Κώστας Κετσετζόγλου

Το πρώτο βήμα ήταν εκεί στην αίθουσα συνεντεύξεων του Σεραφίδειου, όταν πήγα με την φανέλα της Εθνικής Αργεντινής στην σακούλα και τελικά ντράπηκα και δεν πήρα την υπογραφή. Τελικά την υπέγραψε σε ένα παγωμένο χωριό της Ολλανδίας λίγους μήνες μετά και λίγες μέρες πριν η μεγάλη Αργεντινή σηκώσει το τρίτο. Και μετά ήρθε το ΝΤΑΜΠΛ. Μαζί με το Μουντιάλ της Αργεντινής όπως το 1978 που το σήκωσε ο Πασαρέλα και ο Μίμης σήκωσε ότι υπήρχε στην Ελλάδα, όμως ο Ντιέγκο είχε πάρει κι άλλο ενδιάμεσα. Ενώ εμείς Νταμπλ από τον Τσαϊκόφσκι είδαμε ξανά με τον Ματίας Ζεσούς Αλμέιδα. Βασικά του 78 δεν το είδα ακριβώς. Έναν αγώνα είδα στη Φιλαδέλφεια, τον πρώτο της ζωής μου με την Ρόδο και την ώρα που ο Ντούσαν και ο Θωμάς καθάριζαν τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη πανηγύριζα μαζί με τους συναδέλφους του πατέρα και της μάνας στο πούλμαν του Μουταλάσκη που γύριζε από εκδρομή. Όχι οπαδική. Του εργοστασίου…

Το επόμενο όμως μόλις… 45 χρόνια μετά το έζησα από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή όπως το είχα ονειρευτεί παιδί όταν το μόνο που ήθελα ήταν να βλέπω την ΑΕΚ κάθε Κυριακή από κοντά. Κυριολεκτικά ως την τελευταία στιγμή, αφού από τον Βόλο έφυγα τελευταίος την επόμενη μέρα κι έχασα την μαγεία στα… διόδια. Κι ότι κι αν έγινε, ότι κι αν ειπώθηκε, όπως κι αν κατέληξε, ένα πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει. Η ιστορία γράφτηκε. Με γράμματα χρυσά. Και θα μείνει για πάντα. Στα βιβλία, στα μουσεία αλλά πάνω από όλα στα μυαλά και στις καρδιές. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε πως αισθανθήκαμε και ποιος μας έκανε να αισθανθούμε έτσι. Σε κάθε αγώνα. Σε όλους τους αγώνες. Ακόμη και στο δραματικό τέλος που μουντζούρωσε τα στατιστικά κάνοντας την τρίτη σεζόν πλήρως αποτυχημένη αλλά ακόμη και το σοκ, η πίκρα, ο εθισμός στην ήττα ήταν πολύ καταστροφικά όπως αρμόζει σε έναν μεγάλο έρωτα. Γιατί ο Ματίας Αλμέιδα δεν ήταν απλά προπονητής μιας ομάδας. Ήταν ο άνθρωπος που έφερε την χαρά. Την πίκρα. Την λαχτάρα. Το γαμώτο. Το πάθος. Την τρέλα. Την λύτρωση και την σταύρωση μαζί. Ότι είναι ο έρωτας δηλαδή. Και δεν θυμάμαι να έχω χρειαστεί 1-2 ποτήρια burbon και την αγαπημένη μου λίστα στο Spotify για να γράψω τελευταίο κείμενο για άλλον προπονητή όλα αυτά τα χρόνια. Το Burbon υπήρχε πάντα, το Spotify κάποτε το έλεγαν και … κασετόφωνο. Δεν μου χρειάστηκαν ποτέ. Ο Ματίας είναι ένας και το βράδυ που ο Ντούσκο έγινε… Μπάγεβιτς ακόμη πούλαγα λουλούδια και η θέση μου στη θύρα 3 ήταν κάτω από τα δημοσιογραφικά. Και σίγουρα η συντροφιά μου μπορεί να ήταν η ίδια αλλά δεν θα έγραφα τα ίδια…

Εκείνο το βράδυ στο Χαριλάου, όταν κατέβαινα βήμα βήμα λες και δεν ήθελα να φύγω τα ίδια σκαλιά που ένα χρόνο πριν κατέβαινα σχεδόν τρέχοντας για να απομακρυνθώ από την μιζέρια που με προλάβαινε σαν μαύρο σύννεφο, άρχισε να βρέχει. Αργά αργά περπατούσα προς το νοικιασμένο αυτοκίνητο λες και δεν ήθελα να φτάσω κι απολάμβανα την βροχή κοιτώντας τον ουρανό που ήταν μαύρος αλλά τόσο φωτεινός όπως τα πρόσωπα όλων των ΑΕΚτζήδων του πλανήτη. Το νερό σε σταγόνες με τα δάκρυα της χαράς είναι από τους πιο ωραίους συνδυασμούς στον κόσμο. Όπως και ο συνδυασμός ΑΕΚ - Ματίας Αλμέιδα κι ας τελείωσε δραματικά και ίσως με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να τελειώσει σε μόλις τρία χρόνια. Που ήταν τα πιο πολλά που έχει μείνει προπονητής στην ΑΕΚ μετά τον Μπάγεβιτς αλλά για τον Ματίας ήταν λίγα μπροστά σε αυτά που πιστέψαμε. Η ζωή και το ποδόσφαιρο είναι εδώ για να θυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο για αυτό πρέπει να ζούμε τις στιγμές τις ευλογημένες με όλες μας τις αισθήσεις. Και να είμαστε όσο περισσότερο μπορούμε ταπεινοί για να μην ξεσπάμε μετά σε αυτούς που δεν μπόρεσαν να κάνουν όσα είχαμε υποσχεθεί εμείς στους αντιπάλους στα… σόσιαλ. Τις έζησα όλες τις στιγμές. Σε όλα τα γήπεδα εκτός από εκεί που δεν πάω. Και δεν τις αλλάζω με τίποτα. Ακόμη κι εκείνο το βράδυ στην Τούμπα που ο… Αθα δεν ήταν κορόιδο να βγάλει το φίδι από την τρύπα λίγα λεπτά πριν πάρουμε το δεύτερο σερί. Ακόμη και εκείνες τις τελευταίες με τον Παναθηναϊκό όπου πάλι βρήκαμε τον τρόπο να χάσουμε. Άλλωστε ΑΕΚάρα σε αγαπάμε ακόμη κι όταν κερδίζεις…

Δεν θα αναλύσω ποδοσφαιρικά την τριετία. Το έκανα σχεδόν κάθε μέρα επί τρία χρόνια. Ζήσαμε πολλά μικρά θαύματα, ακόμη και… 50 κιλά έχασα την σεζόν του Νταμπλ. Θα πω ένα αντίο και εις το επανιδείν Ματίας Ζεσούς Αλμέιδα. Η χαίτη θα ανεμίζει εκεί στην πρώτη γραμμή κι ο μπαμπάς σου πάντα θα σε καμαρώνει από εκεί ψηλά με ένα χαμόγελο όπως εκείνο στο πανό των παιδιών, το βράδυ με τον Βόλο στο γήπεδο που δεν μπορούσες να ακούσεις την φωνή σου αφού την σκέπαζαν οι φωνές της χαράς και της λύτρωσης αυτών που έκανες ευτυχισμένους στην γιορτή που δεν υπήρχαν θλιμμένοι. Και θα πω άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΑΕΚ επειδή υπάρχει. Και όσο υπάρχω αλλά και για πολλά χρόνια μετά θα υπάρχει για να γινόμαστε θεοί, βασιλιάδες και κουρέλια. Που όμως θα τραγουδάνε ακόμα μέχρι να έχει μείνει έστω ένας. Για να δενόμαστε με πρόσωπα που κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα μας και τα όνειρα των παιδιών μας ή έστω πολεμάνε για αυτά ακόμη κι όταν δεν μπορούν. Και να αδιαφορούμε για αυτούς που δεν γουστάρουν προσωπολατρεία επειδή φοβούνται μην προδωθούν και μας προτρέπουν να κάνουμε το ίδιο. Πάντα θα ακολουθούμε τις Γραφές: Μακάριοι οι μη είδοντες και πιστεύσαντες. Ζήτω η ΑΕΚ μας!