Δημήτρης Δανίκας

Αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία καθυβρίζουν και χλευάζουν τους Ρομά. Επειδή κάνουν το κέφι τους και δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις του Τσιόδρα. Γιατί εκείνοι τι ακριβώς κάνουν; Τρισχειρότεροι από Ρομά. Εκείνοι αξίζουν τον «τιμητικό» τίτλο του «γύφτου»

Αυτοί που κοροιδεύουν τα μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Επειδή συγκεντρώθηκαν οργανωμένοι, πειθαρχημένοι σαν στρατιωτάκια. Με μάσκες και γάντια. Και φυσικά εξ αποστάσεως ο ένας από τον άλλο. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνουν; Να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο; Κι αν το έκαναν τότε δεν θα τους κατηγορούσαμε; Δεν θα τους «κρεμούσαμε» ως εχθρούς της κοινωνίας;

Αυτοί λοιπόν που ίσως να πιστεύουν πως ο ιός είναι επινόηση, φαντασία, σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων, συνωμοσία και προσχεδιασμένη επίθεση εναντίον όλων των εργαζομένων. Ισως να πιστεύουν πως ο Covid 19 είναι κατασκευασμένος. Πως τον έφτιαξε ο Μπιλ Γκέιτς. Μπορεί οι φαρμακευτικές πολυεθνικές. Ισως ο ιός να είναι όπλο της Κίνας!

Αυτοί οι τύποι του «ωχαδερφισμού». Του χαβαλέ. Της πλάκας. Αυτοί που γράφουν τους πάντες στους όρχεις τους. Που πιστεύουν πως επειδή είναι νέοι, άντε μέχρι σαράντα, είναι άτρωτοι. Που δεν τους νοιάζουν οι ευπαθείς ομάδες. Που μπορεί να πιστεύουν και να εύχονται το ξεκαθάρισμα. Την εξαφάνιση των ηλικιωμένων. Αντε να τους ξεμπερδέψουμε

Αυτοί που στο δρόμο, με ύφος χιλιάδων καρδιναλίων σου λένε «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Ποιος είσαι μωρέ; Ο αστοιχείωτος είσαι. Ο ανεγκέφαλος. Ο τάχα μου πονηρός. Ενας χούλιγκαν είσαι. Ένα τίποτα. Μια μύξα. Ένα βαρίδι της κοινωνίας είσαι

Αυτοί που τα ξέρουν όλα. Που τους φταίνε όλοι. Που δεν γουστάρουν κανένα πολιτικό. Που τη μια φορά ψηφίζουν αριστερά, την άλλη δεξιά, μετά ίσως και Μιχαλολιάκο. Και στη συνέχεια βρίζουν, μουτζώνουν τους πάντες. Για όλα φταίνε οι από πάνω. Ο γείτονας. Ο εργοδότης. Οι τράπεζες. Το Δημόσιο. Ολοι. Ποτέ δεν φταίνε εκείνοι, Ποτέ! Χωρίς την παραμικρή ευθύνη. Ούτε κόκκο αυτογνωσίας. Μόνο το «εγώ». Μόνο το τομάρι τους. Μόνο η πλάκα τους. Μόνο το κέφι τους. Μόνο να ξεδώσουν, να ξεφαντώσουν, να εκτονωθούν, να τα σπάσουν

Αυτοί που ολόκληρη η ζωή τους ένα απέραντο καφενείο. Ένα απέραντο κλαμπάκι. Ένα απέραντο σουβλατζίδικο. Ένα απέραντο χαζολόγημα. Ένα απέραντο τίποτα. Το κενό. Το μηδέν. Τα παράσιτα. Μωρέ δε πα να λέει ο Τσιόδρας. Σιγά τώρα τι είναι ο Τσιόδρας. Ενώ εγώ είμαι σπουδαίος. Εγώ ο αδικημένος. Εγώ ο μοναδικός. Εγώ ο σπουδαίος. Εγώ ο παντογνώστης. Εγώ ο ωραίος. Εγώ και κανείς άλλος!

Υπό άλλες συνθήκες, πράγμα που δεν το εύχομαι, θα είχαν καταλήξει σε στρατόπεδα αναμόρφωσης και κοινωνικής εργασίας. Τυχεροί που απολαμβάνουν όλα τα προνόμια μιας αστικής, ευρωπαικής δημοκρατίας. Και πάντα πρώτοι στην κατάχρηση των δικαιωμάτων και πάντα απόντες στην εκπλήρωση καθηκόντων

Πως το λένε όλο αυτό; Τα μεγάλα παράσιτα. Το μεγάλο τίποτα. Το απέραντο κενό!