H ταλαντούχα Daphne Lawrence και η συνεργασία της με την Άννα Βίσση

Η ιστορία της Daphne Lawrence είναι από εκείνες που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις. Εδώ που τα λέμε, ακόμα και η ίδια, που πρωταγωνιστεί και καθοδηγεί την ιστορία της η οποία γράφεται τον τελευταίο καιρό σε πυκνό διάστιχο, πολλές φορές πιάνει τον εαυτό της να μην πιστεύει στα μάτια και στα αυτιά της. «Μόλις προχθές έπαθα ένα ακόμα σοκ», λέει. «Οταν κατάλαβα ότι το κοινό σε μία από τις συναυλίες μας ήξερε απέξω το κομμάτι μου στο “Αίμα”. Ολα τα λόγια! Ακόμα και το σημείο που τα λέω εξαιρετικά γρήγορα».

Η νεαρή τραγουδοποιός λέει ακόμα ότι δεν προλαβαίνει όχι μόνο να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι η φήμη (αλλά και η ζήτησή της) αυξάνει μέρα με τη μέρα γεωμετρικά, αλλά και να καταλάβει καλά-καλά τι συμβαίνει. Ο χρόνος περνά για εκείνη με κεκτημένη ταχύτητα. Πολύ περισσότερο μάλιστα αυτό το καλοκαίρι που βρίσκεται σε περιοδεία με την Αννα Βίσση. Παρεμπιπτόντως, λέει ότι τον τελευταίο καιρό στη βαλίτσα της που γεμίζει και αδειάζει σε ρυθμό που θα μπορούσε να καταρρίψει το ρεκόρ πακεταρίσματος, αν υπήρχε, έχει πάντα λίγο χώρο για ένα κολιέ.

Ενα κόσμημα που μπορεί να μην είναι δικό της, αλλά θέλει να το έχει πάντα μαζί της. Πάντως, από τη φωνή της και μόνο καταλαβαίνεις ότι η Lawrence είναι χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη που συχνά πιάνει τον εαυτό της να κατατροπώνει το έμφυτο άγχος της.

Είναι λογικό για μια νέα γυναίκα που το μόνο που ήθελε από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήταν να τραγουδάει. «Πάντα ήθελα να τραγουδάω. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή έλεγα στους δικούς μου “δώστε μου 5 ευρώ και θα πω όποιο τραγούδι θέλετε”. Επαιρνα το σκουπόξυλο και ξεκινούσα. Στα 5 μου χρόνια ξεκίνησα μαθήματα πιάνου. Δεν το αποφάσισαν οι γονείς μου. Εγώ το ήθελα», εξιστορεί.

Θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα πώς ένα παιδί στρέφεται στη μουσική με τόση σαφήνεια και τόση συνείδηση σε τόσο μικρή ηλικία. «Το κύριο καλλιτεχνικό ερέθισμα που είχα ήταν η γλυκιά λεπτή φωνή της μητέρας μου. Κάθε βράδυ μας τραγουδούσε νανουρίσματα σε μένα και τον αδελφό μου. Ο πατέρας μου από την άλλη έπαιζε ερασιτεχνικά κιθάρα. Τον θυμάμαι να μας τραγουδάει τα καλοκαίρια στις διακοπές τραγούδια του Γιάννη Κότσιρα», ανακαλεί.

Η Daphne Lawrence μαθήτευσε για δέκα χρόνια στο πιάνο. Ηταν όμως μάλλον αντισυμβατική φύση. «Δεν ήθελα να διαβάζω νότες, δεν μπορούσα να παίζω από παρτιτούρες. Μου αρκούσε να ακούω τις μελωδίες και να τις ερμηνεύω στο πιάνο. Τα πρώτα μου τραγούδια τα έγραψα όταν ακόμα πήγαινα Δημοτικό. Μου άρεσε να ταιριάζω τις νότες μεταξύ τους και να τις παντρεύω με λέξεις. Εχω δυο-τρία τραγούδια από τότε που ακόμα τα θυμάμαι και μπορώ να τα παίξω. Φυσικά και ντρέπομαι πάρα πολύ γι’ αυτά. Κυρίως για τους στίχους», αφηγείται γελώντας.

Για το γεγονός πάντως ότι η νεαρή καλλιτέχνις αποφάσισε να βγει μπροστά και να εκτεθεί επί σκηνής υπεύθυνη είναι η κάποτε καθηγήτρια της Μουσικής στο σχολείο, νυν φίλη της, ονόματι Σάσα. «Εκείνη μου έδωσε πρώτη φορά μικρόφωνο. Σε μια σχολική γιορτή του Γυμνασίου. Τι είχα τραγουδήσει; Το “Ονειρο ήτανε” του Αλκίνοου Ιωαννίδη». Η εφηβεία της σημαδεύτηκε και από μια δεύτερη συναυλία, αυτή τη φορά στο Θέατρο Πέτρας -η Lawrence είναι γέννημα θρέμμα Πετρουπολιώτισσα- όπου ερμήνευσε ένα δικό της κομμάτι αλλά και το εμβληματικό «I will always love you» της Γουίτνεϊ Χιούστον.

Για την ίδια ήταν, όπως πάντα, σαφές ότι το τραγούδι ήταν το πεπρωμένο της. Οταν το άρθρωσε και στην οικογένειά της, ήταν μαθήτρια Λυκείου σε πυρετώδη προετοιμασία για τις Πανελλάδικες. «Οταν είπα στη μητέρα μου, η οποία είναι φιλόλογος, πως σκέφτομαι να δηλώσω συμμετοχή στο “The Voice”, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν πως δεν είναι ακόμα η ώρα.

Είχε προτεραιότητα το σχολείο και οι εξετάσεις. Βέβαια λίγες ημέρες μετά αναθεώρησε. Θυμάμαι, μου είπε: “Αν το θες τόσο, κάν’ το!”». Και η Daphne την άκουσε. Πήρε το βάπτισμα του πυρός στο «The Voice», απογοητεύτηκε όταν αποχώρησε από το talent show, αλλά δεν είχε χρόνο να κλάψει. Ισως επειδή την επομένη του live που διέκοψε τη διαδρομή της έδινε εξετάσεις στην έκθεση. «Ημουν πολύ κουρασμένη για να τα καταφέρω», λέει σήμερα. Και μάλλον αρκετά νεαρή σε ηλικία για να διαχειριστεί το όποιο momentum είχε καταφέρει να χτίσει στη διάρκεια του σόου.

Δεν έγινε μήλον της Εριδος για τις δισκογραφικές εταιρείες, ούτε σταρ εν μια νυκτί. «Εδωσα ξανά πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Για έναν χρόνο παρακολούθησα μαθήματα και σε δραματική σχολή. Ηταν μια κοσμογονική εμπειρία. Εκεί έμαθα να παρατηρώ διαφορετικά τον κόσμο», λέει. Μπορεί η ίδια να είχε μάλλον αφήσει για λίγο στην άκρη τη μουσική, όμως η μουσική δεν την ξέχασε. «Πώς ξαναβρέθηκα με τη μουσική; Τυχαία. Κάποιοι φίλοι μού ζήτησαν να κάνω φωνητικά σε ένα τραγούδι. Εκεί με άκουσαν και μου είπαν ότι δεν τους ενδιέφεραν μόνο οι στίχοι και οι μελωδίες μου, αλλά και η φωνή μου». Ετσι ηχογράφησε το πρώτο της single, «Lonely», ενώ ξεκάθαρα κομβική στιγμή για εκείνη ήταν η κυκλοφορία του «Sari», το οποίο πλησιάζει πια το ένα εκατομμύριο views στο YouTube.

Μιλώντας για σημαδιακές στιγμές, η πιο σπουδαία για τη βραχεία αλλά πυκνή σε γεγονότα καριέρα της Lawrence είναι το δίχως άλλο εκείνη της συνάντησής της με την Αννα Βίσση. «Μου έκανε follow στο Instagram και ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα. Με ρώτησε αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Είναι αυτονόητο τι απάντησα. Τελικά μου τηλεφώνησε λίγες μέρες αργότερα.

Ημουν στο καφέ όπου δούλευα τότε. Κόντεψε να μου πέσει ο δίσκος από τα χέρια. Ξέρεις ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπε; Οτι ήθελε να μάθει τον δικό μας τρόπο. Σε εκείνο το τηλεφώνημα μου πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα τραγούδι στο στούντιο. Ηθελε να τη βοηθήσω στην ενορχήστρωση. Το τραγούδι ήταν το “Αίμα” -όχι στη μορφή που είναι τώρα- και μέσα στο στούντιο σε συνεργασία με τον G Kal και τον Ripen γεννήθηκε η ιδέα για το ραπ κομμάτι του, το οποίο ερμηνεύω.

Ξέρεις τι μου άρεσε πάντα στη Βίσση; Οτι έβαζε τα πάντα στη μουσική της και δοκίμαζε τα πάντα. Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ», καταλήγει. Πάντως, ίσως περισσότερο χαρούμενη από τη Lawrence για τη συνάντησή της στο στούντιο και πλέον και στα live με την Απόλυτη είναι η μητέρα της, την οποία η κόρη της περιγράφει ως βισσική. Κατά τα άλλα, η Daphne είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να οργανώσει τις διακοπές του, να συναντήσει ξανά τους παιδικούς φίλους του και να βρει τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στην ερμηνεία και τη σύνθεση.

Είναι και μια παραγωγικότατη καλλιτέχνις («έχω έναν φάκελο με περίπου 100 τραγούδια, όλα γραμμένα χειρόγραφα», λέει) που θα ήθελε όσο τίποτα να γράψει για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη: «Η φωνή του είναι τα παιδικά μου χρόνια».

Ειδήσεις σήμερα: 

Μυστήριο με τους ξαφνικούς και ανεξήγητους θανάτους νέων και παιδιών

Μύκονος: Κύκλωμα βάζει τους διαρρήκτες στις βίλες των vip

Σύβοτα: Ερευνούν τις συνθήκες της τραγωδίας - Έσπασε ο κρίκος ή ο ιμάντας