Δημήτρης Χ. Παξινός

Σχεδόν κυρίαρχοι. Πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει όταν έχομε μια θέση εξουσίας, πάντοτε με τα δικά μας μέτρα. Κι αυτή μπορεί να είναι είτε μία θέση προαχθέντος υπαλλήλου που μετακινεί την καρέκλα του, είτε κάποια θέση προαχθέντος πολιτικού, είτε πολύ περισσότερο προαχθέντος σε μεγαλοκαρχαρία, οπότε η αλαζονεία και θεριεύει. Αδύνατον να την συγκρατήσεις, να την ελέγξεις.

Αυτομάτως όλα αλλάζουν προς το καλλίτερο, ή έτσι νομίζουμε. Δενόμαστε σφιχτά με την θέση αυτή και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε. Την θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού, του εγώ μας. Είμαστε πανίσχυροι, ικανοί να κατακτήσουμε την Ελλάδα. Θέμα παιδείας κι’ αυτό. Σε περιτριγυρίζουν μόνο φίλοι και συνάμα κόλακες. Σου λένε ακόμα και για το πόσο ωραίος είσαι, και ας είσαι κακάσχημος, για το πόσο ωραία μιλάς κι ας θυμίζεις βάρβαρο. Και σου αρέσει και κολακεύεσαι και περηφανεύεσαι και απορείς με το πόσο αδικήθηκες όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζεις ότι θα είσαι για πάντα στην όποια θέση ταιριάζεις κι ακόμα παραπάνω. Πόσο; Στο ύψος του Ολύμπου, να γίνεις θεός και να λάμπεις σαν άστρο. Νομίζεις ότι φεγγοβολείς ήδη και οι γύρω σου ενθαρρύνουν την μισαλλοδοξία σου. Σε παίρνουν αυτοί που θεωρείς, στην Ελλάδα είμαστε, ανώτεροί σου και τρέχεις να τους χιλιοεξυπηρετήσεις, κάνοντας τους ανάλογους τεμενάδες. Κι όταν σου έρχεται κανένας ταλαίπωρος, βασανισμένος πολίτης, τον παραπέμπεις στον κατώτερό σου, γιατί δεν είναι δυνατόν εσύ να καταπιαστείς με έναν ταλαίπωρο. Είσαι για μεγάλα. Την ίδια συμπεριφορά ακολουθείς προφανώς και εκτός γραφείου, αν και εκεί δεν σε ξέρουν και δεν σε υπολογίζουν. Γίνεσαι λοιπόν δυνάστης στο γραφείο και το χρησιμοποιείς για να κάνεις τις δουλειές σου.

Πότε για να τακτοποιήσεις τα παιδιά σου, πότε μια ξαδέρφη σου, που χρόνια υποστήριζε το κόμμα, που άλλαζε όμως όνομα, καπάτσος ή καπάτσα, όπου χαίρεται όταν εξυπηρετεί τον μεγαλόσχημο ελπίζοντας να του το ξεπληρώσει. Είπαμε με ποιο τρόπο. Μπορεί γι’ αυτόν να κάνει πολλές παραχωρήσεις, ακόμη και να παρανομήσει, όπως της υποδεικνύει ο από πάνω. Άλλωστε γιατί να μην το κάνει, αφού αυτός ο κύριος Χ σαν μεγαλοεπιχειρηματίας έχει το πάνω χέρι στην Ελλάδα και κανείς δεν του αντιστέκεται. Πρόθυμα εκούσια θύματα που ο αγέρας τους σήκωσε ψηλά και ξαφνικά παύει να φυσάει και τους προσγειώνει απότομα κι ανώμαλα.

Και ξάφνου βλέπεις να εγκαταλείπουν οι γύρω σου, τα δώρα να μην έρχονται, οι φίλοι σου να μην παίρνουν ούτε τηλέφωνο για τα χρόνια πολλά. Αισθάνεσαι ότι σε αδικούν, μα που πήγαν όλοι αυτοί που εξαφανίσθηκαν όλοι μαζί. Τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι και συ θνητός. Προσπαθείς να προσγειωθείς, αλλά έχεις φύγει. Είσαι ακόμη αλλού. Ταξιδεύοντας ακόμη στον δικό σου φανταστικό κόσμο. Γιατί όλα αυτά φανταστικά ήταν. Σου αρκεί μόνο να είσαι υγιής, μα και αυτό είναι δύσκολο στην παραζάλη της όποιας εξουσίας. Σιγά – σιγά συνειδητοποιείς ότι είσαι τρωτός, είσαι θνητός. Η ασθένεια ή και ο θάνατος θα’ πρεπε να σε προσγειώσει. Όμως επιμένεις παρ’ όλα αυτά, ζητώντας χάρες, που πια δεν σου γίνονται. Προσπαθείς να πάρεις μια θέση για να μπορείς ν’ ασκείς και πάλι εξουσία. Για να βγάλεις τα απωθημένα σου στους κατωτέρους σου, όπως έκανες πάντα, να τους συντρίψεις, για να δείξεις πόσο αξίζεις, πόσο μετράς. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως είσαι ανθρωπάκι, όπως όλοι μας, και υπόκεισαι σε φθορά, φυσική και ηθική, μόνον που όταν το καταλάβεις θα είναι αργά. Το νεκροταφείο και τα νοσοκομεία έχουν άφθονους τέτοιους. Μόνο που έχεις αφήσει πίσω σου ανθρώπους που σε κακολογούν και δεν ξεχνάνε τις προσβολές σου και την απαξίωσή σου που τους προκαλείς. Πρώτα για τον εαυτό σου. Γιατί είσαι ανθρωπάκι που έτυχε να πάρεις μια θέση, που δεν την τίμησες. Το αντίθετο, την απαξίωσες όπως απαξιωμένος είσαι και συ. Οι ερινύες θα σε κυνηγούν, αν και χρειάζεται γι’ αυτό συνείδηση που αμφιβάλλω αν έχεις. Γιατί αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων που μετατρέπονται σε ανθρωπάκια.

Του Δημήτρη Παξινού,
Πρώην πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών