Μηνάς Τσαμόπουλος

Καλά τα λόγια και τα σχέδια για προμήθεια φυσικού αερίου από άλλα κράτη όπως οι ΗΠΑ, καλά τα μηνύματα εθνικής ανάτασης γιατί οι Έλληνες εφοπλιστές ελέγχουν το 21% του παγκόσμιου στόλου μεταφοράς φυσικού αερίου, τα λεγόμενα LNG Carriers, καλές και οι πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επαναεριοποίησης όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Δεν υπάρχουν υποδομές στη στεριά για να έρθουν δια θαλάσσης οι αναγκαίες ποσότητες φυσικού αερίου και στη συνέχεια να διοχετευθούν στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, αλλά ούτε και είναι επαρκής ο αριθμός των πλοίων που μπορούν να τις μεταφέρουν από τις χώρες-προμηθευτές με τις οποίες λόγω γεωγραφίας δεν υπάρχει σύνδεση με αγωγούς.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

- Το 1/3 του αερίου που καταναλώνει η Ευρώπη χρησιμοποιείται για θέρμανση κτηρίων και μαγείρεμα, άλλο ένα 1/3 για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ένα 20% για μεταποιητική παραγωγή.

-Η Ευρώπη εισάγει το 40% του φυσικού αερίου από τη Ρωσία

-Οι εισαγωγές από τς ΗΠΑ ακόμη και οι αυξημένες, μπορούν να καλύψουν μόνο το 1/3 της ρωσικής ποσότητας.

-Ο αριθμός των πλοίων μεταφοράς φυσικού αερίου δεν φθάνει για να καλύψει τις ανάγκες μεταφέροντες ποσότητες από άλλες χώρες. Ο παγκόσμιος στόλος αριθμεί 731 πλοία εκ των οποί ων 582 είναι στο νερό και άλλα 151 υπό ναυπήγηση. Αλλά δεν είναι όλα τα πλοία εύκαιρα για άμεση μεταφορά LNG αφού 122 βρίσκονται υπό μακροχρόνια ναύλωση.

- Δεν υπάρχουν στα ναυπηγεία ελεύθερες μονάδες για να κατασκευαστούν περισσότερα LNG carriers. Όσες παραγγελίες δοθούν δεν θα είναι έτοιμες πριν το τέλος του 2026 2027.

- Όσο αφορά τις πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU) υπάρχουν μόλις 48 αλλά σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ευρώπη. Σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές στην Ευρώπη μπορεί να εμφανισθούν 10 με 12 μονάδες τα επόμενα χρόνια και όχι άμεσα.

- Όμως ένα FSRU πρέπει να έχει πρόσβαση σε έναν παράκτιο αγωγό ο οποίος θα συνδέεται με το δίκτυο φυσικού αερίου ενός κράτους και ο οποίος πρέπει να έχει την απαραίτητα χωρητικότητα για να μπορεί να διοχετεύσει τις εισαγόμενες ποσότητες. Στο θέμα αυτό υπάρχει έλλειψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ισπανία η οποία έχει επτά τερματικούς σταθμούς LNG ωστόσο δεν έχει τον αναγκαίο αριθμό αγωγών διασύνδεσης με το δίκτυο της Κεντρικής Ευρώπης. Αντιθέτως η Γερμανία έχει αγωγούς αλλά δεν έχει terminals.

Την ίδια ώρα οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας είναι μία λύση αλλά για να κάνουν τη διαφορά και να καλύψουν τις ανάγκες θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία θα είναι επίπονη και θα κοστίσει. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.

Βέβαια και για τη Ρωσία είναι δύσκολη η κατάσταση όσο αφορά το ενεργειακό. Ναι μεν κοιτάζει προς την Ανατολή για να αντικαταστήσει τα έσοδά της από τις εξαγωγές ενέργειας, αλλά η εξαγωγική ικανότητα προς την Κίνα και τους γείτονες είναι επί του παρόντος περιορισμένη και οι νέοι αγωγοί μεταφοράς και οι τερματικοί σταθμοί εξαγωγής LNG χρειάζονται πολύ χρόνο για να κατασκευαστούν.

Οι ισορροπίες τρόμου έχουν δείξει στο παρελθόν ότι εκλογικεύουν και τους πλέον ακραίους. Οψόμεθα...