Γιώργος Μπένος: Η ζωή πριν και μετά το «Maestro»

Γεννημένος στο Βασιλικό Χαλκίδας, ο Γιώργος Μπένος μεγάλωσε σε μια πολύτεκνη οικογένεια με τέσσερα αδέλφια και πολλή αγάπη, μακριά από τη βουή της πόλης και τους γρήγορους ρυθμούς. Αυτοί οι γαλήνιοι ρυθμοί τον συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Eνώ είναι αγχώδης, μοιάζει να μη βιάζεται για τίποτα. Συναντηθήκαμε για να τα πούμε στο κέντρο της Αθήνας, λίγο πριν από την καθορισμένη φωτογράφησή του για το «Gala».


Η κουβέντα μας ξεκίνησε τόσο αβίαστα, που αντιλήφθηκα σχεδόν ένα τέταρτο μετά πως το κασετοφωνάκι δεν το είχα βγάλει καν από την τσάντα μου. Αφού γελάσαμε και οι δύο και πάτησα το play, συμφωνήσαμε να μιλήσουμε για όλα εκείνα που τον αφορούν και δεν γνωρίζουμε για εκείνον. «Ασφαλώς με ρωτάς ό,τι θέλεις», μου δίνει το ελεύθερο ο Γιώργος Μπένος χαμογελώντας.

Μιλώντας για την παιδική του ηλικία φωτίζεται ολόκληρος. Δεν θα ήθελε να αλλάξει τίποτα, λατρεύει ακόμα το χωριό του και νοσταλγεί την αθωότητα και την ελευθερία που του χάρισε η επαρχία. Η επαρχία όμως δεν επιφέρει και παθογένειες, όπως εκείνες που σκοτείνιασαν το παρόν του Σπύρου στο «Maestro»; «Είναι και θέμα οπτικής. Εγώ μεγάλωσα με ό,τι καλύτερο μπορούσαν οι γονείς μου να προσφέρουν, ποτέ δεν με περιόρισαν, με στήριξαν όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Ημουν κλειστό παιδί, όμως αυτό δεν καθορίστηκε από τον περίγυρό μου, αλλά από εμένα τον ίδιο. Είμαι πολύ χαρούμενος που μεγάλωσα σε αυτό το μέρος, με όποια καλά ή κακά επιφέρει μια πιο κλειστή κοινωνία», απαντά.

Πώς ξεκίνησε όμως το καλλιτεχνικό του όνειρο; Τι του έδωσε το έναυσμα για να κυνηγήσει την υποκριτική; «Από μικρός είχα μια ροπή προς τη δημιουργία. Γι’ αυτό είχα αποφασίσει να γίνω ή ζαχαροπλάστης ή ηθοποιός. Τελικά τα έκανα και τα δύο. Εκανα μαθήματα ζαχαροπλαστικής και έπιασα αμέσως δουλειά σε κατάστημα. Περνούσα ονειρεμένα, καθώς έκανα αυτό που με γέμιζε και αφού τα απογεύματά μου ήταν κενά, αποφάσισα να γραφτώ στην ερασιτεχνική ομάδα του Θεάτρου Χαλκίδας, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Μαζί με τη σκηνοθέτιδα Μαρία Βαρδάκα αποφασίσαμε να προετοιμαστώ για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Σε μόλις δύο μήνες, με άγνοια κινδύνου, χωρίς κανένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο ή θεωρητικές γνώσεις, πέρασα και τις δύο φάσεις και έτσι τα παράτησα όλα για να αφοσιωθώ σε αυτό». Κατευθείαν στο Εθνικό; Εκεί όπου κάθε χρόνο, ανάμεσα σε εκατοντάδες αιτήσεις, δέχονται μόλις οκτώ αγόρια;



Ναι, ο Γιώργος Μπένος πέρασε ερμηνεύοντας τον μονόλογο του Ιάσονα από τη «Μήδεια», ενώ ταυτόχρονα, κατόπιν εντολής του Φωκά Ευαγγελινού, που ήταν στην επιτροπή, έπρεπε να υποκριθεί πως φτιάχνει μαρέγκα. «Αυτό το σκηνικό τελικά με βοήθησε και με ξεάγχωσε καθώς έκανα ταυτόχρονα τα δύο πιο αγαπημένα μου πράγματα. Δεν ήταν θέμα τόλμης το Εθνικό, ήταν μονόδρομος. Η μητέρα μου εργαζόταν ως καθαρίστρια και ο πατέρας μου ως οδηγός σε εργοστάσιο. Δεν υπήρχε η δυνατότητα για μια ιδιωτική σχολή. Με στήριξαν άλλωστε οικονομικά και ηθικά, καθώς με τα δεκάωρα μαθήματα δεν μπορούσα να πιάσω δουλειά. Ευτυχώς, μετά την αποφοίτησή μου ξεκίνησα να δουλεύω αμέσως».

Η ζωή στην Αθήνα είχε ήδη ξεκινήσει και οι πρώτοι ρόλοι τού είχαν ανατεθεί. «Ηλιος», «Λόγω τιμής, 20 χρόνια μετά» και τα θεατρικά «Αγαμέμνων» και «Μακμπέθ» είναι μερικές μόνο από τις δουλειές στις οποίες πήρε μέρος μέχρι που μετά από μία μόλις οντισιόν ανακάλυψε τον «Μαέστρο» του στο πρόσωπο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. «Είμαι υπερήφανος γι’ αυτή τη δουλειά, τους συντελεστές, τους ηθοποιούς, ακόμα και για το γεγονός ότι έζησα τόσο πολύ τους Παξούς. Ηταν μια κινηματογραφική ματιά σε ένα τηλεοπτικό σίριαλ, είναι ευλογία για κάθε ηθοποιό να δουλέψει σε μια τέτοια συνθήκη. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Και αναμένω τον δεύτερο κύκλο για να δω πώς θα εξελιχθούν οι ιστορίες. Είναι ιστορίες που μας αφορούν όλους». Εχει αντιληφθεί τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά του; «Δεν το έχω επεξεργαστεί ακόμα αυτό το κομμάτι. Ευτυχώς. Προτιμώ να παραμείνω έτσι, χαμένος σε αυτό το γλυκό όνειρο».

Το επόμενο βήμα τον βρίσκει στα ύψη, τα οποία αν και «Ανεμοδαρμένα» γνωρίζουν διαχρονική επιτυχία. Φέτος το κλασικό μυθιστόρημα του 1847 «Ανεμοδαρμένα Υψη» της Εμιλι Μπροντέ παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η καταδικασμένη αγάπη μεταξύ της Κάθριν και του Χίθκλιφ, ένας έρωτας απόλυτος αλλά και τοξικός. Εκείνος παίζει τον Λίντον, τον γιο του Χίθκλιφ, που γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος του εκδικητικού πατέρα του. Δύο σεζόν, δύο γιοι, δύο ιστορίες, το ίδιο τραγικό φινάλε. Σπύρος και Λίντον είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, της κοινωνίας και της πατριαρχίας. «Ηρθαν αυτοί οι ρόλοι -και έρχεται και ένας τρίτος, στις “Ψευδαισθήσεις” του Βιριπάγεφ, που θα ανέβουν στη Χαλκίδα και ύστερα στην Αθήνα- που πρέπει να παλέψουν για την κυριαρχία του εαυτού τους σε ένα περιβάλλον που δεν τους επιτρέπει να είναι αυθόρμητοι. Είναι τραγικά πρόσωπα, έχουν την ευτυχία παραδίπλα τους και δεν μπορούν να την αγγίξουν».



Ο ίδιος πώς λειτουργεί στη δική του ζωή; «Εγώ θέλω να δίνω χαρά στους γύρω μου, θέλω να ζω με πάθος. Δεν έχω τοξικούς ανθρώπους πια κοντά μου και διαχειρίζομαι τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορώ. Είμαι σε καλό δρόμο, σε έναν δρόμο για την ευτυχία.

Μου αρέσει να χτίζω σχέσεις με τους ανθρώπους. Σεν αποζητώ στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά σχέσεις ουσίας. Διαφυλάττω και προστατεύω τους ανθρώπους γύρω μου. Ακόμα και όταν είμαι ερωτευμένος και μπορεί να τελειώσει αυτός ο έρωτας, σέβομαι τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου και εξακολουθώ να θέλω να υπάρχει στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει νικητής και χαμένος».

Στις «Φιλοδοξίες» ο Γιώργος Μπένος υποδύεται έναν ήρωα που ερωτεύεται αλλά το κρατάει μυστικό. Θα το έκανε στη δική του πραγματικότητα;

«Θέλω να μην είμαι έτσι και το προσπαθώ. Η χαρά της συντροφικότητας είναι μεγαλύτερη από τον φόβο. Είμαι ανοιχτός σε όλα τα όμορφα πράγματα που μπορούν να έρθουν στη ζωή μου και να τη φωτίσουν. Αν με ενδιαφέρει κάποιος άνθρωπος, θα τη δηλώσω την παρουσία μου και δεν το μετανιώνω ποτέ. Δεν ξέρω τι είμαι, ξέρω όμως τι θέλω να είμαι», απαντά αφοπλιστικά.

Με μια τόσο έντονη καθημερινότητα, γεμάτη απαιτητικούς ρόλους, πώς χαλαρώνει; «Με βόλτες με τους φίλους μου, συζητήσεις, θέατρο και άπειρο κινηματογράφο. Παρεμπιπτόντως, το Cinobo μού άλλαξε τη ζωή. Καθώς δεν είχα δει κλασικές ταινίες μικρότερος, αναπληρώνω το κενό στον ελεύθερο χρόνο μου. Τελευταία, παρακολουθώ τις ταινίες της Ανιές Βαρντά, μιας φυσιογνωμίας τόσο καλτ, μιας καλλιτέχνιδας που με συγκινεί. Είναι απίστευτο πώς τελικά οι απλές ιστορίες των ανθρώπων μπορούν να τρυπώσουν στο κεφάλι σου. Να μην είναι απλώς μια όμορφη ιστορία, αλλά μία που θα απασχολήσει τον θεατή και μετά το τέλος της. Επίσης μαγειρεύω και λίγο όποτε έχω χρόνο, μπορεί να φτιάξω και κάνα κέικ. Ετσι, για να θυμηθώ τα παλιά».