Δημήτρης Δανίκας

Ιδιαιτέρως υποκλίθηκα στις εξής έξι φράσεις: «Τι κοινό μπορεί να ’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να ’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού. Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος, ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια».

Για να τολμήσεις κόντρα στο ρεύμαι απαιτούνται πολλά καντάρια θάρρους και θράσους. Και παραφράζοντας τη ρήση που αποδίδεται στον γίγαντα Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Αν δεν είσαι αιρετικός και επαναστάτης μέχρι τα 25 δεν έχεις καρδιά, ενώ αν δεν είσαι συντηρητικός στα 35 δεν έχεις μυαλό».

Ομως αυτή η ετήσια παρέλαση οργανώνεται και γίνεται προς τιμήν όλων των ηρώων και πεσόντων. Ομως οι χιλιάδες πεσόντες και νεκροί άφησαν τα κόκαλά τους υπερασπιζόμενοι με το αίμα και την πνοή τους τα πάτρια εδάφη.

Ομως εκείνος ο πόλεμος, εκείνη η αναμέτρηση της μικρής και φτωχής, σχεδόν ξυπόλητης, Ελλάδας με τον γίγαντα τον Ιταλό ήταν τόσο άνιση όσο ήταν η μυθική μονομαχία Δαβίδ - Γολιάθ. Ομως ο Ιταλός Γολιάθ ήταν φασίστας δημοφιλής στον τόπο του και αυταρχικός. Ομως ο φασισμός είναι το καθεστώς που διά ροπάλου, εξοριών και εκτελέσεων δολοφονικών επιβάλλει «άκρα του τάφου σιωπή».

Ομως αν και η μικρή φτωχή και σχεδόν ξυπόλητη Ελλάς στέναζε κι αυτή κάτω από την μπότα της δικτατορίας του Μεταξά, εντούτοις αντιστάθηκε σθεναρά, αποφασιστικά, ορμητικά και καταλυτικά. Ομως αν και το καθεστώς ήταν δικτατορικό άπαντες, δεξιοί, Βενιζελικοί, αριστεροί και κομμουνιστές, κατατάχθηκαν, αρκετοί εξ αυτών εθελοντικά, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του πυρός και στο τέλος πήραν φαλάγγι τον φασίστα Ιταλό.

Κι όμως, όλοι αυτοί οι «ανώνυμοι» ήρωες, φαντάροι, υπαξιωματικοί, ακόμα και αξιωματικοί, προέρχονταν απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, από κάθε γωνιά, κυρίως από τη φτωχολογιά!

Με απλά λόγια. Αν σήμερα τα δέκα αυτά κορίτσια διαθέτουν και κάνουν χρήση της δικής τους ελευθερίας, της δικής τους ανεξαρτησίας και της δικής τους προσωπικής καλλιτεχνικής τους έκφρασης. Αν δηλαδή αυτά τα δέκα αιρετικά θηλυκά πλάσματα έχουν τη δυνατότητα, την ευκαιρία και την πληροφόρηση να εκφράζονται άνετα και δημόσια. Αυτό το οφείλουν στα κόκαλα όλων αυτών των «ανώνυμων» πεσόντων και νεκρών του Αλβανικού μετώπου!

Τα άγια κόκαλα των προγόνων μας. Οι ευλογημένες στάχτες των ηρώων μας. Οι καθαγιασμένοι αγώνες των πεσόντων μας. Και αγαπητά μου παιδιά. Ολοι αυτοί ούτε ξεχαρβαλωμένοι, ούτε σκουριασμένοι, μα ούτε σμπαραλιασμένοι γελωτοποιοί ήταν.

Οπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, «τότες χωμένοι στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δεν βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δεν δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Αλλης λογής εμείς χωριάτες, μ’ άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να ’ναι».

Που πάει να πει πως, ναι, ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του μπορεί να είναι άλλοτε έπος και άλλοτε τραγωδία. Και πως, ναι, ο πατριωτισμός είναι σήμερα περισσότερο απαραίτητος από ποτέ άλλοτε. Ο αληθινός, ανόθευτος πατριωτισμός και καθόλου ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός!

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει νεκροί χιλιάδες, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους». Μεθερμηνευόμενο παναπεί: με τους Monty Python χασκογελάς. Με τον "Joker" χειροκροτάς. Αλλά απέναντι στον Τούρκο πολεμάς. Αλλιώτικα, ξεκούρδιστος και ξεχαρβαλωμένος, θα μας πάρουν φαλάγγι και τα δέκα αυτά αιρετικά κορίτσια, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταλήξουν παλλακίδες στα χαρέμια και στα πορνεία!