Γιώργος Διονυσόπουλος

Φόβος ως προς το τι θα γράψουν και θα πουν οι δημοσιογράφοι, φόβος ως προς το τι θα σχολιάσει η αντιπολίτευση, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, φόβος μήπως οι πράξεις και τα λόγια της πέσουν στην κριτική της Αριστεράς. Έτσι όμως ούτε κυβερνάς, ούτε διαπραγματεύεσαι. Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να μεταβεί αμέσως μετά την ορκωμοσία του στην Καισαριανή για να καταθέσει λουλούδια και όχι π.χ στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όντας πλέον πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, ενδέχεται να κρύβει πολλούς συμβολισμούς: Μήνυμα προς την Γερμανία για τις πολεμικές αποζημιώσεις, σύμφωνα με τον ίδιο. Νίκη της «καθαρής» αριστεράς, σύμφωνα με μερικούς από τους οπαδούς του, η ακόμη και μία ρεβάνς του εμφυλίου, σύμφωνα με τους ελάχιστους που την ίδια στιγμή φώναζαν διάφορα συνθήματα για γεγονότα που συνέβησαν πριν από 70 χρόνια. Το γεγονός πέρασε στα ψιλά. Ουδείς ασχολήθηκε και ενδεχομένως ορθώς έγινε έτσι. Υποθέτω βεβαίως ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά, εάν κάτι ανάλογο έπραττε ένας πρωθυπουργός προερχόμενος από το χώρο της Δεξιάς. Μία εβδομάδα δεν θα του ήταν, ίσως, αρκετή για να απολογείται, τόσο στους αριστερούς πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και ενδεχομένως στον ίδιο του τον εαυτό.

 Η ανάλυση αυτού του φαινομένου είναι σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει μέσα σε λίγες γραμμές. Εξάλλου, από τη στιγμή που η ελληνική Δεξιά, εν αντιθέσει με την ευρωπαϊκή, έχει από καιρό αποδεχθεί και συμβιβαστεί με την ολοκληρωτική ιδεολογική της ήττα, δεν υπάρχει και κανένας προφανής λόγος αντιπαράθεσης επ’ αυτού. Τα κάποια «ψελλίσματα» από μέρους της Συγγρού, εν είδη κριτικής, στην παραπάνω κίνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν ότι ακόμη και οι ίδιοι ούτε πίστευαν, ούτε εννοούσαν αυτά που έλεγαν. Απλά τα είπαν για να τα πουν. Άλλωστε, η άνοδος της ακροδεξιάς κατά τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και οι σχεδόν μισό εκατ. ψήφοι που πήρε στις εκλογές της Κυριακής, δεν είναι εντελώς άσχετη με το δεξιό, φοβικό, σύνδρομο. Αν κάποια στιγμή ο συγκεκριμένος χώρος δεν συμφιλιωθεί με την ιστορία του και δεν πάψει να τρέφει έναν επίσης συμπλεγματικό θαυμασμό για την Αριστερά και τους ταγούς της, τότε, ούτε να κυβερνήσει πραγματικά θα μπορέσει ποτέ, αλλά πολύ περισσότερο, ούτε και φρένο να βάλει στην  φυλλοροή των ψηφοφόρων του προς τα άκρα.