Δημήτρης Δανίκας

Υστερα φυσικά μετά τις απανωτές καταγγελίες όχι μόνο διασύρθηκε στο Πανελλήνιο, όχι μόνο εξευτελίστηκε και από προσώπου γης «εξαφανίστηκε», αλλά και όλα τα έχασε: δουλειά, θεατρική και τηλεοπτική παρουσία, περιουσία, τα πάντα. Μέχρι και η μεζονέτα που είχε στην κατοχή του, φυσικά με χρήματα των επιτυχιών του, ακόμα κι αυτή βγήκε στο σφυρί

Επειτα, έντρομος, κατεστραμμένος, χρεοκοπημένος και δια βίου «σταυρωμένος» κατέληξε στο σκαμνί της Δικαιοσύνης. Το τέλος μιας διαδρομής που άρχισε με υποσχέσεις, συνεχίστηκε σ ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα και κάπου προς την αυλαία της τελικής πράξης ενός έργου που ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει για τη ζωή του και την καριέρα του, προσγειώθηκε ανώμαλα και σχεδόν «αυτοκτονικά»

Από το ρετιρέ στα τάρταρα. Πέτρο μου όλα εδώ πληρώνονται. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Κάπως έτσι και χωρίς αντοχές, με το ανοσοποιητικό του εξαερωμένο και με το φάσμα ενός εικοσάχρονου εγκλεισμού πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Και ενώ διαρκώς προειδοποιεί τους δικούς του και τους δικηγόρους του, πως το εννοεί, δηλαδή ότι φλερτάρει με την αυτοχειρία και την ολοκληρωτική αυτό-εξόντωσή του

Τώρα όλα, τα πάντα στριφογυρίζουν στο μυαλό του. Τώρα με αλλεπάλληλα φλας μπακ, όλα επανέρχονται μπροστά του. Όλα τα φαντάσματα. Όλα τα περιστατικά. Ολες οι Ερινύες. Όλα τα αισχρά. Τώρα διπλά αιχμάλωτος. Διπλά καταδικασμένος. Διπλά κατεστραμμένος. Από την οργή στην μετάνοια. Από τον θυμό στην αναθεώρηση πλευρών του χαρακτήρα του

Πάντα κάθε άνθρωπος στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, αρχίζει να μετακινείται από τις βεβαιότητές του. Αρχίζει να συνειδητοποιεί την ανελέητη φθορά του. Αρχίζει να κατηφορίζει από την προσωρινότητα και το εφήμερο της όποιας διασημότητας του και να πλησιάζει προς την αιωνιότητα της ανυπαρξίας του

Και εκείνη τη στιγμή όταν πλέον τα πάντα είχαν χαθεί ο Πέτρος Φιλιππίδης αναθεωρεί. Τότε γκρεμίζεται και τότε το επεισόδιο με το εγκεφαλικό η πρώτη προειδοποιητική βολή. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι την τελική εγκατάλειψη αυτού του μάταιου κόσμου, η απόσταση είναι μικρή

Κάπως έτσι, μισοπεθαμένος και εντελώς στην Αχερουσία παραδομένος, οι δικαστικές αρχές αποφασίζουν να του δώσουν μικρή παράταση ζωής. Στην πραγματικότητα ο Πέτρος είναι «διασωληνωμένος»

Κάπως έτσι κι εγώ, που ούτε φίλος είμαι, μα ούτε ποτέ έκανα παρέα μαζί του, αναγκάζομαι να απευθυνθώ στα θύματά του. Με τρεις λέξεις: επιτέλους συγχωρέστε τον

Γιατί όπως γράφει κάποιος στοχαστής που το όνομά του δεν το συγκρατώ «Συγχωρώ σημαίνει μαζί με εμένα χωράω και κάτι άλλο. Η λέξη λοιπόν δηλώνει την ικανότητά μου να δημιουργήσω στο παρόν ψυχική ευχωρία, για να συν – χωρέσω αυτό που παλαιότερα μπορεί να με πλήγωσε ή τραυμάτισε, χωρίς πια να με επηρεάζει αρνητικά.

Συγχωρώ δεν σημαίνει ξεχνώ, ούτε αποδέχομαι. Είναι μια προσωπική διαδρομή κάθαρσης που έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι με το άλλο πρόσωπο. Γι’ αυτό και η συγχώρεση μας οδηγεί στην απελευθέρωση.

Αδυναμία συγχώρεσης όμως σημαίνει προσκόλληση σε κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Ο θυμός και η πίκρα επανέρχονται “κλέβοντάς μας” μέρος από την εμπειρία του παρόντος. Γίνονται καλούπια που δίνουν μία μη ωφέλιμη μορφή στην συμπεριφορά και στις επιλογές μας»

Περιμένω κι εγώ. Συγχωρέστε τον λοιπόν!