Ενοχές και προκαταλήψεις
tsekouras-thanasis-2

Θανάσης Τσεκούρας

Ενοχές και προκαταλήψεις

Με αφορμή τη συζήτηση για την «πανεπιστημιακή αστυνομία» ξαναθυμήθηκα μια προσωπική ιστορία. Πριν από 5-6 χρόνια, ο γιος μιας φιλικής οικογένειας κατάφερε να πετύχει στην «τιμημένη ΑΣΟΕΕ», το νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ομως μετά τις σχετικές χαρές, ήρθαν οι μέλισσες. Για ένα εξάμηνο μαθήματα δεν έγιναν - μια αδιευκρίνιστη «κατάληψη» κρατούσε τα αμφιθέατρα κλειστά. Μετά από μια απόπειρα να γίνουν κάποια μαθήματα, οι δυστυχείς πρωτοετείς ξυλοκοπήθηκαν από τους καταληψίες και εκδιώχθηκαν από τη Σχολή. Σταδιακά, ο φίλος μας ένιωσε άρνηση να συνεχίσει τη Σχολή και ήθελε να σταματήσει τις σπουδές του. Ευτυχώς, μια τυχερή συγκυρία τον έφερε σε ένα πανεπιστήμιο της Αμερικής, εκεί τέλειωσε και συνεχίζει την επαγγελματική του καριέρα.

Ασφαλώς η περίπτωση είναι ακραία - δεν νομίζω όμως ότι είναι μοναδική και σίγουρα λειτουργεί «διδακτικά». Τα δημόσια πανεπιστήμια μπορεί να μην είναι «κέντρα ανομίας» και «εγκληματικότητας», όπως τα εμφανίζει μια οπισθόμυαλη συντηρητική προπαγάνδα, έχουν όμως υπαρξιακά προβλήματα. Ενα απ’ αυτά, ασφαλώς σημαντικό, είναι η διαχρονική «νομιμοποίηση» μιας κουλτούρας βίας, συνήθως από αριστερίστικες μειοψηφίες.

Να το συζητήσουμε; Aν ναι, ας συμφωνήσουμε στο πρόβλημα και ας αναζητήσουμε τη λύση. Χρειάζεται «ειδικό αστυνομικό σώμα», όπως προτείνει η κυβέρνηση, υπάρχουν άλλες προτάσεις καλύτερες, όλα αποδεκτά. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η άρνηση και η αδιαφορία, η διαιώνιση της υπάρχουσας παρακμής.

Μάλιστα, για να προχωρήσουμε πέρα από τα αυτονόητα, η συζήτηση για τη βία στα πανεπιστήμια θα μπορούσε να αναδείξει προνομιακά τις θέσεις και τις απόψεις της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, αντί να παρακολουθούν ενοχικά και αμήχανα τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ας υιοθετήσουν θετικά την κουβέντα αναδεικνύοντας τη δική τους προοδευτική και όχι «χωροφυλακίστικη» ατζέντα.

Το δημόσιο σχολείο από την εποχή του Ψυχάρη, του Δελμούζου και του Γληνού ήταν ο καημός του προοδευτικού κόσμου. Από τον «Εκπαιδευτικό Ομιλο» έως τη μεταρρύθμιση Παπανούτσου, όλες οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες ξεκίνησαν από την προοδευτική παράταξη. Κόντρα στις αρχαϊκότητες της Δεξιάς.

Δύο εμβληματικοί διανοούμενοι της Αριστεράς, ο Νίκος Σβορώνος και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, έχουν περιγράψει ιστορικά πόσο συνέβαλλε το δημόσιο σχολείο στον κοινωνικό «εκδημοκρατισμό» της χώρας. Στην κοινωνική κινητικότητα και την κοινωνική άνοδο. Πώς λειτούργησε, δηλαδή, σαν ένα ιδιότυπο ασανσέρ, ανεβάζοντας τα παιδιά των λαϊκών τάξεων σε ανώτερο κοινωνικό επίπεδο από τη γενιά των γονιών τους.

Γιατί λοιπόν μετά από ενάμιση αιώνα, η σκεπτόμενη Αριστερά δεν βλέπει το πρόβλημα, ότι η απαξίωση του δημόσιου σχολείου κλείνει μια στρόφιγγα κοινωνικής ανόδου για τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού»; Οτι η εικόνα βίας στα πανεπιστήμια συμβάλλει καίρια στην απαξίωση του δημόσιου σχολείου;

Κλείσιμο
Αν φύγει από τη μέση το ενοχικό σύμπλεγμα και η ιδεολογική αμηχανία, ο δρόμος είναι ανοιχτός για να τεθούν στη συζήτηση όλες οι υπόλοιπες παθογένειες που οδηγούν το δημόσιο σχολείο στην υπανάπτυξη. Το αναχρονιστικό σύστημα των Πανελλαδικών, τα παρωχημένα προγράμματα σπουδών, οι ελλείψεις στις υποδομές, η δομή των πανεπιστημίων, η ανεπάρκεια μέσων, οι ελλείψεις στη χρηματοδότηση.

Γιατί προφανώς η βία στα πανεπιστήμια δεν είναι ούτε η μοναδική, ούτε η σημαντικότερη παθογένεια στα πανεπιστήμια. Απλώς κάποιοι κύκλοι βολεύονται να κυριαρχεί αυτό στη δημόσια συζήτηση.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα