Δημήτρης Δανίκας

Επί του σύγχρονου νεοελληνικού πεδίου τώρα.

Ενα λοιπόν. Ο Πάνος Ρούτσι ζητούσε κάτι το απλούστατο, το δεδομένο, το κατοχυρωμένο από τον ηθικό κώδικα κάθε κοινωνίας. Δηλαδή την εκταφή του παιδιού του και την τοξικολογική έρευνα σε ό,τι απέμεινε από το σπλάχνο του. Το αίμα του είναι. Δικαίωμά του. Για ελάτε στη θέση του και μετά τα λέμε.

Δύο λοιπόν. Η ογκώδης κυρία της παραπλανητικής μαρκίζας με τον τίτλο «Πλεύση Ελευθερίας» άρπαξε την ευκαιρία. Και σαν κοράκι έπεσε πάνω να γλεντήσει ψηφοθηρικά με τον πόνο του Πάνου Ρούτσι. Αλλά και των άλλων τραγικών φιγούρων της ανατριχιαστικής τραγωδίας των Τεμπών.

Τρία λοιπόν. Αποκλειστικός στόχος της κυρίας ήταν -και είναι- να σκηνοθετήσει όλα τα σίκουελ της τραγωδίας των Τεμπών. Δηλαδή οι εκλογές να προσγειωθούν, να εγκλωβιστούν στα Τέμπη των δακρύων. Από κει αλιεύει η κυρία της «Πλεύσης των Τεμπών». Ο,τι αρπάξει κι ό,τι κατασπαράξει. Ο κόσμος καίγεται και η κυρία των Τεμπών χτενίζεται.

Τέσσερα λοιπόν. Ακόμα και ο τελευταίος κλητήρας της «γαλάζιας» παράταξης έχει αντιληφθεί τα κίνητρα της κυρίας των Τεμπών, αλλά και των υπολοίπων της αντιπολίτευσης. Οι οποίοι σούρνονται πίσω από την κυρία των Τεμπών. Με πρώτο και καλύτερο τον Νίκο Ανδρουλάκη. Και μετά απορούν στο στρατόπεδο των «πράσινων» επιγόνων του γίγαντα Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί, σου λέει, η βελόνα έχει κολλήσει στο 12%, άντε 13%; Ασε που με την έλευση του πρώην ταχαριστερού Αλέξη Τσίπρα το ποσοστό μπορεί να γκρεμιστεί κάτω από το 10%. Και πολλά λέω.

Πέντε λοιπόν. Στο μεταξύ, όλες και όλοι της «γαλάζιας» παράταξης έβγαιναν και λαλίστατα συμφωνούσαν με τον Πάνο Ρούτσι. Το αυτονόητο δηλαδή. Παραλλήλως ο Δένδιας και ο Σαμαράς άρπαξαν κι αυτοί την ευκαιρία να διαχωρίσουν τη θέση τους και να αλιεύσουν από την τραγωδία του πατέρα. Η στενά κομματική εκμετάλλευση δεν έχει όρια. Ιχνος ηθικής. Ιχνος αναστολής. Βάζω στοίχημα ότι η κυρία των Τεμπών θα επιθυμούσε να υποστεί ο Ρούτσι ανήκεστο βλάβη. Και ακόμα καλύτερα για εκείνη, να πεθάνει στα χέρια της. Ετσι, με δάκρυα να κατρακυλάνε στα μάγουλά της να περιφέρει το πτώμα του πατέρα προς άγραν ψήφων. Μην το αποκλείετε!

Εξι λοιπόν. Το επιχείρημα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης προκαλεί μειδιάματα στο πλήθος των πολιτών. Εννιά στους δέκα πιστεύουν ακράδαντα ότι νομοθετική και δικαστική εξουσία είναι δίδυμα αδελφάκια. Ελα, σου λέει... Με ένα τηλεφώνημα όλα θα είχαν λυθεί!

Εφτά λοιπόν. Οι μέρες περνούσαν, η απεργία πείνας προχωρούσε, αλλά σιγή ιχθύος από εισαγγελείς. Μα, για όνομα του Θεού! Πώς γίνεται οι εκπρόσωποι της «γαλάζιας» παράταξης να τάσσονται υπέρ του Ρούτσι και οι αρμόδιοι της Δικαιοσύνης να σφυρίζουν αδιάφορα; Αρα; Ο Μητσοτάκης μάς δουλεύει. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Οκτώ λοιπόν. Και ενώ η καθυστέρηση έφθειρε τον Κυριάκο. Και ενώ οι μέρες περνούσαν, τελικά η Δικαιοσύνη συμφωνεί για την εκταφή. Μόνο για την εκταφή και έρευνα του DNA. Ο Ρούτσι δεν υποχωρεί και συνεχίζει. Και τελικά, μετά από είκοσι τέρμινα απεργίας πείνας γίνεται δεκτό και το αίτημα της τοξικολογικής εξέτασης του νεκρού παιδιού του.

Εννέα λοιπόν. Αποτέλεσμα: Και ο Ρούτσι δικαιώθηκε. Και ο Κυριάκος υπέστη φθορά. Και η Δικαιοσύνη διασύρθηκε. Και η κυρία των Τεμπών πανηγυρίζει. Και ο Ρούτσι αναδεικνύεται ήρωας. Και ο κυβερνητικός παραλογισμός βαράει κόκκινο. Μα είναι δυνατόν;

Δέκα και τελευταίο. Ο Κυριάκος χάνει μεγάλη ευκαιρία. Αν από την πρώτη στιγμή, χωρίς τηλεοπτικά κανάλια, έβλεπε τον Ρούτσι. Αν του έλεγε πως συμφωνεί με τα αιτήματά του - «πατέρας είμαι κι εγώ». Ε, τότε και την κυρία των Τεμπών θα είχε εκτοπίσει. Και τα γνωστά κοράκια της παράταξής του θα είχε προλάβει. Και τον κόσμο θα είχε συγκινήσει.

Με απλά λόγια, το απλό έγινε περίπλοκο, το φυσικό αφύσικο και το στοιχειώδες ακατανόητο. Ισως έρθει η στιγμή που ο Κυριάκος να πει «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».