Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Νοεμβρίου 2020. Η ανθρωπότητα ζούσε τους πρώτους δύσκολους μήνες από την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού, ωστόσο εκείνη την ημέρα ο χρόνος σταμάτησε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Ντιιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Το κακό παιδί του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος που οδήγησε (σχεδόν) μόνος του την Εθνική Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1986 και την (φτωχή) Νάπολι στην κορυφή του καμπιονάτο, άφησε την τελευταία του πνοή σ' ένα σπίτι τη συνοικία Τίγκρε του Μπουένος Άιρες.
Ο Ντιεγκίτο, τρεις εβδομάδες νωρίτερα είχε υποβληθεί σε επέμβαση στον εγκέφαλο προκειμένου να αφαιρεθεί ένα αιμάτωμα που είχε εντοπιστεί στις εξετάσεις με τον ίδιο να αποθεώνει τον γιατρό του Λεοπόλδο Λούκε αποκαλώντας τον «ήρωα».
Ωστόσο ο «ήρωας του» μαζί με άλλους 7 υγειονομικούς στις 19 Απριλίου 2023 κατηγορήθηκε και επίσημα από τη δικαιοσύνη της Αργεντινής για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, με τη δική να αναμένεται να ξεκινήσει στις αρχές του 2024.
Κλείσιμο
Οι κατηγορούμενοι είναι ο Λεοπόλδο Λούκε (νευροχειρούργος), Αγκουστίνα Κοσάσοφ (ψυχολόγος), Κάρλος Άνχελ Ντίαζ (ψυχολόγος), Νάνσι Εντίθ Φλορίνι (συντονίστρια γιατρός της ιδιωτικής κλινικής), Μαριάνο Περόνι (συντονιστής νοσοκόμος), Ρικάρντο Ομάρ Αλμιρόν (νοσοκόμος), Νταϊάνα Γκιζέλα Μαντρίντ (νοσοκόμα).
Αυτοψία αποκάλυψε ότι ο Μαραντόνα πέθανε στον ύπνο του από οξύ πνευμονικό οίδημα, συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες, λόγω συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας. Η έκθεση αποκάλυψε επίσης ότι η καρδιά του νικητή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, ο οποίος είχε αντιμετώπιζε μια σειρά από ιατρικά προβλήματα λόγω ναρκωτικών και αλκοόλ, ζύγιζε σχεδόν δύο φορές περισσότερο από μια κανονική καρδιά.
Επίσης από την πρώτη στιγμή ο δικηγόρος του Μαραντόνα, Ματίας Μόρλα, είχε αφήσει αιχμές για το γιατρό που τον χειρούργησε και την ομάδα που είχε αναλάβει να τον προσέχει, ενώ όταν κλήθηκε να δώσει κατάθεση μετά το τρίωρο τετ α τετ με τον εισαγγελέα είχε πει: «Τα ιατρικά λάθη και η έλλειψη φροντίδας οδήγησαν τον Ντιέγκο στο θάνατο».
Ένα ιατρικό συμβούλιο διορίστηκε επίσημα για να ερευνήσει τον θάνατο του Μαραντόνα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλά μέλη της ιατρικής του ομάδας ενήργησαν με «ανάρμοστο, ελλιπή και απερίσκεπτο τρόπο» και είπαν ότι δεν παρακολουθούνταν σωστά πριν πεθάνει.
Η ιατρική έκθεση ανέφερε επίσης ότι «τα σημάδια κινδύνου ζωής του ασθενούς αγνοήθηκαν», προσθέτοντας ότι ο Μαραντόνα «έδειξε αδιαμφισβήτητα σημάδια παρατεταμένης περιόδου αγωνίας» για τουλάχιστον 12 ώρες.
Πολλοί έκαναν λόγο για «Θεία δίκη» (όπως και η κόρη του Ντάλμα), ωστόσο όλοι περιμένουν την ώρα της δίκης για να δουν αν θα βγει επιτέλους η αλήθεια για τα αίτια του θανάτου του...
Στα χρόνια που μεσολάβησαν πάντως από τον θάνατο του, έχουν προκύψει διαφωνίες, εντάσεις και εκατέρωθεν κατηγορίες ανάμεσα στους κληρονόμους του. Ο Ντιέγκο από τον μοναδικό του γάμο είχε δύο κόρες, αλλά και πολλά εξώγαμα παιδιά (αρκετά τα είχε αναγνωρίσει) με τον ίδιο να έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα εκμετάλλευσης από ανθρώπους του περιβάλλοντος του.
Ποιος ήταν ο Θεός του ποδοσφαίρου Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου στη Βίλα Φιορτίο, μια παραγκούπολη στη συνοικία Λανούς του Μπουένος Άιρες και ήταν το 5ο από τα 8 συνολικά παιδιά που έφεραν στον κόσμο ο Ντιέγκο (ο πρεσβύτερος) και η Τότα Μαραντόνα.
Η ζωή σε μια πολυμελή οικογένεια δεν ήταν και η πιο εύκολη, αλλά κανείς δεν παραπονιόταν και ειδικά ο Ντιέγκο ο οποίος σε ηλικία 3 ετών γνώρισε τον «έρωτα» της ζωής του. Στα γενέθλια του πήρε ως δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου κι από εκείνη τη στιγμή όλα πήραν το δρόμο τους.
Σ' αυτήν αφοσιώθηκε και εξελίχθηκε σ' έναν από τους κορυφαίους (κατα πολλούς στον κορυφαίο) ιεραπόστολο του ποδοσφαίρου προκαλώντας σε κάθε του εμφάνιση, αλλά και με κάθε του δήλωση παροξυσμό.
Στα 10 του χρόνια κι αφού το όνομα του είχε ήδη αρχίσει να συζητιέται εντάχθηκε στην παιδική ομάδα Los Cebollitas (σε ελεύθερη μετάφραση «Τα κρεμμυδάκια»), που ουσιαστικά ήταν το φυτώριο της Αρτζεντίνος Τζούνιορς. Ο Ντιεγκίτο οδήγησε την ομάδα του σε ένα απίστευτο σερί 136 αγώνων χωρίς ήττα και οι άνθρωποι της Αρτζεντίνος έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση αντιλαμβανόμενοι τον θησαυρό που είχαν στην κατοχή τους.
Στα 16 του έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, αλλά το καλοκαίρι του 1978 πήρε την πρώτη μεγάλη απογοήτευση της καριέρας του. Η Αργεντινή φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, όμως ο ομοσπονδιακός τεχνικός Λουί Σέζαρ Μενότι παρά τη λαϊκή απαίτηση για να πάρει στην αποστολή το παιδί-θαύμα, αποφασίζει να τον... κόψει.
Η Αργεντινή κατέκτησε τον τίτλο, ο Μενότι έγινε λαϊκός ήρωας, αλλά ο Ντιέγκο ήξερε ότι θα ερχόταν και η δική του στιγμή.
Το ταξίδι στην Ευρώπη Το πρώτο μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήρθε το 1981 όταν άφησε την Αρτζεντίνος για την Μπόκα Τζούνιορς και το καλοκαίρι του 1982 πέρασε τον Ατλαντικό για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα με ποσό ρεκόρ για την εποχή (4 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα). Πριν φτάσει όμως στην Καταλωνία ταξίδεψε με την Εθνική ομάδα για το Μουντιάλ της Ισπανίας το οποίο εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
Η πίεση που έπεσε πάνω του ήταν αφόρητη και παρόλο που η Αργεντινή βρέθηκε στο 2ο γύρο, το συναπάντημα με Ιταλία, Βραζιλία ήταν καταστροφικό. Οι προσδοκίες για... repeat διαψεύστηκαν με τον Μαραντόνα να αποβάλλεται στο ματς με τη Βραζιλία και πολλούς να αμφιβάλλουν για το αν τελικά ο μικρόσωμος Αργεντινός ήταν τόσο καλός παίκτης.
Κι οι αφιβολίες έγιναν πιο έντονες όταν ξεκίνησε η σεζόν ως παίκτης της Μπαρτσελόνα με τον Ντιέγκο να χάνει 4 μήνες όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα. Επέστρεψε και στις 26 Ιουνίου 1983 ανάγκασε το Σαντιάγκο Μπερναμπέου να σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει για ένα απίθανο γκολ που πέτυχε κόντρα στην Ρεάλ στον τελικό του Ισπανικού Λιγκ Καπ....
Όσοι περίμεναν την ανάκαμψη του την επόμενη σεζόν, δεν πήραν ποτέ την απάντηση τους καθώς στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 ο «χασάπης από το Μπιλμπάο» Άντονι Γκοϊκοετσέα κόντεψε να τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Η Μπαρτσελόνα υποδέχονταν την περσινή πρωταθλήτρια Αθλέτικ Μπιλμπάο και στο ημίχρονο προηγήθηκε 2-0 με ηγέτη τον Ντιέγκο, όμως ο χρόνος για τον Αργεντίνο και τους μπλαουγκράνα σταμάτησε στο 57ο λεπτό. Στο λεπτό που ο Γκοϊκοετσέα βλέποντας τη φανέλα με το Νο10 να εφορμά τον χτύπησε από πίσω διαλύοντας τον αστράγαλο του με τον διαιτητή να τον τιμωρεί με κίτρινη κάρτα!
«Κάταγμα και ολική ρήξη συνδέσμων...» ήταν η διάγνωση των γιατρών με τον Γκοϊκοετσέα να προσθέτει ένα ακόμη... σκαλπ στη συλλογή του καθώς δύο χρόνια νωρίτερα είχε διαλύσει το γόνατο του Μπερντ Σούστερ της Ρεάλ.
Ο Μαραντόνα επέστρεψε σε χρονο ρεκόρ (3 αντί για 6 μήνες), η Μπάρτσα όμως έχασε για έναν πόντο το πρωτάθλημα από την Αθλέτικ, την οποία αντιμετώπισε στον τελικό του Κυπέλλου για να ηττηθεί κι εκεί με 1-0... Ωστόσο στο φινάλε ο Μαραντόντα δεν άντεξε τις προκλήσεις και την πλήρωσε ο Τσάτο Νιούνεθ τον οποίο γρονθοκόπησε για να τον αφήσει αναίσθητο για 15 λεπτά.
Ο τελικός πέρασε στην ιστορία ως «La batalla del Bernabéu» (Η μάχη του Μπερναμπέου) και ήταν ο επίλογος του Ντιέγκο στην Βαρκελώνη, καθώς η Μπάρτσα είχε και οικονομικά ζητήματα και η La Liga δεν μπορούσε πλέον να τον φιλοξενήσει.
Έπειτα από δύο χρόνια κατέρριψε εκ νέου το παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής καθώς η Νάπολι έδωσε κάτι περισσότερα από 2 δισ. δραχμές (7 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα) για να τον φέρει στον ιταλικό νότο σε μια μεταγραφή έκπληξη καθώς οι παρτενοπέι δεν ήταν το μεγάλο όνομα του ιταλικού πρωταθλήματος.
Εκεί θα μπλέξει και με τη μαφία.
Η αγιοποίηση του Μαραντόνα Ίσως ούτε κι ο ίδιος να μην πίστευε όταν έλεγε το ναι στη Νάπολι ότι θα ζούσε όλα όσα έζησε εκεί... Κι όμως δεν είναι πολλά τα παραδείγματα που ένας αθλητής έχει καταφέρει να ταυτιστεί τόσο πολύ με μία πόλη, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει μέχρι και... εμφύλιο όταν το καλοκαίρι του 1990 η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ ο οποίος διεξήχθη στον Σαν Πάολο έδρα της Νάπολι.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί πρέπει να πούμε ότι ο Ντιέγκο με του έφτασε στην πόλη, ταυτίστηκε με τους οπαδούς που έβλεπαν στο πρόσωπο του τον Μεσία, αυτόν που θα τους βγάλει από την αφάνεια και θα τους οδηγήσει στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας που την είχαν αποκλειστικά οι ομάδες του πλούσιο Βορρά.
Κι αυτό ακριβώς έκανε καθώς επί των ημερών του η Νάπολι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), μάλιστα την πρώτη χρονιά πήρε το νταμπλ καθώς κατέκτησε και το Κύπελλο, αλλά και τον μοναδικό Ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της (το Κύπελλο UEFA κόντρα στη γερμανική Στουτγάρδη).
Μόνο που στην Νάπολι πέρα από την θεϊκή ποδοσφαιρική του οντότητα, πήρε μαζί του και τους προσωπικούς του δαίμονες που άρχισαν να εμφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου.
Ο ίδιος είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη πως στη Νάπολι γνώρισε την κοκαΐνη που έγινε ο εφιάλτης του.
Πριν όμως νικηθεί από τους δαίμονες του είχε φροντίσει το 1986 στα γήπεδα του Μεξικό, εκεί όπου το 1970 είχε δοξαστεί ο άσπονδος φίλος του Πελέ, να οδηγήσει μόνος του κυριολεκτικά την Αργεντινή στην κατάκτηση του 2ου Μουντιάλ της ιστορίας τους...
Ο Μαραντόνα στην πιο ώριμη ποδοσφαιρικά παρουσία του πέρασε στην ιστορία με το γκολ του Θεού (το γκολ με το χέρι κόντρα στην Αγγλία). Ωστόσο στη χώρα των Αζτέκων η αλήθεια είναι ότι ο Μαραντόνα πέρασε στο πάνθεον των κορυφαίων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τα μαγικά πράγματα που έκανε.
Ναι κορόιδεψε τους πάντες για να σκοράρει με το χέρι κόντρα στους Άγγλους (πήρε εκδίλκηση για τον πόλεμο για τα Φόκλαντ) το 1-0, ωστόσο στο 2-0 πέρασε όλη τη βρετανική... αυτοκρατορία για να πετύχει το 2-0, έκανε το ίδιο στον ημιτελικό κόντρα στο Βέλγιο, ενώ στον τελικό με την Γερμανία όταν το 2-0 έγινε 2-2, λίγο πριν το φινάλε έβγαλε μία μαγική ασίστ στον Χόρχε Βαλντάνο για το τελικό 3-2.
Επιστρέφοντας στο 1990, τη χρονιά που οδήγησε τη Νάπολι στον τελευταίο της τίτλο και τον ημιτελικό του Μουντιάλ, ο Ντιέγκο ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει... Τις ημέρες πριν τον αγώνα φόρτισε το κλίμα με δακρύβρεχτες δηλώσεις για τις αδικίες που υφίσταται ο ιταλικός νότος από τον πλούσιο Βορρά και το Σαν Πάολο αντί για έδρα της Ιταλίας έμοιαζε με γήπεδο που οι φίλαθλοι είχαν χωριστεί στη μέση και πολλοί εξ αυτών φώνζαν «η Νάπολι δεν είναι Ιταλία». Η Αργεντινή απέκλεισε την «σκουάντρα ατζούρα» ο Μαραντόνα αποθεώθηκε από τους Ναπολιτάνους αλλά πλέον για τους Ιταλούς ήταν persona non grata.
Τον Μάρτιο του 1991 ήρθε το πρώτο σοκ καθώς σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1.5 χρόνο αποκλεισμό.
Μετά τη λήξη της πρώτης τιμωρίας βρέθηκε στη Σεβίλλη, αλλά πλέον ήταν φανερό πως το άστρο του Ντιέγκο είχε αρχίσει να αργοσβήνει για να σβήσει οριστικά με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα όπου αγωνίστηκε τη διετία 1995-1997.
Ως προπονητής δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο με κορυφαία στιγμή τη διετή παρουσία του στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής την οποία οδήγησε στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αποκλείστηκε στους 8 από την Γερμανία).
Μάλιστα συνάντησε και την Ελλάδα στον αγώνα του ομίλου και έβαλε... χέρι στον Καραγκούνη για ένα μαρκάρισμα στον Μέσι.
Δούλεψε σε διάφορες χώρες, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό με τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του να είναι η Χιμνάσια Λα Πλάτα. Πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος που είναι και συμπατριώτης του δήλωσε ότι ο Ντιέγκο απέτυχε ως άνθρωπος ενώ παλαιότερα ο Μαραντόνα είχε έρθει σε ρήξη με τον Πάπα Ιωάννη - Παύλο.
Δεν τα πήγαινε καλά με την εκκλησία. Φίλος του ήταν ο Φιντέλ Κάστρο και ήρωάς του ο Τσε Γκεβάρα.
