Φοίβη Παρασκευά

Αυτό το τίποτα πια, μας κυριεύει σχεδόν μας εξουσιάζει. `Όχι δεν είναι μόνο η ανάγκη να προστατευτούμε και να προστατέψουμε τον εαυτόν μας και τους άλλους, είναι η μικρή και μεγάλη χαρά που παίρνουμε από αυτό το μικρό τίποτα. Είναι η απόλυτη ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον βαθύτερο εαυτό μας.

Με αυτό που μας εκφράζει ως αισθητική αναγκαιότητα ή ως απλή επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ο γυναικείος κόσμος διαφέρει από αυτόν των αντρών. `Ένα ρούχο, ένα έργο τέχνης, μία μουσική, ένα άρωμα, ένας ήχος κάνει όλη τη διαφορά. Θα μάθουμε να ζούμε με τος αισθήσεις μας σε συνδυασμό με την τεχνολογική αναγκαιότητα, γιατί το  μέλλον είναι η τεχνολογία. Ζούμε σε καιρούς μοναχικότητας και μοναξιάς και το μόνο που μας μένει είναι η ανάγκη για επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. 

Ας έρθουμε όμως στο μικρό τίποτα. Αυτό μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, ένα λουλούδι, ένα ζωάκι, ο καθαρός ελληνικός ήλιος, μία μουσική που εκφράζει ένα συναίσθημα. `Ένα τίποτα που τόσο το χρειαζόμαστε. Ο κόσμος μας. Ο κόσμος του άλλου, των άλλων. `Ένα ‘like’, μία χαρούμενη φατσούλα που δηλώνει χαρά, μία καρδιά, ένα τραγούδι, ένα μοίρασμα σκέψεων και πραγμάτων που άλλοτε θεωρούσαμε ανούσια, τώρα παίρνουν άλλη διάσταση και έκταση. Η απουσία όλων αυτών από τη ζωή μας θα έκανε δυνητικά και τη μεγάλη διαφορά. Είμαστε ο κόσμος μας. Είμαστε ένα χρώμα, μία διάθεση, ένα συναίσθημα, μία σκέψη, ένας ήχος, μία άποψη, μία απλή λεπτομέρεια από την οποία όλοι επηρεαζόμαστε και επηρεάζουμε.

Τέλος οι αγκαλιές? Και οι χειραψίες? `Όλα με μέτρο. Με έναν καινούριο προβληματισμό, με καινούρια διάθεση και τάξη πραγμάτων. Τέλος ο έρωτας? Οι όμορφες στιγμές? `Όχι, αλλά ξέρουμε κιόλας?  

Ευκαιρία για ενδοσκόπηση, για βαθυστόχαστες ανθρώπινες αναλύσεις.`Ισως για ένα ακόμα βήμα προς μία πιο ασφαλή μοναχικότητα, που αποκαλύπτει καινούρια βήματα προς μία άλλη κατεύθυνση. Μία άλλη διάσταση πραγμάτων, εικόνων και ήχων που καθορίζουν τόσο μα τόσο την ζωή μας. Και αυτό γιατί δεν έχουμε ποτέ μία δεύτερη ευκαιρία για να σχηματίσουμε μία πρώτη εντύπωση. Αποστάσεις ασφαλείας καθορίζουν πλέον την ζωή μας. `Ένα αντισηπτικό, μία μάσκα, οινόπνευμα, καθαριστικά προϊόντα κάθε είδους, μας κυβερνάνε, μας εξουσιάζουν, μας  εκφράζουν, μας προστατεύουν. Από μας τους ίδιους, από τον άλλον, από τους άλλους. Ας το ζήσουμε κι αυτό. Ελπίζοντας πως κάποτε θα βρεθεί η πανάκεια, το εμβόλιο ή φάρμακο που θα μας σώσει…Υπομονή λοιπόν και άνοιγμα προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον με μία πιο ανθρώπινη κατάσταση, όπου θα γιορτάσουμε και θα υμνήσουμε ξανά τη ζωή…