτυξη και η μείωση των φόρων. Αυτό υπόσχονται όλοι οι πολιτικοί σήμερα, αφού έσκισαν πλέον τα μνημόνια και τις τσέπες μας.

Οταν μιλάμε για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα πλήθος παραγόντων οι οποίοι διαφοροποιούν τις συνθήκες από αυτές που επικρατούσαν στο παρελθόν.

Πριν καν επιχειρήσουμε να προσφύγουμε στις αγορές για δανεισμό, εκείνες μας κλείνουν την πόρτα. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων κινούνται ανοδικά, οι μετοχές στο Χρηματιστήριο της Αθήνας καταρρέουν, οι δηλώσεις των ξένων θεσμικών παραγόντων είναι επιφυλακτικές. 

Οσο κι αν ακούγεται αστείο, η παραμονή του Τσακαλώτου και του Χουλιαράκη στις θέσεις τους μετά τον ανασχηματισμό είναι ευχάριστο νέο. Οχι επειδή ως υπουργοί μπορούν να βελτιώσουν την οικονομία, ούτε επειδή απέδωσαν τα δέοντα. Αλλά επειδή μια αλλαγή αυτών των δύο θα σηματοδοτούσε και μια διάθεση αλλαγής οικονομικής πολιτικής από τον πρωθυπουργό. Διάθεση που προφανώς υπάρχει, αλλά μάλλον οι δανειστές δεν του άφησαν κανένα περιθώριο να εφαρμόσει. Θα ήταν παράδοξο εξάλλου να επιτρέψουν αλλαγή στο υπουργείο Οικονομικών και να ξεκινήσουν εκ του μηδενός τα «φροντιστήρια» σε κάποιον νέο φωστήρα που θα επέλεγε ο Τσίπρας για να υλοποιήσει πολιτική παροχών.

Το τέλος των μνημονίων μεταφέρει την ευθύνη για την εξυγίανση της οικονομίας από την τρόικα στην ελληνική κυβέρνηση. Κι αυτό είναι ανησυχητικό.