Γιώργος Παπασταφίδας

Έχει κάποιος αμφιβολία ότι πλέον η κάθε χώρα της Ευρώπης  κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την …..πάρτη της;

Το χθεσινό (για μια ακόμη φορά) ναυάγιο του Eurogroup έχει μετρήσιμα αποτελέσματα . Το επιτόκιο των γερμανικών ομολόγων έπεσε σε ιστορικό χαμηλό με αποτέλεσμα η Γερμανία να δανείζεται ακόμη φθηνότερα ενώ των προβληματικών χωρών του νότου έχει φθάσει στην …στρατόσφαιρα κάνοντας αδύνατη την εξυπηρέτηση του από τους εθνικούς προϋπολογισμούς των χωρών.

Η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, με την οποία γαλουχήθηκαν όλοι οι Έλληνες τα τελευταία 30 χρόνια όχι μόνο έχει πεθάνει, αλλά και έχει ενταφιαστεί πολλά μέτρα κάτω από το χώμα. Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε ως Έλληνες και εμείς  την πάρτη μας;

Για σκεφτείτε, κάθε χρόνο δίνουμε 27 δισ. ευρώ (εκτός των καυσίμων) από τον πλούτο που παράγεται στην Ελλάδα για εισαγωγές κυρίως καταναλωτικών αγαθών από τα οποία τα περισσότερα πάνε στους φίλους μας τους Γερμανούς τους Ολλανδούς ,τους Φινλανδούς κλπ. Μια μικρή αλλαγή στις καταναλωτικές μας συνήθειες. με το να αγοράζουμε προϊόντα που παράγονται στην χώρα μας, θα μπορούσε να διοχετεύσει άμεσα πάνω από 5 δισ. ευρώ  στην ελληνική οικονομία δίνοντας δουλειά σε χιλιάδες Έλληνες και στο κράτος (όσο μπορεί) να εισπράττει επιπλέον φόρους από τις ελληνικές επιχειρήσεις .

Πολλοί θα πουν ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτε για να αγοράσουμε. Αυτός είναι ακόμη  ένας μύθος  με τον οποίον έχουν γαλουχηθεί οι Έλληνες τα τελευταία 30 χρόνια. Η Ελλάδα παράγει πολλά και ποιοτικά προϊόντα αρκεί να έχουμε την διάθεση να αφιερώσουμε λίγα λεπτά παραπάνω στο ράφι του σουπερ μάρκετ.

Δηλαδή για να μην τρελαθούμε .Τι παραπάνω έχει η γραβιέρα Δανίας από την γραβιέρα Κρήτης; Τι παραπάνω έχει το τυρί gοuda Ολλανδίας  από το κασέρι Μυτιλήνης; Τι παραπάνω έχουν τα ξυραφάκια Γερμανίας από αυτά που παράγονται στην Ελλάδα; Τι παραπάνω έχει το αφρόλουτρο παραγωγής  Γερμανίας απ΄ αυτό που φτιάχνει ελληνική εταιρία και εξάγει σε όλο τον κόσμο; Τι παραπάνω έχουν τα πουκάμισα από την Ισπανία(που παράγονται στη Ταϊβάν) απ΄ αυτά που φτιάχνει η βιομηχανία στην Θεσσαλονίκη και τα εξάγει σε όλο τον κόσμο; Τι παραπάνω έχει το αναψυκτικό εισαγωγής από αυτά που φτιάχνονται στο Πήλιο, την Πάτρα ή τα Χανιά της Κρήτης; Τι διαφορά έχει η γερμανική μπύρα από αυτή που φτιάχνεται στην Κομοτηνή, τη Θεσσαλονίκη την Αταλάντη ή την Αθήνα;  

Ο κατάλογος είναι μακρύς, γι’ αυτό σταματώ εδώ...
 
Όσο για τους δύσπιστους που αντιτείνουν το επιχείρημα ότι αν οι Έλληνες αλλάξουν έστω και λίγο τις καταναλωτικές τους συνήθειες θα υποστούμε ως χώρα συνέπειες από τους εταίρους μας, θα απαντήσω με μια εικόνα: το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν σε μια μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη της Πελοποννήσου, όπου πολλοί ευρωπαίοι επιλέγουν να κάνουν τις διακοπές τους με τροχόσπιτα.

Σε ένα γνωστό σούπερ μάρκετ γερμανικών συμφερόντων μέτρησα πάνω από 20 αυτοκινούμενα τροχόσπιτα όλα με γερμανικές πινακίδες και ένα τροχόσπιτο με ολλανδικές όπου οι ιδιοκτήτες τους αγόραζαν προϊόντα από την πατρίδα τους. Λίγα μέτρα ποιο κάτω υπήρχε ένα άλλο σούπερ μάρκετ Γαλλικών συμφερόντων όπου μέτρησα στο παρκινγκ του καταστήματος τέσσερα τροχόσπιτα με Γαλλικές πινακίδες και δύο με Ελβετικές. Τυχαίο; Δεν νομίζω !

O κάθε Ευρωπαίος την πάρτη του και εμείς την δική μας, άλλωστε δεν έχουμε και τίποτε άλλο να χάσουμε.