Δημήτρης Παγαδάκης

Οι 73 νεκροί ηλικιωμένοι μέσα σε ένα χρόνο, στην ίδια ιδιωτική μονάδα φροντίδας από την οποία όλοι, μα όλοι!, έφυγαν από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς- όπως πιστοποιούν οι ληξιαρχικές πράξεις θανάτου, τις οποίες υπέγραψε ο ίδιος γιατρός- δεν είναι απλώς μια σοκαριστική είδηση.

Είναι ντροπή για το πολιτισμό, την επαγγελματική δεοντολογία, την ανθρώπινη ηθική. Αποκαλύπτει ένα σκοτεινό κόσμο, στεγνό, ερημωμένο και βουβό, όπου η μαραζωμένη ανθρώπινη αξιοπρέπεια συντρίβεται μπροστά στη διάσπαρτη διαφθορά. Μαρτυρά το βούλιαγμα της ανθρώπινης υπόστασης στην απαισιοδοξία, τη ματαιότητα, την ηττοπάθεια.

Το πιο βάρβαρα προκλητικό δεν είναι οι κακουχίες, η ανύπαρκτη περίθαλψη, οι ελάχιστες ποσότητες φαγητού στους άτυχους ηλικιωμένους για λόγους κερδοσκοπίας των ιδιοκτητών του συγκεκριμένου γηροκομείου. Το πλέον σκανδαλωδώς αποκρουστικό αφορά ένα δίκτυο ανήθικων εμπλεκομένων.

Εκείνους τους εργαζόμενους της δομής που συμμετείχαν, έκλειναν τα μάτια και σιωπούσαν στην κακοποίηση των τροφίμων. Εκείνους τους γιατρούς οι οποίοι ποδοπατώντας τον όρκο τους συνταγογραφούσαν σωρηδόν φάρμακα που καθήλωναν σκόπιμα στα κρεβάτια θανάτου τους άμοιρους γέροντες .

Εκείνους, ακόμη, τους δικηγόρους και συμβολαιογράφους που νομιμοποιούσαν τις μεταβιβάσεις ακίνητης περιουσίας των ηλικιωμένων που εγκατέλειπαν χωρίς κληρονόμους το μάταιο τούτο κόσμο. Εκείνους τους δήθεν αδιάφθορους ελεγκτές του κράτους και της αυτοδιοίκησης που αλληθώριζαν προμελετημένα σε παραβιάσεις και παρανομίες.

Πιο ανατριχιαστική είναι η ληθαργική απάθεια, εκείνων των παιδιών και των εγγονιών που παραπέταξαν τους δικούς τους ανθρώπους σε μια χωματερή ψυχών. Γονιούς και παππούδες που ανέβηκαν τα σκαλοπάτια μόχθου και μόλις έφτασαν το πλατύσκαλο για μια ανάσα, υποβάλλονται σε μαρτυρικά βασανιστήρια. Στα στερνά τους. Λίγο πριν, ως νοικάρηδες αυτού του κόσμου, βαδίσουν ήρεμα προς την αιώνια ανάπαυση.

Αν υπάρχει κάποιο άλλοθι για τις ενοχές και τις τύψεις των συγγενών, αυτό συνοψίζεται στο ότι οι οίκου ευγηρίας κράτησαν μέσα στη πανδημία τις πόρτες τους ερμητικά κλειστές. Αλλά και πάλι , όταν σε ένα από αυτούς σημειώνονταν στο ίδιο διάστημα αλλεπάλληλοι θάνατοι, αυτοί δεν όφειλαν να αντιδράσουν, να κινητοποιηθούν, να διαμαρτυρηθούν; Δυστυχώς, όπου κυριαρχεί η αποξένωση, ο εφησυχασμός και η εθελοτυφλία οι καταγγελίες φτάνουν αργά.

Η αλήθεια είναι πως το ποσοστό των ηλικιωμένων που ζουν σε γηροκομεία παραμένει στην Ελλάδα συγκριτικά χαμηλό  με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σε σχέση με τις Σκανδιναβικές χώρες δεν φτάνει ούτε στο ένα τρίτο. Στη χώρα λειτουργούν 300 ιδιωτικές ΜΦΗ, οι οποίες δεν είναι και τζάμπα, ενώ επίσης δραστηριοποιούνται στη παροχή ίδιων υπηρεσιών μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φιλανθρωπικά ή εκκλησιαστικά ιδρύματα.

Στο σύνολο τους προσφέρουν μόνιμη στέγη σε περίπου 15.000 πολίτες τρίτης ηλικίας. Στη πλειονότητα τους αδύναμους, μόνους ή παραγκωνισμένους, μακροχρόνια ασθενείς, ανίκανους για αυτοεξυπηρέτηση που χρειάζονται καθημερινή προστασία, φροντίδα, απόλυση του πόνου, παρηγοριά. Όχι περιθωριοποίηση, εκμετάλλευση, ταπείνωση και βασανιστικό ξεπεσμό

Σε μια χώρα που η γήρανση του πληθυσμού της είναι σταθερή και επιταχυνόμενη, ο ανθρωπιστικές κορώνες είναι άνευ περιεχομένου μπροστά στο προσεχή δημογραφικό μαρασμό. Η πολιτεία, τουλάχιστον, οφείλει να θεσπίσει ένα ευρύτερο προνοιακό πλαίσιο υψηλών προδιαγραφών για προστασία της ανήμπορης τρίτης ηλικίας. Κυρίως, απαιτείται να εφαρμόσει άμεσα αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και ελέγχου σε τέτοιες, δημόσιες και ιδιωτικές, δομές που αναπόφευκτα θα πυκνώνουν μελλοντικά.

Ειδάλλως, με τον εχθροπαθή αμοραλισμό που διαχέεται στη κοινωνία από μερίδα του πολιτικού συστήματος το άλλοτε αλληλέγγυο τοπίο σεβασμού προς τους γέροντες γονιούς, παππούδες και γιαγιάδες κινδυνεύει να μεταλλαχθεί εφιαλτικά. Είτε σε φτηνό πανέρι ξεστοκαρίσματος υπερήλικων είτε σε ζοφερό πάρκινγκ όπου «θα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».