Μηνάς Τσαμόπουλος

Αν είσαι οργανισμός, είτε επιχείρηση, είτε ομάδα, πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους σου, να δίνεις ευκαιρίες, να γίνεις «ομάδα», να δίνεις και δεύτερες ευκαιρίες. Το αν το εγχείρημα στηρίζεται από πολλά λεφτά ή όχι έχει λίγη σημασία όταν πάς να βάλεις τα θεμέλια πάνω στα οποία θα πατήσεις για το επόμενο βήμα το οποίο μπορεί να είναι και άλμα προς την κορυφή. Εκείνος που έχει τα κλειδιά πρέπει να δείξει υπομονή, με κριτική ματιά, αλλά με εμπιστοσύνη. Και η πορεία θα δείξει.

Στον αθλητισμό υπάρχουν σημερινά παραδείγματα. Ο ομοσπονδιακός προπονητής , Φαν’ τ Σιπ είναι ένα από αυτά. Κλήθηκε να φτιάξει μία εθνική από την αρχή η οποία είχε φθάσει να χάνει από τα Νησιά Φερόε μέσα έξω. Απαίτησαν να φέρε μαζί του το μαγικό ραβδάκι και να μεταμορφώσει την κολοκύθα σε πολυτελή άμαξα. Να ξανακάνει τους παίκτες να θέλουν να αγωνιστούν και να παλέψουν με το εθνόσημο στο στήθος. Του την πέσανε σχεδόν από τα πρώτα παιχνίδια.

Όμως κόντρα στο κλίμα αμφισβήτησης, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου άρχισε να προσελκύει τον Έλληνα φίλαθλο, με τα παιχνίδια της να σημειώνουν υψηλότατα ποσοστά τηλεθέασης, όχι λόγω του εντυπωσιακού ποδοσφαίρου της αλλά γιατί έβγαζε μία μαγκιά ένα φιλότιμο, μία αγάπη.

Ήρθε η ήττα από τη Σουηδία και απομακρύνθηκε η πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ. Τώρα έχει την Ισπανία την προσεχή Πέμπτη στο ΟΑΚΑ και τρεις μέρες αργότερα το Κόσσοβο. Κάποιοι «ελπίζουν» σε ήττα με συντριβή από τους Ισπανούς για να φύγει ο προπονητής, το συμβόλαιο του οποίου άλλωστε λήγει, «με αναθέματα για το συνονθύλευμα που παρουσίασε».

Οι παίκτες τον σέβονται και τον πιστεύουν. Η ΕΠΟ άφησε περιθώρια συζήτησης για ανανέωση. Θα δείξει. Θυμάμαι επί Ότο Ρεχάγκελ τον οποίο στην αρχή κάποιοι τον αποκαλούσαν τουρίστα γιατί δεν έμενε στην Ελλάδα αλλά τον πιο πολύ καιρό ήταν στη Γερμανία. Ο Ότο τους διέψευσε όλους. Διαφορετικοί προπονητές ο Ότο με τον Φαν’ τα Σιπ , άλλες οι συνθήκες, ίδια όμως η νοοτροπία.

Στην ΑΕΚ ήρθε Γιαννίκης. Γερμανοαναθρεμμένος, φιλόδοξος, με εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ανέλαβε την ομάδα αφού είχε αρχίσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις. Έφερε μία ισοπαλία και άρχισαν οι αμφισβητήσεις από κάποιους. Είναι όμως προπονητής που έχει πλάνο, ξέρει το ανθρώπινο δυναμικό του και μέχρι που φτάνουν δυνατότητές του και αυτό που χρειάζεται είναι χρόνος για να φανεί η δουλειά του. Έχει χαρακτήρα. Βλέπεις ωριμότητα στον τρόπο που μιλάει, βλέπεις ότι δεν τον «πιάνει θάλασσα» στις φουρτούνες , αποπνέει μία σιγουριά για το προς τα πού και πως «καπετανεύει» το καράβι. Δεν ανανέωσε στον ΠΑΣ όπου παρουσίασε έργο γιατί ήξερε ότι θα έρθει μία μεγαλύτερη ευκαιρία στην καριέρα του. Ρίσκαρε και δικαιώθηκε πηγαίνοντας στην ΑΕΚ και πέφτοντας στα βαθιά. Δεν το φοβήθηκε. Το επιδίωξε. Και αυτό λέει πολλά.

Στην κατηγορία αυτή θα εντάξω και τον Γιώργο Μπαρτζώκα παρά το γεγονός ότι είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης κατακτώντας την Ευρωλίγκα. Με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και άνθρωπος που θέλει να του δείξεις εμπιστοσύνη και να του δώσεις χρόνο να υλοποιήσει τα δικά του σχέδια χωρίς παρεμβάσεις και… «εκπτώσεις» για να κρατηθούν ισορροπίες στα αποδυτήρια. Επέστρεψε στον Ολυμπιακό μετά την περιπετειώδη απομάκρυνσή του γιατί πίστευε στον εαυτό του και είδε ότι και η διοίκηση τον εμπιστευόταν.

Φέτος οι Αγγελόπουλοι του έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας και εκείνος, πιο απελευθερωμένος , φτιάχνει την ομάδα όπως την ονειρεύεται. Πάνω από όλα όμως ομάδα χωρίς βεντετισμούς. Όλοι για έναν και ένας για όλους.

Σε κάθε περίπτωση στο τέλος γίνεται ταμείο και ευτυχώς ή δυστυχώς εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλοι. Όμως όχι βεβιασμένα και με εμπάθεια.