Ιζαμπέλ Ιπέρ από Θεσσαλονίκη: Η λέξη-κλειδί στη σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη είναι η εμπιστοσύνη

«Έχουμε πλέον πολλούς τρόπους να δούμε ταινίες. Ο καλύτερος τρόπος όμως, και ο μόνος που πρέπει να παραμείνει, είναι στη μεγάλη οθόνη. Οποιαδήποτε άλλη εμπειρία είναι υποδεέστερη αλλά και λιγότερο αξιόλογη»: Απόλυτη ψήφο εμπιστοσύνης στην αξία και την αναντικατάστατη μαγεία της μεγάλης οθόνης έδωσε η Ιζαμπέλ Ιπέρ στη σημερινή, πρώτη της δημόσια εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Η διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός είναι τιμώμενο πρόσωπο του φετινού 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο πλαίσιο του οποίου θα προβληθεί ένα αφιέρωμα στις ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει, το οποίο μάλιστα έχει επιμεληθεί η ίδια.

Γοητευτική, απλή, μέσα στο κομψό γκρι σκούρο κοστούμι της, αλλά και αναδύοντας, ταυτόχρονα, ένα διακριτικό αέρα παγκόσμιας σταρ, η Ιζαμπέλ Ιπέρ μίλησε, κατά την διάρκεια της συνέντευξης τύπου που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, για την καριέρα της, η οποία περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ταινίες και σημαντικές συνεργασίες: «Οι ταινίες που έχω γυρίσει με κάνουν να αισθάνομαι ολοκληρωμένη. Με κάνουν επίσης να αισθάνομαι πολύ προνομιούχα, για τις ευκαιρίες που είχα να ενσαρκώσω όλους αυτούς τους ρόλους και να δουλέψω με όλους αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς» δήλωσε και πρόσθεσε: «Μου άρεσε να κάνω ταινίες στο εξωτερικό, μακριά από τη χώρα μου. Η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματική ηθοποιός ήταν όταν συμμετείχα στην ταινία Οι κληρονόμοι (1980) της Μάρτα Μέσαρος από την Ουγγαρία. Έκανα επίσης πολλές ταινίες στην Ασία με τον Χονγκ Σανγκ-σου αλλά και με τον Μπριγιάντε Μεντόζα. Τα γυρίσματα στο εξωτερικό είναι πάντα μια φανταστική εμπειρία, γιατί έτσι γίνεσαι μέρος μιας άγνωστης και ξένης περιοχής. Είναι τρομερό το να γίνομαι η προσωποποίηση του βλέμματος ενός σκηνοθέτη σαν τον Χονγκ Σανγκ-σου στη δική του χώρα.»

Αναφερόμενη στη σχέση που αναπτύσσει με τους χαρακτήρες που υποδύεται η Γαλλίδα σταρ εξομολογήθηκε: «Το κοινό κάνει στους ηθοποιούς συχνά αυτή την ερώτηση γιατί δεν συνειδητοποιεί πως η κινηματογραφική δημιουργία έχει να κάνει με το παρόν, το οποίο ξεχνιέται αυτομάτως. Το λεπτό που καταθέτεις την ερμηνεία έχει ήδη συντελεστεί και ανήκει στο παρελθόν». Ανάμεσα στους σημαντικότερους ρόλους που έχει ερμηνεύσει, η ίδια συμπεριέλαβε αυτούς των ταινιών «Η Δασκάλα του πιάνου» (2001) του Μίχαελ Χάνεκε και «Εκείνη» (2016) του Πολ Βερχόφεν: «Το αστείο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως, πολλές φορές, ορισμένες ταινίες κάνουν τεράστια επιτυχία ενώ δεν το περιμένεις καθόλου. Αυτό αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη πως οι ταινίες ταξιδεύουν στο μυαλό διαφορετικών ανθρώπων με πολλούς διαφορετικούς τρόπους» υπογράμμισε.

Η σχέση της με την αποτυχία, πάντως, είναι, όπως φάνηκε από τα λεγόμενά της, απολύτως διαχειρίσιμη: «Φυσικά και με επηρεάζει η αποτυχία. Δεν κάνουμε ταινίες για να παραμείνουμε κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, αλλά για να μας δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Το να γίνεις αποδεκτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ωστόσο, είμαι απλώς μια ηθοποιός της ταινίας και δεν γίνεται να κουβαλώ όλο το βάρος της αποτυχίας στους ώμους μου: δεν νιώθω προσωπικά υπεύθυνη για την όποια αποτυχία.»

Μιλώντας για τα στοιχεία εκείνα που θεωρεί σημαντικά σε μια συνεργασία σημείωσε με νόημα: «Η πραγματική δυσκολία στις ταινίες είναι να δουλεύεις με κάποιον που δεν καταλαβαίνεις και δεν εμπιστεύεσαι. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί στη σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη: η ταινία πρέπει να βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη» ενώ όταν τής ζήτησαν να επιλέξει έναν σκηνοθέτη με τον οποίο θα ήθελε να έχει συνεργαστεί, εκείνη ανέφερε, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Τέλος, αναφερόμενη στη συνεργασία της με την κόρη της, Λολιτά Σαμά, στην ταινία «Copacabana» (2010) του Μαρκ Φιτουσί, παραδέχτηκε: «Ήταν μια υπέροχη συνεργασία. Η κόρη μου βρίσκεται εδώ μαζί μου γιατί λατρεύει την όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης όσο κι εγώ.»