Βασίλης Νικολόπουλος

Τι θα απαντήσω; Πώς να του πω ότι προ πολλού έχω καβατζάρει τα 80 και …ναι και κυκλοφορώ και του προκαλώ τόσο άγχος. Άγχος για το ασφαλιστικό που όλοι εμείς οι άνω των 70 ετών του το δημιουργούμε – όπως ο ίδιος δήλωσε – φυσικά με την επιμονή μας να θέλουμε να ζήσουμε κι’ άλλο, κι’ άλλο.

Α, και δεν είναι μόνο ο κ. Τσίπρας που άγχεται. Σκέφτομαι και ντρέπομαι τον αξιότιμο υπουργό μας των Οικονομικών, τον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, με τα τέλεια αγγλικά του όταν εμφανίστηκε σε ξενόγλωσσο ακροατήριο, που δεν μπορούσε, όπως είπε, να βρει τρόπο να εκφραστεί κομψά για τους άνω των 70 συνταξιούχους και παρατήρησε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο. Το 2020, το 2030 ή το 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ. Με τον τρόπο του ο κ. Υπουργός ενίσχυσε την άποψη του Πρωθυπουργού μας ότι τους άνω των 70 συνταξιούχους σε λίγο δεν θα τους απασχολεί το θέμα της περικοπής των συντάξεών τους. Τέτοιος κυνισμός.

Εγώ όμως ντρέπομαι γιατί αρκετές χιλιάδες από εμάς τους άνω των 70 δεν δείχνουμε κατανόηση στους προαναφερθέντες ώστε να τους αδειάσουμε τη γωνιά και να μην πονοκεφαλιάζουν για το Ασφαλιστικό. Προσωπικά δέχομαι ότι έχω… ξεχαστεί σε τούτο τον Κόσμο και έχω αργήσει να διαβώ τον Αχέροντα έστω και χωρίς οβολό, γιατί ως γνωστό δεν μας έχουν αφήσει φράγκο.

Απορώ πάντως ότι, κανείς από τη σημερινή κυβερνητική ηγεσία που μιλάει για εξαφάνιση των συνταξιούχων δεν σκέφτηκε ότι δεν είναι και τόσο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο δεδομένου ότι κάθε χρόνο τους αποχωρούντες συνταξιούχους διαδέχονται νέοι, σε αντίστοιχους περίπου αριθμούς και φυσικά το πρόβλημα δεν θα αντιμετωπιστεί σωστά.

Μας ψέγουν ότι είμαστε ασυγκίνητοι στα προβλήματα που υποτίθεται ότι απασχολούν την Κυβέρνηση και κυρίως η ανεργία των νέων. Αν επομένως εμείς οι παλαιοί συνταξιούχοι «εξαφανιστούμε» θα υπάρξουν χρήματα για να διοριστούν χιλιάδες Καρανίκες και να δοθούν επιδόματα σε εκατοντάδες, χιλιάδες συμπολιτών μας (πού είσαι Μαδούρο να τους καμαρώσεις). Κύριος στόχος φυσικά με τη γενίκευση των κρατικών επιδομάτων είναι ο κ. Τσίπρας να ελέγξει τα πάντα.

Προ ημερών ήμουν στο χωριό Κυπαρίσσι Λακωνίας, έναν αληθινό παράδεισο (παλιά η προσέγγιση στο χωριό αυτό με το εκπληκτικό τοπίο ήταν δυνατή μόνο με πλοίο και πριν από δεκάδες χρόνια είχα φτάσει με το πλοίο της γραμμής, τη «Νεράιδα» του Καπετάν Γιάννη Λάτση). Εκεί λοιπόν στη γαλήνη και την απόλυτη ηρεμία, σαν αστραπή μου κατέβηκε μία ιδέα για να βοηθήσω τον κ. Τσίπρα στο πρόβλημα με τους 70άρηδες και άνω.

Σκέφτηκα, μια και είμαι στη Λακωνία, απέναντι από τον Ταΰγετο, δεν πάω μία βόλτα στο βουνό να δω σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο Καιάδας? Και αν μπορεί να αποβεί λύση στο πρόβλημα του Πρωθυπουργού μας με τους παλαιούς συνταξιούχους. Δηλαδή, πόσους από εμάς μπορούσε να χωρέσει ο Καιάδας. Διαπίστωσα όμως μάλλον ούτε ο Καιάδας μπορούσε να λύσει το πρόβλημα των κ.κ. Τσίπρα και Τσακαλώτου.

Και ψάχνοντας για μια καλύτερη ιδέα κατέληξα σε μια δοκιμασμένη λύση για τόσο μεγάλο αριθμό ξεγραμμένων. Συγκεκριμένα σκέφτηκα ότι οι Ναζιστές του Χίτλερ δημιούργησαν τα αποτρόπαια στρατόπεδα του Άουσβιτς, του Νταχάου, του Μάουτχαουζεν και άλλα κρεματόρια όπου έκαναν στάχτη χιλιάδες Εβραίων, αντιφρονούντων και αιχμαλώτων από τις χώρες που είχαν κατακτήσει. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως όμως απέρριψα και αυτή την ιδέα ως πολύ φρικιαστική και ανατριχιαστική για τη σημερινή κοινωνία.

Έτσι, έχω μείνει με το άγχος ότι προσπαθώ αλλά αδυνατώ να προτείνω κάποια δημιουργική λύση στο πρόβλημα των κ.κ. Τσίπρα και Τσακαλώτου.

Αλλά για να σοβαρευτούμε, εμείς οι χιλιάδες συνταξιούχοι καθώς και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός πρέπει να μελετήσει καλά τις θέσεις τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του Υπουργού Οικονομικών και την ώρα που πρέπει, να δώσει την σωστή απάντηση στην τόση αναλγησία και τον απέραντο κυνισμό των δύο ηγετών. Δεν μπορούμε όλοι εμείς που έχουμε δουλέψει σκληρά επί πολλές δεκαετίες με τη συμπεριφορά τους να αισθανόμαστε ότι είμαστε «Άχθος Αρούρης» στον τόπο μας.

Σημείωση:

Προσωπικά, έχω πάνω από 60 χρόνια Ταμείο με μεγάλες κρατήσεις, διότι παλαιότερα είχαμε υψηλούς μισθούς . Πλήρωνα ασφάλιστρα έως το 2010, χωρίς όλα αυτά τα χρόνια να έχω έστω και μία ημέρα διακοπής. Ούτε μία ημέρα άνεργος. Σήμερα έχω γίνει ένας νεόπτωχος, λόγω των συνεχών περικοπών της συντάξεώς μου.


* Το άρθρο του κ. Νικολόπουλου δημοσιεύτηκε στο: reporter.gr