Χρ. Ι. Στεφανάδης

Πήρε ποσοστό 4.7% και εξέλεξε ένα μόνο ευρωβουλευτή. Θεωρήθηκε αποτυχία και τέθηκε θέμα ηγεσίας. Τότε εκλέχθηκε αρχηγός ο σημερινός πρωθυπουργός.

Σήμερα, μετά δέκα χρόνια , η παρούσα κυβέρνηση επαναφέρει το ίδιο σύνθημα, τόσο στην προεκλογική της εκστρατεία όσο και στον πολιτικό λόγο του Πρωθυπουργού.

Το 2009 όμως, οι «ανάγκες των πολλών» αναφερόταν στην αντίθεση των «πολλών» στις πολιτικές λιτότητας που εφάρμοζαν αναγκαστικά οι τότε κυβερνήσεις λόγω των μνημονίων που επέβαλαν οι δανειστές. Σήμερα όμως, το σύνθημα αυτό , επαναφέρεται όχι για να συσπειρώσει τους «πολλούς», αλλά για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κυβερνώσα παράταξη εκφράζει τους «πολλούς» και είναι απέναντι στην «ελίτ» των λίγων, που κατά τον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει η αξιωματική αντιπολίτευση. Αντικειμενικά όμως, η θέση ότι η πολιτική της κυβέρνησης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «πολλών» απέχει από την πραγματικότητα…Οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές της κυβέρνησης κατά την τετραετία πού πέρασε, κάθε άλλο δείχνουν ότι εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των «πολλών».

Δεν φαίνεται να υπάρχει κοινωνική ομάδα που να ευνοήθηκε από τις οικονομικές και οργανωτικές επιδόσεις της κυβέρνησης. Και οι τελευταίες προεκλογικές οικονομικές παροχές, πενιχρό αντίδωρο στην καθημαγμένη από τις συνεχείς, άμεσες και έμμεσες περικοπές, τάξη των συνταξιούχων καθώς και οι προσπάθειες της τελευταίας (προεκλογικής) στιγμής, ελάφρυνσης των δυσβάσταχτων βαρών των ελεύθερων επαγγελματιών, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ότι η κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση των «πολλών»…Απλά γίνεται μια ετεροχρονισμένη και απέλπιδα προσπάθεια αναζωπύρωσης της πάλης των κοινωνικών τάξεων της χώρας μας για εκλογική χρήση!

Ο όρος πάλη των τάξεων, αναφέρεται σε μια βασική λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αναφέρεται στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τον πλούτο και σε αυτούς που ζουν από την εργασία τους.

Κορυφαία στιγμή έξαρσης της ταξικής πάλης στην νεότερη Ελλάδα, είναι η δεκαετία του ΄40. Εμπνευστής και οργανωτής αυτής της προσπάθειας υπήρξε το ΕΑΜ.

Στην δεκαετία του ΄60 , έχουμε νέα ένταση της ταξικής πάλης στην πατρίδα μας με αφορμή την πτώση της κυβέρνησης της "Ένωσης Κέντρου".

Μετά την δικτατορία, παρατηρήθηκε μια άμβλυνση της ταξικής πάλης, μέσα σε ένα πνεύμα εθνικής ομοψυχίας και συμφιλίωσης, με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Την δεκαετία του ΄80, έχουμε μια νέα έξαρση της ταξικής πάλης, κυρίως σε επίπεδο συνθημάτων, που παρότι αναδείχθηκαν τα προβλήματα των “μη προνομιούχων”, στην προσπάθεια επίλυσής τους, η κοινωνία μας αλώθηκε σε πολλά πεδία από την αναξιοκρατία. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια και μας ταλανίζουν μέχρι και σήμερα…

Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία χρησιμοποιώντας ως όχημα την «ταξική πάλη», αλλά αυτή την φορά όχι βασικά μεταξύ αυτών που κατείχαν τον πλούτο και των εργαζομένων, αλλά μεταξύ αυτών που θεωρούσαν ότι τα μνημόνια ήταν αναγκαία για την επιβίωση της πατρίδας μας και εκείνων που πίστευαν ότι πρέπει να αντισταθούμε στους δανειστές και να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Στην πολιτική όμως, όπως και στην Ιατρική, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, όσο αγαθές και αν είναι αυτές…Οι υποσχέσεις της παρούσας κυβέρνησης διαψεύσθηκαν, συνεχίσθηκε η μνημονική πολιτική, η επιδεινούμενη λιτότητα και η φτωχοποίηση του λαού.

Παράλληλα, οι χειρισμοί στην εξωτερική πολιτική, στα εθνικά θέματα όπως στην υπογραφή της συνθήκης των Πρεσπών, στο προσφυγικό ζήτημα, στο ενεργειακό και ιδιαίτερα στην επαμφοτερίζουσα θέση απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα, έχουν δημιουργήσει επικίνδυνα αδιέξοδα.

Σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι η επινόηση νέου ταξικού διχασμού, δηλαδή ποιος είναι με τους «πολλούς» και ποιος με την «ελίτ». Γιατί η υπερχείλιση της οργής, μέσα από αυτή την νέα και φαιδρή ταξική πάλη που προσπαθεί να ενεργοποιήσει η παραπέουσα κυβέρνηση, εμπρός σε μια διαφαινόμενη μεγάλη εκλογική της ήττα ή συντριβή, οδηγεί την πατρίδα μας σε αχαρτογράφητα νερά, και μπορεί να έχει ολέθριες εθνικές συνέπειες…

Και προφανώς, ούτε η επίκληση από τον πρωθυπουργό, του Άρη Βελουχιώτη και των απόψεών του για την Ελλάδα της δεκαετίας του ΄50, μπορεί να έχουν θέση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Και προφανώς, ούτε οι επικλήσεις αυτές, δεν μπορούν να διασώσουν μια διχαστική κυβέρνηση!...