Δημήτρης Παγαδάκης

 Άλλωστε οι ιδεολογικά ρακένδυτοι, οι πολιτικά συμβιβασμένοι και τα κυνικά ξέφτια που παριστάνουν τους μέινστρημ ποτέ δεν ήταν του γούστου της. Αναγκαστικά στρέφεται αλλού. Όπως ακριβώς οι “μετανοημένες” γλάστρες των μπούγκα-μπούγκα πάρτι παράτησαν το ξεθυμασμένο Μπερλουσκόνι καταφεύγοντας στη σαγήνη της δικαιοσύνης.

Αναπόφευκτα, οι media darlings της μεταμοντέρνας διανόησης εξ ιδιοσυγκρασίας προσφεύγουν στα θέλγητρα μιας ακκιζόμενης περσόνας. Μιας αυτάρεσκης φιγούρας που κολακεύει και κολακεύεται με τα λεκτικά πυροτεχνήματα, τους αλαζονικούς τόνους, τους άσκοπους βερμπαλισμούς, τις ιδεολογικές χίμαιρες. Δεν ήθελαν και πολύ ψάξιμο για να την ανακαλύψουν στο εγχώριο πολιτικό μωσαϊκό

Εξάλλου, για τους αντισυστημικούς χρησμοδότες των παγκόσμιων εξελίξεων και τους ριζοσπαστικούς στοχαστές των διεθνών οιωνών, η ουτοπία ήταν ανέκαθεν ελκυστική ως πρόωρα διατυπωμένη αλήθεια. Οπότε, αν δεν υπήρχε στην Ελλάδα ο Βαρουφάκης θα τον είχαν εφεύρει για να υποδυθεί το κήρυκα του οραματικού ιδανικού τους. Κυρίως, όμως, απογοητευμένοι από το προηγούμενο ντόπιο πολιτικό τους πουλέν τον αβαντάρουν σαν χρήσιμη ρεζέρβα του παλιού Τσίπρα.

Ήδη ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έσπευσαν να συστρατευθούν με το νέο πολιτικό εγχείρημα του Γιάνη με τον πομπώδη-τι άλλο;- τίτλο “Μέτωπο ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής”. Ωστόσο τόσο ο ¨”ήπιος Έλβις της γλωσσολογίας” όσο και ο “ποζάτος ψυχαναλυτής της Λιουμπλιάνας” δεν νοιάζονται για τα πρόσφατα πεπραγμένα του προφήτη της δημιουργικής ασάφειας. Αδιαφορούν επίσης αν ενσαρκώνει προκλητικά την παντελή έλλειψη κάθε αίσθησης του πραγματικού.

Ποντάρουν αμφότεροι σε αυτόν επειδή φαντασιώνονται να κάνουν μαζί του πραγματικότητα το όνειρο του Μάη του 1968 και τον ενθαρρύνουν να γίνει ο εν Ελλάδι καταλύτης μιας ταξικής αφύπνισης μετά από την οποία δεν θα υπάρχει πια επιστροφή. Σεβαστές οι επιθυμίες, οι αυταπάτες και οι ρεμβασμοί των δυο διανοουμένων, αλλά μάλλον πιο ανιδιοτελές για τη φήμη τους θα ήταν να διαδώσουν στο κύκλο των πιστών τους την αποτελεσματικότητα και την ανταπόκριση στις προκλήσεις του καινούργιου τους ευνοούμενου.

Να μάθει επιτέλους και το διεθνές κοινό τους πόσο κόστισε στη χώρα το “χαμόγελο αξιοπρέπειας” το οποίο δήθεν ξαναβρήκαν εκατομμύρια Έλληνες κατά την “υπερήφανη διαπραγμάτευση¨του Βαρουφάκη στο κρίσιμο εξάμηνο που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών. Να ενημερωθεί ακόμη για εκείνες τις πράξεις, παραλείψεις, παλινδρομήσεις και ερασιτεχνισμούς του, που χρήζουν αν μη τι άλλου εξηγήσεων μια και οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε συρρίκνωση, στο κλείσιμο των τραπεζών, στα capital controls, στην δυσπιστία των επενδυτών και σε νέο δυσβάστακτο μνημονιακό δάνειο.

Ατυχώς για το κύρος τους, οι δυο trendy φιλόσοφοι δεν “κόβονται¨για τη πραγματικότητα. Μηδαμινή σημασία έχουν γι΄ αυτούς τα 100 ή τα 200 και βάλε δισ. με τα οποία χρέωσε του Έλληνες πολίτες ο Γιάνης -Ουάου- Βαρουφάκης. Και επειδή παραμένει αμεταμέλητος στην ιδεοληπτική φενάκη του οι δυο καθηγητές του παρέχουν γενναιόδωρα τη ευλογία και την υποστήριξη τους για το τερματισμό της “χρεοδουλοπαροικίας”.

Αναγνώριση που τονώνει την αυτοπεποίθηση του ιδρυτή του νέου κόμματος, ώστε να συμπεριφέρεται πλέον ως υπεροπτικός γκουρού με διατυπωμένες δεσμευτικές θέσεις, μπροστά στη υψηλή καθαρότητα των οποίων μάλλον ωχριούν οι εντολές του Μωυσή.

Παράλληλα με αναπτερωμένο το ηθικό ασκείται εντέχνως σε παραπομπές από τη σαιξπηρική δραματουργία περιγράφοντας τον Αλέξη Τσίπρα ως τον πανούργο, δολοπλόκο και αμοραλιστή βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο Γ’ που χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να ανέλθει στην εξουσία. Ενδεχομένως να του διαφεύγει ο σαιξπηρικός χαρακτήρας του Φέστε. Εκείνου του “άρχοντα της αταξίας” από τη “Δωδεκάτη Νύχτα” που προκαλεί αποκάλυπτα με γλωσσικές ακροβασίες αλλά ποτέ δε λαμβάνεται σοβαρά ο λόγος του.