Γιάννης Μακρυγιάννης

Κάπως έτσι ο Παπανδρέου νόμιζε ότι θα έβγαζε ξανά τη χώρα στις αγορές το 2011 και στο μεταξύ χανόταν το 25% του ΑΕΠ και η ανεργία πήγαινε στο 27%. Αναλόγως, ο Σαμαράς μιλούσε για success story το 2014, με τον κόσμο να καίγεται από τα μαγκάλια, τους απελπισμένους της κρίσης να βλέπουν την αυτοκτονία ως λύση και τους νέους να την κάνουν για το εξωτερικό.

Από τον κανόνα και τη συμπεριφορά αυτή δεν εξαιρείται δυστυχώς ούτε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – στην αρχική και στη μετέπειτα εκδοχή της, που πήρε και λίγο παρδαλό χρώμα.

Την ώρα που οι fake αριστεροί της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν ότι η χώρα φτάνει στη Γη της Επαγγελίας, άνθρωποι βάζουν μία θηλιά στο λαιμό τους, μη μπορώντας να αντέξουν την απώλεια του σπιτιού τους, ή καίγονται από τα κεριά, που χρησιμοποιούν επειδή δεν έχουν ρεύμα. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν πλέον με καθεστώς ημιαπασχόλησης και παρακαλάνε να πληρωθούν στην ώρα τους, ενώ άλλοι εξακολουθούν να «ψηφίζουν» εξωτερικό για το μέλλον τους. Για να μην πούμε για εκείνους που αποποιούνται κληρονομιές, μην αντέχοντας τους υπέρογκους φόρους.

Η ανθρωπιστική κρίση, παρά τις πομφόλυγες των κυβερνώντων παραμένει. Κι αν είναι κάποιοι που σώζονται σε σχέση με το παρελθόν, δεν σώζονται από την κυβέρνηση και τα επιδόματά της, αλλά από τα ξεπουμήματα των περιουσιών τους, τις βραχυπρόθεσμες, για παράδειγμα, μισθώσεις ακινήτων, ή από τους κινέζους και τους άλλους από το εξωτερικό (κυρίως εξ ανατολής) που εκτόξευσαν το real estate. Συγκυριακό και εντελώς συμπληρωματικό δηλαδή στοιχείο, που απλώς απαλύνει τις επιπτώσεις της μακρόχρονης κρίσης και μόνο για ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι, θα πρέπει να συνηθίσουν είτε στην ανέχεια και τα επιδόματα, είτε στην ιδέα ότι ο καπιταλισμός είναι ένα ρίσκο, που είπε και ο Τσακαλώτος. Το ότι ανακάλυψε (και το επικαλείται για να δικαιολογήσει τον ιστορικό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ) ακόμα κι ο Τσακαλώτος ότι ο καπιταλισμός είναι μία άγρια ρουλέτα, που κατά τεκμήριο έχει θύματα και ελάχιστους κερδισμένους, είναι ενδεικτικό όχι απλώς μίας πολιτικής και ιδεολογικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της αλλοτρίωσης, που επιφέρει στους ανθρώπους η εξουσία. Ή αλλιώς, τέτοιο φούμο δεν το ρίχνουν ούτε οι «νεοφιλελέδες», με τους οποίους υποτίθεται ότι συγκρούεται ο «κόσμος του φωτός» (!!!!), που αυτοί αντιπροσωπεύουν – τρομάρα τους. Ο δε Τσακαλώτος είναι μάλιστα ο… πούρος «αριστερός» του ΣΥΡΙΖΑ – φανταστείτε οι υπόλοιποι.

Το ότι έκαναν την επιλογή να ξεπουλήσουν ό,τι αριστερό και ριζοσπαστικό κουβαλούσαν για ένα δράμι εξουσίας, είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται κανείς, όσο κι αν διαφωνεί ή εξοργίζεται. Το ότι λένε ακριβώς ή και χειρότερα λόγια με τους προηγούμενους για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους ή να εμφανιστούν δικαιωμένοι, είναι μάλλον ακόμα χειρότερα. Τουλάχιστον θα μπορούσαν να πουν «αυτό μπορούσαμε, αυτό κάναμε» και να σταματήσουν εκεί. Δεν χρειάζεται να προκαλούν κιόλας όταν η κοινωνική κρίση παραμένει…