Δημήτρης Δανίκας

Ασύλληπτος ο όγκος του έργου του. Σχεδόν εκατό χιλιάδες σελίδες από παρτιτούρες. Συνοδευόμενος από άλλες τόσες σελίδες γραπτών σκέψεων, αφηγήσεων, περιγραφών και μαρτυριών απ όλη τη διάρκεια της ταραγμένης, τραγικής αλλά και απογειωτικής διαδρομής του

Κυρίως για τα χρόνια τα σκοτεινά, τα μαύρα και εφιαλτικά. Όπως άλλωστε ο ίδιος με εκείνο το βραχνό, το ιδιαίτερο μέταλλο της φωνής του τραγουδάει και αποδίδει δικούς του στίχους σαν κι αυτόν «και όλες της γης οι οχιές δαγκώνουν τα σπλάχνα μου»

Οι εκατό χιλιάδες σελίδες από παρτιτούρες παραδόθηκαν λοιπόν και στη συνέχεια χρειάστηκαν να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια ταξινόμησης, αποκωδικοποίησης και ψηφιοποίησης από ομάδα ειδικών του Μεγάρου Μουσικής. Απίστευτο

Μερικά στοιχεία προκαλούν ρίγη θαυμασμού ενός «παράφρονα μεγαλοφυούς». Ας πούμε σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών, όταν τα παιδάκια παίζουν με στρατιωτάκια, ο Μίκης συνέθετε το πρώτο του έργο για πιάνο και βιολί

Ας πούμε στη διάρκεια των κλασικών σπουδών του στο Ωδείο συνέθετε έργα δωματίου, επειδή όπως έλεγε στις συνεντεύξεις του, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει συμμετοχή μεγάλης ορχήστρας γι αυτό κατέφευγε σε έργα με λίγα όργανα, τα οποία έπαιζαν συμφοιτητές του!

Αν εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα ήταν μια κανονική ευρωπαική χώρα, με δημοκρατικούς θεσμούς χωρίς μεγάλες ταραχές. Και αν ο Μίκης τότε με υποτροφία στο Παρίσι για ακόμα πιο εξιδεικευμένες σπουδές, συνέχιζε με το ίδιο πάθος, είναι σίγουρο ότι θα έμενε στη Γαλλία, θα ακολουθούσε με τον ίδιο σαρωτικό ρυθμό, και θα συνέθετε συμφωνική μουσική και έργα δωματίου. Και θα είχε αναδειχθεί μέσα στους πέντε κορυφαίους του 20ου αιώνα

Σχεδόν εκ γενετής με ασταμάτητη έμπνευση και με πληθωρική μανία για τη μουσική. Τα «άγνωστα» σε όλους εμάς, έργα του σχηματίζουν ένα γιγαντιαίο όγκο όλων των μουσικών ειδών και μορφών. Από καντάτες, συμφωνίες, έργα δωματίου, ορατόρια και άλλα πολλά. Δεν υπάρχει μουσικό είδος που να μην το άγγιξε και να μην το ευλόγησε

Το εξωφρενικό αυτής της μεγαλειώδους πορείας, εκφράζεται και αποτυπώνεται με αρκετές απορίες ανεξήγητου θαυμασμού. Όπως η ασταμάτητη έμπνευσή του. Όπως η ασταμάτητη δημιουργική του πνοή ακόμα και στις χειρότερες, τις πιο τραγικές και εφιαλτικές «στιγμές» του, όταν τα κοράκια και τα άλλα ερπετά, οι οχιές που λέει και ο ίδιος, δάγκωναν τα σπλάχνα του. Όπως η ασταμάτητη φρενίτιδα, ο πυρετός να συνθέτει και ταυτόχρονα να μετασχηματίζει το έπος σε μελωδία, το εμβατήριο σε ψαλμωδία και τα κλασικά ακούσματα να τα διαπλέκει ερωτικά και αισθησιακά με το μπουζούκι, την Βυζαντινή παράδοση, τον Τσιτσάνη και την θεία λειτουργία!

Λένε ότι με τον θάνατο του Μίκη τελείωσε και μια ολόκληρη εποχή. Λάθος. Ο Μίκης ποτέ δεν θα τελειώσει. Όπως δεν τελειώνουν των «ανθρώπων τα βάσανα» και των «ερώτων τα θαύματα»!