Νίκος Νικολόπουλος

Ήδη τις τελευταίες μέρες ο δημόσιος διάλογος έχει «φουντώσει» και διακινούνται σενάρια και διαρροές που, αν μην τι άλλο,  προκαλούν σύγχυση. 

Έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όχι, κατηγορηματικά όχι, αν υπηρετείτο με συνέπεια και ομοθυμία η διατυπωμένη, από το 1992, εθνική θέση. 

Και αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις δεν έθεταν αστερίσκους και υστερόγραφα στην «γραμμή» της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, όπως αυτή χαράχτηκε το 2008 στο Βουκουρέστι. 

Η εκκρεμότητα της ονοματοδοσίας του κρατιδίου των Σκοπίων διαρκεί 25 και πλέον χρόνια και πέρασε από διάφορες φάσεις. Η Ελλάδα άντεξε σε αφόρητες πιέσεις του διεθνούς παράγοντα, ακόμη και όταν οι συγκυρίες ήταν άκρως δυσμενείς για την χώρα μας. 

Αρκούσε το δάκρυ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, σ’ ένα από τα συλλυπητήρια της δεκαετίας του ‘ 90, για να αντισταθούμε, διατρανώνοντας και μη εκχωρώντας την Ελληνικότητα της Μακεδονίας στους σφετεριστές της.  

Αντισταθήκαμε, επίσης στην παράκρουση των εθνικιστών Σκοπιανών ηγητόρων, που επένδυαν πολιτικά στο όνομα «Μακεδονία» για να κυριαρχούν στην πολιτική τους σκηνή.

Το αδιέξοδο διαρκεί 25 ολόκληρα χρόνια και το βέβαιο είναι ότι η αδιαλλαξία των γειτόνων τους έχει βλάψει. Όσο κοντινό, άλλο τόσο μακρινό και άπιαστο είναι το όνειρο της εισδοχής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Συν τοις άλλοις, έχουν αποκάμει. Οικονομικά ζουν σε καθεστώς καταστροφικής στασιμότητας. Με την πάροδο δε, των χρόνων αναδείχθηκε σε όλη της την έκταση η ανομοιογενής πανσπερμία των εθνοτήτων, που συναποτελούν το μόρφωμα των Σκοπίων. Αναδείχθηκε, ταυτόχρονα η ποσοστιαία υπεροχή του Αλβανικού στοιχείου, που ουδεμία σχέση και… συγγένεια έχει με τον Μέγα Αλέξανδρο, το Φίλιππο, τη Βεργίνα και τη Μακεδονία.

«Καρφάκι» δεν καίγεται σε μία υπολογίσιμη πλειοψηφία των Σκοπιανών για τη «Μακεδονία» της μειοψηφίας της χώρας τους.

Αντιθέτως, ενοχλούνται και προβοκάρουν τις κατά καιρούς προσπάθειες των εθνικιστών πολιτικών της γείτονος, που επιβιώνουν στο πολιτικό σκηνικό της κρατώντας τη σημαία ενός ονόματος που δεν είναι δικό τους.

Εδώ, λοιπόν, βρισκόμαστε και η περίσταση είναι, πράγματι, ευνοϊκή για την Ελλάδα. Ο φανατισμός εντός των Σκοπίων έχει υποχωρήσει. Εθνότητες που αποτελούν την πλειοψηφία του γειτονικού κρατιδίου, δεν κόπτονται ούτε συγκινούνται από μια ονομασία, που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία» ή τα όποια παράγωγά της, είτε έχουν γεωγραφικό, είτε άλλο πρόσημο.
Και εμείς τι κάνουμε;

Εκείνο που, πάντως, δεν κάνουμε, είναι να εκμεταλλευτούμε την «υποχωρητικότητα» των Σκοπίων. 

Το ζήτημα στις μέρες μας, τουλάχιστον εκ μέρους μου, τίθεται ξεκάθαρα: 

Δεν υποκύψαμε στις πιέσεις και δεν συναινέσαμε στην εκχώρηση του ονόματος με την λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγο της και δεν αποδεχθήκαμε ακόμη και γεωγραφικό προσδιορισμό, όταν η Ελλάδα ήταν «στριμωγμένη» και εβάλλετο πανταχόθεν από φίλους και συμμάχους (εντός και εκτός εισαγωγικών φίλοι και σύμμαχοι).

Μετακινήσαμε τις «Θερμοπύλες» στην Μακεδονία και ένα εκατομμύριο Έλληνες διατράνωσαν την ελληνικότητα της. 

Το δάκρυ του Καραμανλή πότισε την εθνική μας υπερηφάνεια και το «ΟΧΙ» του στην ανιστόρητη επιθυμία του διεθνούς παράγοντα φτάνει ηχηρό και στεντόριο στα αυτιά όλων μας, μέχρι τις μέρες μας. 

Τώρα θα υποχωρήσουμε; Τώρα θα κιοτέψουμε; 

Ε, όχι! 

Η Μακεδονία, ήταν, είναι και θα είναι μόνον Ελληνική. 

Το ίδιο και η ψήφος μου. Μόνον Ελληνική!