Γιώργος Διονυσόπουλος

 Η συνεχιζόμενη διεύρυνση του κυβερνώντος κόμματος πέραν του κεντρώου χώρου ακόμη και μέχρι τις παρυφές της αριστεράς, συνοδεύτηκε και ταυτόχρονα εκφράστηκε σε επίπεδο κορυφής μέσω της τοποθέτησης ενός σημαντικού αριθμού στελεχών, που μέχρι τότε κινούνταν εκτός κομματικών πλαισίων της Ν.Δ, σε καίριες θέσεις του υπουργικού συμβουλίου, του κρατικού μηχανισμού, του επιτελικού κράτους, ακόμη και του Μεγάρου Μαξίμου. Επρόκειτο κυρίως για στελέχη που επί σειρά ετών δραστηριοποιούνταν στο λεγόμενο «μεσαίο χώρο», ενστερνιζόμενα ιδέες που κατά βάση κινούνταν μεταξύ αριστερής ιδεολογίας και ενός ιδιότυπου νεοφιλελευθερισμού με έντονα σε ορισμένες περιπτώσεις, στοιχεία ριζοσπαστικοποίησης.

«Ποταμίσιοι», «εκσυγχρονιστές» του πάλαι ποτέ «σημιτικού ΠΑΣΟΚ» και μία κάθε άλλο παρά αμελητέα μερίδα που προέρχεται από τις τάξεις των λεγόμενων «δικαιωματιστών», καθορίζουν πλέον σε σημαντικό βαθμό την κυβερνητική πολιτική, επιβάλλοντας μία αριστερο-νεοφιλελεύθερη ατζέντα σε ένα κόμμα που φέρει στην προμετωπίδα του την ταμπέλα της ελληνικής δεξιάς. Στην πραγματικότητα, επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη, καλώς ή κακώς, ο ιδεολογικός προσανατολισμός της Ν.Δ μοιάζει με ένα «αδειανό πουκάμισο». Απομακρυνόμενος όλο και περισσότερο από τον πυρήνα της «λαϊκής δεξιάς», περιορίζοντας τις διόδους προς την κατάληψη θώκων εξουσίας σε στελέχη που εκφράζουν παραδοσιακές θέσεις της παράταξης και θέτοντας φραγμούς στις δημόσιες εμφανίσεις τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δείχνει, επί του παρόντος, να έχει την όποια διάθεση συμβιβασμού με τη δεξιά παρακαταθήκη της Ν.Δ.

Η πρόσφατη διαφοροποίηση του Αντώνη Σαμαρά από την απόφαση για επανέναρξη των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, αλλά και το ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη, πέρα από τις όποιες εθνικές προεκτάσεις που μπορεί να είχε, για τους περισσότερους στο εσωτερικό της Ν.Δ ακούστηκε σαν ένα καμπανάκι κινδύνου προς την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου. Αρκετοί από το «Σαμαρικό μπλοκ» και - αν και δεν τους φαίνεται- ακόμη περισσότεροι από την «καραμανλική» πτέρυγα της Ν.Δ έχουν αρχίσει και δυσανασχετούν από τις επιλογές του πρωθυπουργού, θεωρώντας ότι τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, η επιλογή αρκετών προσώπων που «βγάζει» προς τα έξω μπορεί να εκπροσωπούν τον ίδιο και την κυβέρνησή του, δεν διαθέτουν όμως παρά ελάχιστα ερείσματα στην κομματική βάση. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης ενδεχομένως να διασκέδασε λίγο τις εντυπώσεις, η έκτασή του όμως δεν άλλαξε ιδιαίτερα το βαθμό ικανοποίησης του δεξιού παραδοσιακού ακροατηρίου του κυβερνώντος κόμματος.

Κλείνοντας σε μερικούς μήνες, δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα της Ν.Δ και έχοντας μπροστά του να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα των επιπτώσεων της πανδημίας στην καθημερινότητα των πολιτών και στην οικονομία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενδέχεται να φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα μίας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Η επικράτησή του, έτσι όπως προδιαγράφεται το πολιτικό σκηνικό, με μία αποδυναμωμένη αντιπολίτευση και χωρίς κάποια ξεκάθαρη εναλλακτική πρόταση, θα πρέπει να θεωρείται περίπου δεδομένη. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο πιο σημαντικό ακόμη και από την ίδια τη νίκη, θα είναι το εύρος της. Και αυτό δεν μπορεί να είναι ασφαλές και ξεκάθαρο όσο ο πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ρίξει στην αρένα της κυβερνητικής πολιτικής και μια σειρά από στελέχη, ακόμη και της νέας γενιάς, που πληρώνουν την επιμονή τους να κινούνται σχεδόν αποκλειστικά εντός παραταξιακού πεδίου της Ν.Δ. Στο ενδεχόμενο που στην πορεία προς τις εκλογές - όποτε και εάν γίνουν αυτές- δεν επιχειρηθεί κάτι ανάλογο, τότε το κυβερνών κόμμα θα βρεθεί αντιμέτωπο με τις ίδιες του τις επιλογές, χάνοντας ένα μεγάλο μέρος των συνδετικών κρίκων μεταξύ της ηγετικής του πυραμίδας και της κομματικής του βάσης.