Δημήτρης Παγαδάκης

Εκεί όπου ένας άλλοτε αναβράζοντας ρομαντισμός εξελίχθηκε σε καθηλωμένη αυθαιρεσία και ένα σαματατζίδικο φαντεζί βυθίστηκε στη περιθωριακή παρακμή.

Γύρω στο 1987 η κατάληψη -κατάχρηση του συγκεκριμένου δημόσιου πανεπιστημιακού χώρου θεωρήθηκε, στο κλίμα της εποχής, ως ένα πείραμα αυτοοργάνωσης. Το λεγόμενο «Στέκι» , υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε μακριά απ’ τα καταναλωτικά πρότυπα της «επίπλαστης ευζωίας» και θα προωθούσε ένα εναλλακτικό μοντέλο εκπαίδευσης με «αντιμαθήματα». ¨Ότι και αν αυτά σήμαιναν.

Πράγματι οι ιδρυτικές κινηματικές συλλογικότητες που το διαχειρίζονταν εξέδιδαν δικό τους περιοδικό, τύπωναν μπροσούρες, διοργάνωναν επιτόπιες ερασιτεχνικές συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές , θεατρικά δρώμενα, λειτουργούσαν αυτοδιαχειριζόμενο ραδιοφωνικό σταθμό και ένα υποτυπώδες καφέ. Στον αυτοτελή φαντασιακό μικρόκοσμό τους επένδυαν το μυθολογημένο νόημα του «παίρνουμε τις τύχες μας στα χέρια μας».

Ώσπου, οι πρωτεργάτες τη κατάληψης πήραν επιτέλους πτυχίο. Και άλλαξαν στέκια. Σταδιακά αντικαταστάθηκαν από άλλους φοιτητές έως ότου το «Στέκι στο Βιολογικό » έγινε άντρο, καταφύγιο και άσυλο περίθαλψης πάσης φύσης χάβαλων και μπάχαλων, χούλιγκαν, μικροπαραβατικών και ψιλοεξαρτημένων, φρικιών, αρνητών στράτευσης και κουκουλοφόρων. Οι αυτόκλητοι «πελάτες» και οι περιφερόμενες φυλές ως ιδιότυπες κλίκες υπερέβησαν βαθμιαία τους σπουδαστές.

Δεν ήταν πια ένα ακομπλεξάριστο αστείο της πανεπιστημιακής κοινότητας για το οποίο, μέσα στο γενικό χάσιμο, προβλεπόταν προσωρινή ανθεκτικότητα του το πολύ μιας πενταετίας, άντε δεκαετίας. Κράτησε 34 ολόκληρα χρόνια! Και θα μπορούσε να μείνει απρόσβλητο και ανεκέννωτο άλλα τόσα αν δεν προοριζόταν να γίνει για πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη.

Το χειρότερο, σε όλο αυτό το διάστημα κανείς δεν ενοχλήθηκε, ενδιαφέρθηκε, ευαισθητοποιήθηκε, θίχτηκε, εξοργίστηκε, αντέδρασε στην αξιόποινη πράξη της κατάληψης δημόσιου χώρου. Αυτής της υλικής περιουσίας του ελληνικού λαού, τη φθορά της οποίας πληρώνει ο μονίμως συνήθης φορολογούμενος πολίτης.

Κόμματα, βουλευτές, πρυτάνεις, καθηγητές, φοιτητικές παρατάξεις, εισαγγελικές αρχές έκαναν επί τρεισήμισι δεκαετίες τη πάπια. Με τεμπελιά, απραξία, διανοητική παραίτηση, ωχαδερφισμό, αλληλοκατηγορίες, παχυδερμισμό, μισόλογα, κουτοπονηριά χάριζαν άλλοθι σε έμπρακτα ανομήματα. Τι να λέμε τώρα; Η μισή ντροπή για αυτή τη κατάντια είναι ολότελα δική τους.

Διότι εφόσον δεν υπάρχουν επιπτώσεις, συνέπειες και κυρώσεις στους παραβάτες, αβαντάρεται ανεύθυνα, αν δεν επιβραβεύεται μελαγχολικά, η κάθε ακραία εκδοχή της συστηματική ανομίας. Από το κάψιμο ενός λεωφορείου έως τη καταστροφή του μηχανημάτων επικύρωσης εισιτηρίων. Γιατί όχι προσεχώς και η πυρπόληση ενός πυροσβεστικού οχήματος, η κατάληψη ενός μουσείου ή ενός εργαστηρίου μια δημόσιας νοσοκομειακής μονάδας;

Σύμφωνοι, ας μην βιαστεί καθένας από εμας, που πληρώνει επανειλημμένα τα σπασμένα της ζημιάς κάθε αντιεξουσιαστικής παράκρουσης, να ταχθεί υπέρ του ενός ή του άλλου στο δίλημμα ανεκτικότητα ή καταστολή. Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική. Ωστόσο, απέναντι στο ρεσιτάλ γελοιότητας όσων προσπαθούν ναρκισσιστικά να περισώσουν το δήθεν επαναστατικό τους προφίλ, η απάντηση είναι αυτονόητη. Υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας .

Προφανώς κανείς ευσυνείδητος πολίτης δεν ρέπει στη λαγνεία των κλομπ, των δακρυγόνων, των βίαιων καταδρομικών επιθέσεων. Κανείς επίσης δεν θεωρεί ότι η ευρυθμία ενός πανεπιστημίου για να σπουδάζουν τα παιδιά του εξασφαλίζεται από λουκέτα διαρκείας, Ούτε πιστεύει ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία των ΑΕΙ προστατεύεται από μακρόχρονες νταηλίδικες καταλήψεις ενώ η ασφάλεια τους περιφρουρείται από την επέμβαση των ΜΑΤ.

Κανονικό είναι ένα δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα όταν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του, χωρίς να χρειάζεται τη συνδρομή όλων των παραπάνω. Αρκεί να γίνει συναινετικά κτήμα όλης της κοινωνίας οι συνομολογημένοι κανόνες της εφαρμογής του νόμου .

Η κοινή αποδεκτή πεποίθηση των θεσμικών δημοκρατικών παραδοχών αποτελεί το ορθολογικό αντίδοτο σε κάθε καραδοκούσα εξαλλοσύνη. Ειδάλλως, μια βαριοπούλα θα είναι αραγμένη, προς επαναλαμβανόμενη χρήση σε κάθε ξέφραγο αμπέλι.