Δημήτρης Δανίκας

Τι μου δίνεις; Τι προσφέρεις; Τι μπορώ να πάρω, ακόμα και να αρπάξω από εσένα. Και το μοτίβο κάθε ισχυρού εντελώς κυνικό: δώσε μου πολλά να σου δώσω «λίγα ψίχουλα αγάπης»

Για παράδειγμα. Αν η Ελλάδα ήταν Γερμανία. Με την ίδια βιομηχανική παραγωγή. Με το ίδιο ταμείο. Με τα ίδια συμφέροντα. Με την ίδια πολιτική. Αν λοιπόν ήμασταν Γερμανοί, τι ακριβώς θα κάναμε απέναντι σε μια χώρα φτωχή και αδύναμη όπως η Ελλάδα; Πως θα αντιδρούσαμε στην απαίτηση αυτής της μικρής και αδύναμης χώρας, να εφαρμόσουν οι εταίροι, οι φίλοι, οι σύμμαχοι σκληρές κυρώσεις στην Τουρκία;

Όταν ας πούμε, το ετήσιο και συνολικό εξαγωγικό μας «προιόν» προς την Τουρκία φτάνει μέχρι και τα είκοσι δισεκατομμύρια. Όταν η Γερμανία καλύπτει το ένα τρίτο των πολεμικών εξοπλισμών της Τουρκίας. Και όταν ο Ερντογάν έχει μαντρώσει πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Που το τρελό, μοναδικό όνειρό τους είναι να αποδράσουν και να εγκατασταθούν στη Γερμανία. Για σκεφτείτε το

Ασε το άλλο. Αν και επισήμως αποφεύγουν να το πουν στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η Μέρκελ όπως και αρκετοί άλλοι ευρωπαίοι πιστεύουν πως το Αιγαίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται ιδιωτική «λίμνη» της Ελλάδας. Και πως πάση θυσία οι δύο χώρες πρέπει να τα βρουν γύρω από ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων. Περίπου δηλαδή το Αιγαίο να μοιραστεί στα δύο. Αντε η Ελλάδα να λάβει κάτι περισσότερο. Ας πούμε εξήντα τοις εκατό οι Ελληνες, σαράντα οι Τούρκοι. Κάπως έτσι

Επομένως και ανεξάρτητα από τις χτεσινές αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής. Το συμπέρασμα είναι ένα. Πως όλες οι αποφάσεις διαμορφώνονται με βάση τους συσχετισμούς δυνάμεων. Πως να το κάνουμε. Είμαστε οι φτωχοί συγγενείς

Αλληλεγγύη από την Ευρωπαική Ενωση μην περιμένεις. Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα με τεράστιο καταναλωτικό δυναμικό. Με τα καλύτερα και τα πιο χρήσιμα γεωπολιτικά σύνορα. Με τεράστιο στρατό. Με άφθονες ευρωπαικές βιομηχανικές δυνάμεις που προτιμούν Τουρκία λόγω χαμηλών αμοιβών. Και που ενίοτε λειτουργεί και επιχειρεί ως ο χωροφύλακας του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σ αυτή την ευαίσθητη περιοχή

Επομένως τι να κάνουμε; Να φύγουμε από την Ευρωπαική Ενωση; Να αποσυρθούμε από την ευρωζώνη; Να επιστρέψουμε στη μοναξιά μας και το δικό μας νόμισμα; Τίποτε απ όλα αυτά. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και πασίγνωστοι. Φανταστείτε, ανάμεσα στα άλλα, μέσα στην κρίση και κάτω από τις απειλές του Ερντογάν, να ήμασταν μόνοι και έρημοι. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας

Όλα αυτά τα γνωρίζει η Μέρκελ. Τα γνωρίζει και ανάλογα σταθμίζει. Η τακτική της απέναντι στην Τουρκία διαμορφώνεται και με την βεβαιότητα πως ό, τι και να γίνει η Ελλάδα δεν πρόκειται να φύγει από Βρυξέλες και Βερολίνο. Οσο καρπαζιές και να μας ρίξει. Ο, τι και να κάνει. Οσο πιο κοντά στην Αγκυρα να προχωρήσει. Η Ελλάδα είναι εκεί, αγκυροβολημένη. Ρούπι δεν πρόκειται να κάνει. Βαράτε με κι ας κλαίω

Από τη στιγμή λοιπόν που δεν έχεις εναλλακτικές επιλογές. Από τη στιγμή που είσαι καρφωμένος στην Ευρωπαική Ενωση. Και από τη στιγμή που για σένα είναι μονόδρομος αυτή η σχέση η ευρωπαική. Τότε το μόνο που μας μένει είναι να υπακούσουμε στην γνωστή εντολή: σκάσε και κολύμπα!