Δημήτρης Δανίκας

Και τώρα ο τουρισμός. Και τώρα η Σαντορίνη. Και τώρα ένας ένας ματαιώνουν οι Κινέζοι του τουρισμού. Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Κινέζους τουρίστες; Τώρα τι θα απογίνουν οι δεκάδες, πρόχειρες, αυτοσχέδιες επιχειρήσεις; Με νυφικά, με περιποίηση νυχιών, με κομμώσεις και με πιάτα Κίνας;

Και αν η επιδημία απλωθεί. Αν όλες οι χώρες μολυνθούν. Αν οι πτήσεις ματαιωθούν. Αν λόγω καραντίνας οι πόλεις «σφραγιστούν». Αν οι ακυρώσεις και οι ματαιώσεις πολλαπλασιαστούν. Τι θα γίνει; Ποιος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής; Πόσο α αντέξει η οικονομία; Πόσο κάτω θα γκρεμιστεί ο τουρισμός;

Θεούλη μου. Σε μια χώρα τόσο ανοργάνωτη όπως η Ελλάδα. Σε μια χώρα όπου ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί σαν σκουριασμένος, ξεχαρβαλωμένος αραμπάς. Σε μια χώρα όπου η μόνιμη επωδός σερβίρεται με τις γνωστές φράσεις «δεν βαριέσαι», «θα δούμε», «περάστε μετά από ένα χρόνο», «δεν ξέρω», «μη βιάζεσαι» και πάει λέγοντας. Σε μια τέτοια χώρα έτσι και την επισκεφθεί ο Κορωνοιός το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι τον σταυρό σου

Γελάς εσύ με τους «καθυστερημένους» Κινέζους που τρώνε ό, τι βρουν. Που ακόμα και με νυχτερίδες σκοτώνουν την πείνα τους. Που δεν έχουν δημοκρατία. Που δεν έχουν κόμματα. Που δεν απολαμβάνουν τόσες, όπως εμείς, ελευθερίες. Γελάς, σαρκάζεις, ειρωνεύεσαι, λοιδωρείς, σχολιάζεις. Και καμαρώνεις

Ξεχνάς πως εκείνοι οι «καθυστερημένοι» κατάφεραν μέσα σε δέκα ημέρες να οικοδομήσουν και με πληρότητα να το οργανώσουν, νοσοκομείο ειδικό γι αυτές τις περιστάσεις. Ξεχνάς που εν ριπή οφθαλμού ψεκάζουν ολόκληρες πόλεις και τις απολυμαίνουν. Ξεχνάς πως κάθε περαστικό τον ελέγχουν

Ξεχνάς το γεγονός πως για εκείνη την έρμη την πλατεία Ομονοίας, χρειάστηκαν περίπου δύο χρόνια μέχρι να εγκατασταθούν μερικά σιντριβάνια. Ξεχνάς πως ακόμα οι μπουλντόζες να εισβάλουν στο Ελληνικό. Πως ακόμα και τα περιφερειακά αεροδρόμια τα παραδώσαμε στον Γερμανό «εχθρό». Πως ευτυχώς με την Cosco εκσυγχρονίστηκε και οργανώθηκε το λιμάνι του Πειραιά. Πως όλα μα όλα τα περιμένουμε από τους ξένους

Πως καθόμαστε στα καφενεία και ως λιγούρηδες, με απέραντη ευχαρίστηση υπολογίζουμε τα εκατομμύρια των πλούσιων Κινέζων που μέρος εξ αυτών θα επισκεφθούν και την Ελλάδα. Πως χιλιάδες ιδιοκτήτες διαμερισμάτων σουλατσάρουν στα καφενεία και τα φαγάδικα με χρήματα από κινέζικα πορτοφόλια. Πως επίσης χιλιάδες ιδιοκτήτες περιμένουν πως και πως, να μοσχοπουλήσουν την ιδιοκτησία τους σε κάποιον κινέζο «χαζό»

Εμείς λοιπόν. Των ελευθεριών. Του Δυτικού πολιτισμού. Του Παρθενώνα και όλων αυτών των θησαυρών. Εμείς οι έξυπνοι. Οι προχωρημένοι. Οι Ευρωπαίοι. Οι δημοκράτες. Οι ψηφοφόροι ενός πολυκομματικού, κοινοβουλευτικού, συστήματος

Εμείς του τουρισμού. Και μάλιστα της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού. Τι θα κάνουμε τώρα; Πως θα τα βγάλουμε πέρα; Τι θα κάνουμε χωρίς τους βάρβαρους της Κίνας; Πες αλεύρι ο κορωνοιός μας γυρεύει!