Δημήτρης Δανίκας

Οχι δεν είμαι πληρωμένος διαφημιστής της κινηματογραφικής εταιρείας. Ούτε καφεδάκι δεν έχω «εισπράξει». Οχι κανένας δεσμός, ο οιοσδήποτε, ανάμεσα στους παραγωγούς αυτής της «Ευτυχίας» και σε εμένα. Κανένας απολύτως

Τότε; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή η περίπτωση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι μοναδική. Είναι υποδειγματική. Είναι λυτρωτική. Είναι διδακτική. Είναι δυσεύρετη, σπάνια και είναι θεραπεία χωρίς το παραμικρό ίχνος χημείας

Προσέξτε την ουσία. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893-1972) ήταν στιχουργός. Ομως ελέχιστοι την ήξεραν. Ομως όλοι μα όλο έχουμε ακούσει, τραγουδήσει, απολαύσει τους στίχους της. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το ¨Είμαι αητός χωρίς φτερά»; Δικό της κι αυτό. «Τα καβουράκια». Δικό της κι αυτό. «Δυο πόρτες έχει η ζωή»; Κι αυτό δικό της είναι

Τότε; Απλό. Η Ευτυχία έγραφε με την άνεση που κανείς μασουλάει φιστίκια. Η Ευτυχία θησαυρούς κατέβαζε. Ετσι. Σα να μην συμβαίνει τίποτα. Χωρίς κόπο. Χωρίς να ξύνει το κεφάλι της. Χωρίς άγχος. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια

Τότε; Το καλύτερο απ όλα αυτά ήταν πως ως αντάλλαγμα δεν ζητούσε σχεδόν τίποτα. Ελεγε στον Τσιτσάνη «έχεις κανά φράγκο να σου δώσω μερικά στοιχάκια;». Πόσα θέλεις; Δώσε διακόσια. Τα έπαιρνε. Του έδινε τους ευλογημένους στίχους. Και στη συνέχεια τα έπαιζε στην πόκα και στο μπαρμπούτι

Εκανε το κέφι της. Κάπνιζε σαν ζωντανό φουγάρο. Και έπαιζε. Ενδιαμέσως έγραφε. Πάνω σε κάτι παλιόχαρτα. Θησαυρούς σε παλιόχαρτα. Μερικές φορές και σε πακέτα τσιγάρων. Ευτυχία πόσα θέλεις για το «δυο πόρτες έχει η ζωή»; Δώσε ένα πεντακοσάρικο. Ευτυχία πρέπει τους στίχους σου να τους κατοχυρώσεις στα πνευματικά δικαιώματα. Τι είναι αυτό; Ελεγε. Τρώγεται;

Αυτό το σπάνιο, το μοναδικό πλάσμα είχε καταλάβει, συνειδητοποιήσει όσο κανείς άλλος μερικά «πραγματάκια» που όλοι εμείς τα λέμε στα λόγια, φλυαρούμε αλλά διαρκώς πορευόμαστε χωρίς να αλλάξουμε τίποτα

Η Ευτυχία, κυτταρικά, είχε συμφιλιωθεί με την «προσωρινότητα» Με την «φθορά». Με την «ασημαντότητα». Με το τίποτα. Σου λέει, τι ήμαστε; Ερχόμαστε, ζούμε, φεύγουμε. Σημασία έχει ενδιαμέσως να ζήσουμε κάθε στιγμή, Χωρίς φθόνο. Χωρίς απαιτήσεις. Χωρίς δόξες

Ετσι η Ευτυχία έκανε πράξη όλες αυτές τις επαγγελίες περί εσωτερικότητες και αυτοβελτίωσης. Ολα αυτά που ρητορικά διαδίδουν δεκάδες φιλόσοφοι. Από τον Τζίντου Κρισναμούρτι και τον Γκιόργκι Κουρτζίεφ, μέχρι τον Εκχαρτ Τόλε και τον Ινδο Οσο. Που έλεγε «βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου, να σκέφτεσαι λιγότερο και να αγαπάς πειρσσότερο»

Μοναδικό και ευεργετικό το παράδειγμα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πάντα αυτοδιάθετη, πάντα ανεξάρτητη, πάντα δημιουργική, πάντα στην πρωτοπορία και πάντα να κάνει το κέφι της

Η πεμπτουσία της αλήθειας. Ο ορισμός της ύπαρξής μας. Οπως και η γνωστή στροφή «Ολα είναι ένα ψέμα/ μια ανάσα μια πνοή/ σαν λουλούδι κάποιο χέρι/ θα μας κόψει μιαν αυγή»

Μπορώ εγώ να ακολουθήσω το παράδειγμά της; Οχι δεν μπορώ. Το ομολογώ. Ομως την θαυμάζω. Και πιστεύω πως η μοναδική πορεία προς τη σύντομη αληθινή ευτυχία είναι η Ευτυχία!