Γιώργος Δ. Ανδρέου

Η Κυβέρνηση ανακαλεί πανηγυρικά, θριαμβολογώντας τη δική της μελλοντική μείωση. Προσωρινά ή οριστικά, ίδωμεν. Το θέμα θα ήταν, παρά ταύτα, μια καλή είδηση, αν δεν έχει και άλλες διαστάσεις.

Πρώτον είναι υποκριτική και κίνηση σκοπιμότητας, γιατί εντάσσεται στην προεκλογική στρατηγική της κυβέρνησης, που αληθώς δεν πολυνοιαζόταν για τους συνταξιούχους, όταν ψήφιζε τη μείωση. Εξ ίσου όμως σημαντική , αν και ξεχασμένη παράμετρος, που οσονούπω θα αναδειχθεί στο πρώτο επίπεδο δημοσιότητας είναι οι νέοι συνταξιούχοι. Αυτοί που συνταξιοδοτήθηκαν και συνταξιοδοτούνται μετά και με βάση τον περιβόητο «νόμο Κατρούγκαλου», των οποίων, μετά την εφαρμογή του νόμου αυτού, μειώθηκαν δραματικά οι συντάξεις, σε σχέση με τους ήδη τότε συνταξιούχους.

Σε αυτούς, τους ήδη τότε συνταξιούχους, ο νόμος αυτός πρόβλεψε ότι από 1/1/2019 θα μειωθούν ανάλογα οι συντάξεις, ώστε να προσαρμοσθούν – εξισωθούν με τις νέες αισθητά χαμηλότερες συντάξεις. Δημιούργησε έτσι ο νόμος, η Κυβέρνηση δηλαδή, συνταξιούχους δύο ταχυτήτων, τους παλαιούς και τους νέους, που αν και με τα ίδια ακριβώς τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, χρόνο απασχόλησης, τίτλους σπουδών κλπ. λαμβάνουν πολύ διαφορετική σύνταξη. Υψηλότερη οι παλαιοί και χαμηλότερη αυτοί που συνταξιοδοτούνται μετά.

Οι λεγόμενοι «μετά Κατρούγκαλον συνταξιούχοι». Η διαφορά είναι σημαντική και το πρόβλημα μεγάλο. Πρόβλημα προεχόντως θεσμικό αλλά και οικονομικό που αφορά πάρα πολύ κόσμο. Πρόβλημα ισότητας, ισονομίας, ασφάλειας δικαίου, νομικής και ηθικής τάξεως. Σήμερα η Κυβέρνηση καταργώντας την παράγραφο αυτή του νόμου που αφορά τους παλαιούς συνταξιούχους, μονιμοποιεί, θριαμβολογώντας, την ανισότητα. Και κάποιοι αφελείς χειροκροτούν. Δεν χρειάζονται πολλά νομικά για να γίνει αντιληπτό ότι η επερχόμενη με τον τρόπο αυτό μονιμοποίηση της αδικαιολόγητης αυτής διαφοράς δε θα αντέξει στα Δικαστήρια, που θα αποδοκιμάσουν και αυτή την ανισότητα. Θα εκδοθούν αποφάσεις που θα τινάζουν στον αέρα προϋπολογισμούς, πλεονάσματα, ΑΕΠ κλπ.

Εκτός όμως από τα Δικαστήρια και τους θεσμούς το πρόβλημα είναι πολιτικό αλλά και εξόχως κοινωνικό. Πως θα αντιδράσουν, μόλις αντιληφθούν τη μόνιμη πλέον διαφορά στη σύνταξη, οι πολίτες που έχουν συνταξιοδοτηθεί με διαφορά μιας μόνο μέρας, την προηγούμενη ή την επόμενη από την ισχύ του συγκεκριμένου νόμου, αν και με τα ίδια τυπικά και ουσιαστικά προσόντα; Αυτοί που δούλεψαν και ασφαλίστηκαν στον ίδιο δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα ακριβώς τα ίδια χρόνια, με τις ίδιες αν όχι και περισσότερες κρατήσεις; Θα ανεχτούν τη μόνιμη πλέον κατάσταση αυτή, να εισπράττουν σύνταξη πολύ υψηλότερη, αυτοί της προηγούμενης μέρας και πολύ χαμηλότερη οι της επόμενης.

Οι κυβερνώντες δικαιολογούνται λέγοντας ,από τα πλέον μάλιστα επίσημα χείλη, το απίθανο,. Δεν θίγεται η δικαιοσύνη, η ισονομία και η κοινωνική συνοχή , γιατί είναι θέμα χρόνου να αποκατασταθεί βιολογικά η εξίσωση των συντάξεων. Με το θάνατο δηλαδή των παλαιών συνταξιούχων, πολλοί από τους οποίους δεν είναι ούτε 70 ετών. «Αριστερή» αντίληψη για το κράτος δικαίου. Το τραγικό βέβαια, δείγμα των ανακλαστικών της κοινωνίας μας, είναι ότι κάποιοι από τους παλαιούς συνταξιούχους, που «γλύτωσαν», προσωρινά την μελλοντική μείωση, αν και δεν την είχαν νοιώσει , θριαμβολογούν γιατί του «άλειψαν λάδι» αυτοί που τους έκαψαν, παίρνοντας πίσω τη μείωση που οι ίδιοι είχαν νομοθετήσει πολύ πρόσφατα.

Ίσως μάλιστα τους δούμε να σταθούν, τρίβοντας τα χέρια γιατί γλύτωσαν, απέναντι στους νέους συνταξιούχους, όταν θα ζητούν και αυτοί δικαιοσύνη. Παίζοντας το παιχνίδι των κυβερνώντων, που βολεύονται και προφανώς ενθαρρύνουν και την αντιπαράθεση αυτή για να προσεταιρισθούν εκλογικά τους αφελείς, εκ των παλαιών συνταξιούχων. Διαίρει και βασίλευε διδάσκει άλλωστε η πολιτική επιστήμη και της αριστεράς. Πρέπει συνεπώς ειδικά οι παλαιοί συνταξιούχοι να αντιληφθούν την εξαπάτηση. Να αποδοκιμάσουν έμπρακτα τη λογική του «δος ημίν σήμερον», την απρεπή αναφορά στη βιολογική τους αποχώρηση, την πολλαπλή παραπλάνησή τους . Να βγουν στα κάγκελα να βροντοφωνάξουν , μαζί και δίπλα στους νέους συνταξιούχους, τα παιδιά τους δηλαδή, απαιτώντας δικαιοσύνη και ισονομία;

Οι άνισες ρυθμίσεις είναι άδικες, έχουν κοντά πόδια και δεν πάνε μακριά. Δίπλα τους πρέπει να σταθούν μαχητικά και όσοι πλησιάζουν στη συνταξιοδότηση και ψάχνουν τα δικαιώματά τους μετρώντας ένσημα και μέρες ασφάλισης. Τον τελευταίο όμως λόγο έχουν όσοι πληρώνουν το μάρμαρο. Οι καταδιωγμένοι πολίτες της μεσαίας τάξης, φορτωμένοι με τον ίδιο νόμο με υπέρογκες εισφορές. Αυτοί που αδιαφορούν χρόνια τώρα επιτρέποντας στους κυβερνώντες να παίζουν εκλογικά παιχνίδια με τον ιδρώτα και το αίμα , που ακουμπάνε κάθε μήνα και κάθε χρόνο στο δημόσιο ταμείο. Που ανέχονται να τιμωρούνται με τα υπέρογκα βάρη της «αριστερής» μικροπολιτικής, μόνο και μόνο γιατί προκόβουν. Αυτοί, οι πολλοί και δυναμικοί , όπως και όπου κι αν απασχολούνται, πρέπει να αντιληφθούν ότι εκτός από το βαρύ φοροεισφοροφορτίο που κουβαλάνε τώρα που εργάζονται, είναι και μέλλοντες συνταξιούχοι, που θα υποστούν με τη σειρά τους την κατάφωρη αδικία του συγκεκριμένου νόμου. Αυτοί πρέπει να αφυπνισθούν και να αντιδράσουν δυναμικά, επιβάλλοντας δικαιοσύνη.


Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος

ΜΟΤΟ: Το τραγικό βέβαια, δείγμα των ανακλαστικών της κοινωνίας μας, είναι ότι κάποιοι από τους παλαιούς συνταξιούχους, που «γλύτωσαν», προσωρινά την μελλοντική μείωση, αν και δεν την είχαν νοιώσει , θριαμβολογούν γιατί του «άλειψαν λάδι» αυτοί που τους έκαψαν, παίρνοντας πίσω τη μείωση που οι ίδιοι είχαν νομοθετήσει πολύ πρόσφατα.