Γιάννης Γ. Αντύπας

Τό πόσο χαμηλά φτάνουν τα όρια αυτά τώρα ορίζονται συνειδητά από τον εκάστοτε ομιλητή, από την παιδεία που διαθέτει και τον βαθμό του κυνισμού και αμοραλισμού που διαθέτει.

Το κείμενο αυτό δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την αισχρή βωμολοχία ενός απλού ( ; ) ενταγμένου πολιτικά ατόμου εναντίον ενός πολιτικού με τον οποίο διαφωνεί ριζικά. Το έκανε ο πολύ γνωστός σκιτσογράφος Στάθης, αριστερών πεποιθήσεων και ο ίδιος, ο οποίος στιγμάτισε με αυστηρότητα την υιοθέτησή της από την σημερινή Αριστερά.

Πιστεύουμε πως για να περιγραφεί σαφέστερα η κατάπτωση του πολιτικού λόγου σήμερα είναι σημαντικότερο να εστιάσει κανείς στην προσπάθεια του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να πλήξει την Κυβέρνηση στο θέμα των πυρκαγιών, ελπίζοντας να «ισοφαρίσει» τους 102 νεκρούς από την πολιτική της στο Μάτι, με τον όντως μεγάλο όγκο των δασικών εκτάσεων και τον αριθμό των χωριών που δυστυχέστατα κάηκαν.

Είναι απίστευτο όμως πως σύσσωμος ο αντιπολιτευτικός κόσμος προσπαθεί να αγνοείσει την ύπαρξη μηδέν νέκρων στις πολυήμερες καταστροφικές πυρκαγιές και να το παρουσιάσει ως κάτι το δεδομένο.

Eίναι επίσης απίστευτα αναιδές και κυνικό να μπαίνουν στην ζυγαριά με υλικά αντικείμενα όχι μία, όχι δέκα, αλλά 102 ανθρώπινες ζωές -έστω και αν η αξία και η σημασία των πρώτων είναι πραγματικά τεράστια. Μάλιστα δεν νοείται να βγαίνει πεπειραμένος δημοσιογράφος -από τους φανατικούς της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης- και να δηλώνει πως το να εκκενώσουν τα χωριά τους οι πληγέντες είναι το εύκολο μέρος, χωρίς να αναρωτηθεί γιατί ΔΕΝ ήταν αντίστοιχα εύκολο να κάνουν το ίδιο οι 102 νεκροί στο Μάτι.


Κάτι δεν πάει καλά όταν δεν υπάρχουν όρια -έστω ανεπίσημα- και η απώλεια ανθρώπινων ζωών υποβαθμίζεται και μπαίνει στην ζυγαριά προς δημιουργία πολιτικού οφέλους από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που αυτάρεσκα μάλιστα επαίρονται περί δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος.

Η χώρα πέρασε μια τραγωδία. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η πολιτική διαμάχη που θα ακολουθήσει οφείλει να είναι σαν μια διαφωνία φλεγματικών λόρδων… Αλλά επαναλαμβάνουμε πρέπει να υπάρχουν και κάποια προς τα κάτω όρια με βάσει την παιδεία, αλλά και τελικά την ευφυία του καθ’ ενός. Είναι επιτέλους ανάγκη.