Δημήτρης Παγαδάκης

Αρκούσε η στάση του σώματος καθενός για να την αποτυπώσει. Το κοντράστ αισθημάτων ήταν παραπάνω από ευδιάκριτο στα ενσταντανέ από την εξέδρα των επισήμων κατά τη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Στραμμένοι σε αντίθετες κατευθύνσεις ο ένας κοιτούσε δεξιά προς τη πλάτη όσων παρέλαυναν , ο άλλος αριστερά προς τις φάτσες όσων ακλουθούσαν. Στο χάσμα του κέντρου, ανάμεσα τους , λες και στεκόταν ανατριχιαστικά μια ψυχρή ,συμπαγής παγοκολόνα.

Καθισμένοι πάλι πλάι οι ατσαλάκωτοι Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης δεν απέπνεαν κανένα άρωμα υποκρισίας ούτε καμουφλάριζαν τις αληθινές τους σκέψεις. Μανιφεστάριζαν απλώς την αμοιβαία δυσφορία τους.

Προφανώς και δεν χρειάζεται διαχείριση ενός τέτοιου «συμβολισμού». Δεν απαιτείται βαθυστόχαστη ερμηνεία ούτε ενδελεχής αποκρυπτογράφηση της πόζας τους. Το μήνυμα που εκπέμπουν είναι προβλέψιμο.

Δεν γουστάρει ο ένας τον άλλο. Καμιά γέφυρα δεν τους συνδέει. Και ως παράταιροι δεν μαντρώνονται στην ίδια στάνη. Μπορεί αμφότεροι να είναι Κρητικής καταγωγής αλλά ο ένας μιλάει με ντόπια προφορά, ο άλλος με Αμερικανική. Ως εκεί.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φαντάζει φουρκισμένος από καχυποψία αλλά κουβαλάει κληρονομικά τα αντιδεξιά ρεφλέξ. Ο ομογενής πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει φουριόζος από ασχετοσύνη αλλά διαθέτει ένσημα από τη Goldman Sachs.

Λογικά από ιδιοσυγκρασία και παρακαταθήκες δεν έχουν περιθώριο συντονισμού. Μοιάζουν με ξεκούρδιστες κιθάρες που αδυνατούν να συγχρονιστούν στο ίδιο τέμπο. Ούτε καν να συντονιστούν σε μια «ναιμεναλλάδικη» συγκατάβαση που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα συντεταγμένο κοινοβουλευτικό αντίβαρο στην αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ.

Έτσι κι αλλιώς οι δυο τους έχουν διαφορετικές στοχεύσεις και στρατηγική. Ο Ανδρουλάκης έχει ως προτεραιότητα ένα δυναμικό “cοme back”. Προκειμενου, με αφετηρία τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου το, επιτελικά στελεχωμένο από τη παρέα των φοιτητών της ΠΑΣΠ Ξανθής των 00ς, ΠΑΣΟΚ να καταστεί δεύτερη πολιτική δύναμη.

Από τη μεριά του ο Κασσελάκης, υπό τη καθοδήγηση του θυμωμένου γενικώς Πολάκη, ιεραρχεί ως πρώτο στόχο του το ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου με το συναφές δημόσιο ξεκατίνιασμα των συντρόφων του.

Υστέρα με ότι απομείνει από αυτό το κομματικό σκηνικό, με τη πρεμούρα που διακρίνει τους νεοφιλελέδες που έγιναν ξαφνικά αριστεροί, σημαδεύει τη πρωθυπουργία. Πλασάρει ότι είναι ικανός να αντικαταστήσει στο αξίωμα το Μητσοτάκη , επειδή ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα αγγλικά!

Ασφαλώς και καθένας έχει δικαίωμα στα όνειρα. Το εφιαλτικό για το μόρφωμα του μισοδιαλυμένου ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η εκλογική του δύναμη κατρακυλάει ολέθρια. Το ζόρι για το «απροσκύνητα» αυτόνομο ΠΑΣΟΚ είναι ότι τα ποσοστά του παραμένουν χλωμά. Καθηλωμένα παρά τη συρρίκνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό την ουρανοκατέβατη νέα του ηγεσία.

Αν και κάτι «τσίμπησε» πανεθνικά το ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δεν το ενθαρρύνουν. Αποτυπώνουν μεν ότι με το ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ποσοστιαία τσίμα τσίμα, αλλά δεν παύουν και τα δυο να αποτελούν μικρά εκλογικά μεγέθη.

Και σε ένα χωρίο με λίγα σπίτια είναι μάταιοι οι εμμονικοί μικρομεγαλισμοί και οι ιδεοληπτικές φαντασιώσεις αλλοτινών μεγαλείων. Ως πεταμένα λεφτά λογίζονται οι ευδαιμονικές αυταπάτες των εκατέρων αιθεροβαμόνων για αντιπολιτευτική συναίνεση της Χαρ. Τρικούπη με τη Κουμουνδούρου , τη συγκρότηση δημοκρατικού μετώπου και τη κοινή εκλογική κάθοδο στις ευρωεκλογές;

Όλα αυτά τα εφευρίσκουν και εμμέσως τα εισηγούνται ονειροπαρμένοι νεφελοβάτες τύπου Γιώργου Παπανδρέου που επινοούν χαρωπά σύμπραξη των υποτιθέμενων προοδευτικών δυνάμεων.

Παραβλέποντας τη συγκρότηση, τη νοοτροπία, τα φιλόδοξα εγώ και τη κοσμοαντίληψη των επικεφαλής των δυο κομμάτων. Οι οποίοι όταν δεν αντικρίζονται κατάματα δημοσίως, απλώς κομπλεξικά στραβοκοιτάζονται.

Πόσο μάλλον υπάρχει κοινό έδαφος για αντιπολιτευτική συγκατάνευση μεταξύ τους. Από τη στιγμή που ο Ανδρουλάκης χρειάζεται άμεσα τα μπαστούνια των κεντρώων ψηφοφόρων για να ορθοποδήσει στο εκλογικό του χαντάκι. Κι από την άλλη, ο Κασσελάκης αναμένει επειγόντως τα ρητορικά δεκανίκια του Τσίπρα για να ξεμυτίσει από το πολιτικό του λάκκο.