Γιώργος Διονυσόπουλος

Ίσως όχι τόσο ευρείες όσο που να αμφισβητήσουν, τουλάχιστον άμεσα, την πρωτοκαθεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ικανές όμως ώστε μεσοπρόθεσμα να τροφοδοτήσουν μία νέα συλλογική στροφή της χώρας, προς αριστερά ή κεντροαριστερά κόμματα. Η όλο και μεγαλύτερη φτωχοποίηση της βάσης της ελληνικής κοινωνίας, που συνθέτουν οι χαμηλόμισθοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι, η πλειονότητα των αγροτών, ακόμη και οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εντάχθηκαν στις δομές της αποκτώντας πολιτικά δικαιώματα, είναι προφανές ότι θα επηρεάσει τη συλλογική της συνείδηση μετατοπίζοντας πολιτικά τη θέση αλλά και τη θεωρία της.

Έχοντας υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες μίας υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης και ταυτόχρονα καλούμενη να διαχειριστεί σε όλα τα επίπεδα τη λαίλαπα της πανδημίας, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, σταδιακά, εμφανίζεται όλο και λιγότερο πρόθυμη να εμβαθύνει στην ουσία των καταστάσεων και των γεγονότων που προκύπτουν.

Λίγο ενδιαφέρει αυτούς που υπομένουν το φάσμα της φτωχοποίησης ή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο βάρος των λογαριασμών και των χρεών, εάν η ακρίβεια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο ή η επίσης παγκόσμια οικονομική κρίση επηρεάζει προς τα πάνω τις τιμές του… καταναλωτή.

Οι περισσότεροι, καλώς ή κακώς, σκέπτονται με βάση την τσέπη τους και ελάχιστα τους ενδιαφέρει το παραπέρα, πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι η το άμεσο περιβάλλον τους κινδυνεύουν να καταστούν πένητες. Άνοδος των τιμών σε εκατοντάδες βασικά αγαθά, αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα, οικονομική επιβάρυνση λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που έχει επιβάλει η πανδημία (διεξαγωγή ραπιντ, pcr), μείωση της κατανάλωσης, αύξηση εξόδων, πληθωριστικές τάσεις κτλ, δημιουργούν ένα ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο για τους πολλούς, δυσχεραίνοντας τα όποια κυβερνητικά περιθώρια υπάρχουν και περιορίζοντας ανάλογα τις δυνατότητες λήψεις ανακουφιστικών μέτρων.

Επί του παρόντος, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δείχνει να απολαμβάνει μια γενική εμπιστοσύνη, η οποία εδράζεται τόσο σε πραγματικό όσο όμως και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Έφερε επενδύσεις στη χώρα, δημιούργησε κλίμα εμπιστοσύνης στις αγορές, τόνωσε την επιχειρηματικότητα, εκσυγχρόνισε το κράτος και αντιμετώπισε σχετικά αξιοπρεπώς την πανδημία. Εντούτοις όμως τα πρώτα σύννεφα έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον πολιτικό ορίζοντα.

Όλα τα θαύματα κρατούν τρεις ημέρες και το μεγάλο τέσσερις, λέει ο θυμόσοφος λαός. Οι επενδύσεις δεν επηρεάζουν άμεσα τους πολλούς, τα χρήματα του τουρισμού όπως και τις Ε.Ε αφορούν κάποιους, οι αγορές είναι άναρχες τις νοιάζει να κερδίσουν και όχι να κάνουν κοινωνική πολιτική και η πανδημία εξακολουθεί και στοιχειώνει τις ζωές των πολιτών, επηρεάζοντας καίρια την ψυχολογία τους και αποσαθρώνοντας τις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις.

Τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όσο φαίνονται και τα σενάρια περί διεξαγωγής πρόωρων εκλογών, προκειμένου το Μέγαρο Μαξίμου να προλάβει τα χειρότερα, έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους.

Όπως όλα δείχνουν η κρίση φτώχειας που ήδη μαστίζει ένα μεγάλος μέρος της κοινωνίας, θα εξακολουθήσει να γιγαντώνεται καταβροχθίζοντας ακόμη περισσότερους στην επέκτασή της. Η ισότητα που πραγματεύεται και η φιλοσοφία της μιζέριας που την δικαιολογεί και την εξωραΐζει, έχει αρχίσει και πάλι να κερδίζει έδαφος ανάμεσα στα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς.

Πρόκειται για ένα βουβό κύμα που οι δημοσκοπήσεις αδυνατούν να συλλάβουν, είτε επειδή τα ερωτήματά τους δεν φτάνουν μέχρι εκεί, είτε απλά γιατί δεν λαμβάνουν απαντήσεις λόγω της σχετικής άρνησης και αδιαφορίας των πολιτών.

Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι πολίτες ψηφίζουν θετικά, κυρίως, όταν έχουν λύσει τα προσωπικά τους οικονομικά προβλήματα. Σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις η ψήφος τους είναι συστηματικά αρνητική.

Σε αυτήν ακριβώς την άρνηση και λιγότερο στο όποιο πρόγραμμά τους, μοιάζει πλέον να ποντάρουν τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά και της κεντροαριστεράς, προκειμένου να αυξήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά. Εξάλλου, η μεγάλη δεξαμενή των νεόφτωχων ψηφοφόρων, το μόνο που μπορεί να αγοράσει με το πενιχρό εισόδημα της και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, είναι… ελπίδα και παραμυθία.

Το είδαμε το 2009 με το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, το ξαναείδαμε το 2015 με την «ακύρωση του μνημονίου με ένα άρθρο και ένα νόμο» του Αλέξη Τσίπρα. Η φτώχεια, άλλωστε, ήταν πάντα μία διέξοδος για τα κόμματα του σοσιαλισμού και της αριστεράς και αυτά, συνήθως, μια κάποια διέξοδος για τους φτωχούς…