Κωστής Πλάντζος

Όποιος δεν άκουσε την ομιλία του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Γιώργου Χουλιαράκη στη Βουλή το βράδυ της Δευτέρας για το Κοινωνικό Μέρισμα, μάλλον έχασε την ευκαιρία να δει  πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται μια κυβέρνηση απέναντι στην ελληνική Βουλή και -κατ’ επέκτασιν- στον ελληνικό λαό τον οποίο εκπροσωπούν. Υπόδειγμα, τολμώ να πω....
 
Οι βουλευτές και τα πολιτικά κόμματα –δεν έχει σημασία να τους διαχωρίζω εδώ σε "αντιπολίτευση" ή μη- έκαναν παρατηρήσεις και ζητούσαν απαντήσεις από την κυβέρνηση. Και πήραν απαντήσεις, ήρεμες και νηφάλιες, λογικές, όχι "κορώνες". 

Δεν θα μπω στην ουσία των απαντήσεων, αν έπεισαν ή γιατί ήταν αυτές και όχι άλλες. Ήταν όμως όλες απαντήσεις με αρχή, μέση και τέλος, και σε κάποια "δύσκολα"  ζητήματα.
 
Σε αυτό και μόνον θέλω να σταθώ. Ο κύριος Χουλιαράκης μας θύμισε ουσιαστικά με τη στάση του  -κυρίως- πως το Σύνταγμα της χώρας ορίζει ότι η Βουλή εκλέγεται από τον λαό και όχι η κυβέρνηση. Άρα η κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) αντλεί τη δύναμή της από την Βουλή (την νομοθετική εξουσία που είναι εκλεγμένη από το λαό) και πρέπει να τη σέβεται. Να σέβεται την ψήφο όλων των Ελλήνων, να σέβεται....
 
«Περίεργα πράγματα μας λες» θα πουν κάποιοι. Ασφαλώς περίεργο να αναζητώ ακόμα λίγη σοβαρότητα μετά από τόσα χρόνια Μνημονίων, που τα λόγια έχουν χάσει την ουσία τους. Η σοβαρότητα και η ειλικρίνεια δεν αφθονούν στη χώρα μας. Είναι όμως αναγκαία προϋπόθεση, για μια στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Για αυτό τα στοιχεία αυτά, είναι κεφάλαιο που δεν πρέπει να χαθεί. Πώς αλλιώς όμως θα ξεκολλήσει «το κάρο από τη λάσπη»; Με τους τσακωμούς και τις κοκορομαχίες; Με ρομφαίες και εξαπτέρυγα;  Ή με σωστή συνεννόηση και συναντίληψη, για να ξέρουμε τι πάει στραβά και τι (κάτι ίσως) πάει σωστά;
 
«Τεχνοκράτης είναι» θα πουν κάποιοι. Κάποιοι θα πουν άλλα. Για όποιον ξέρει να ακούει όμως, ο κύριος Χουλιαράκης μίλησε ως υπουργός Οικονομικών και μέλος κυβέρνησης (και όχι σαν κάποια … ξεμωραμένα γεροντάκια που σαλιαρίζουν στον εξώστη του Μάπετ Σόου ή σαν κομματικά ξόανα, όπως πολλάκις κάνουν άλλοι υπουργοί, και επί ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλοί πιο πριν εδώ και δεκαετίες);  
 
Δεν θα ήταν «είδηση» ή άξιο σχολίου όλα αυτά, σε μια κανονική χώρα. Στην Ελλάδα όμως που κάποια παιδιά ήταν 8 ετών όταν ξεκινούσαν τα Μνημόνια και τώρα είναι 15, νομίζω ότι είναι σημαντικό. Όπως για τους μαθητές από σχολείο της επαρχίας που βρέθηκαν εκείνη την ώρα στα θεωρεία και είδαν μια κανονική ενημέρωση και μιαν αξιοπρεπή απάντηση της κυβέρνησης στη Βουλή, όπως έπρεπε να είναι. 

Αυτό τουλάχιστον και από μόνον του, γεννάει ίσως και κάποια ελπίδα για τα παιδιά αυτά να κάνουν όνειρα για μια χώρα με λιγότερο διχασμό και λαϊκισμό, με περισσότερη ουσία και σεβασμό σε αξίες. Και σεβασμός στην πολιτική ζωή της χώρας δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, αν κυριαρχεί διαρκώς μια ανόητη φαγωμάρα, αντί για λύσεις και συνεννόηση στα κοινά προβλήματα.