Δημήτρης Δανίκας

Τέτοιο πράγμα. Τέτοια ερμηνεία, Τέτοιο υποκριτικό ταλέντο. Τέτοιο πάθος. Τέτοιες επιδόσεις. Τέτοια ταύτιση. Τέτοια μοναδικότητα από τις ελάχιστες στιγμές στην θεατρική μου περιπλάνηση

Ειδικός δεν είμαι. Ούτε άνθρωπος του θεάτρου. Ούτε των θεατρικών παρασκηνιών. Ούτε φανατικός λάτρης του θεάτρου. Ούτε είμαι συλλέκτης θεατρικών προγραμμάτων. Επομένως η γνώμη μου από τη μια δεν είναι τόσο φερέγγυα όσο ενός κριτικού. Ούτε όμως «ιδιοτελής» επειδή είμαι ένας κανονικός, απλός θεατής. Με απλά λόγια χάρες και χαρούλες δεν κάνω. Και δεν κάνω γιατί ούτε λόγο έχω, ούτε συμφέρον, ούτε σχετίζομαι, ιδιαιτέρως, με ανθρώπους του θεατρικού σιναφιού

Αυτό όμως που είδα το περασμένο Σάββατο το βράδυ, στη δεύτερη, την βραδινή παράσταση, στο «Μικρό θέατρο Δημήτρης Χορν», επί της οδού Αμερικής. Το τονίζω αυτό, γιατί είχε προηγηθεί η πρώτη παράσταση, η απογευματινή. Επομένως κόπωση αφόρητη και ασήκωτη

Αυτό λοιπόν που είδα εκεί μπροστά στα μάτια μου πάνω στη σκηνή με την Μαρία Ναυπλιώτου σε μια εντελώς σαρκική σχέση με την Μαρία Κάλλας η καλύτερα με την ηρωίδα του έργου του «Master Class» του Αμερικανού Terrence McNally ήταν εμπειρία μοναδική

Δεν ήταν μόνο το πάθος. Μέσα στο οποίο «κολυμπούσε» ασταμάτητα η Μαρία. Δεν ήταν μόνο η αόρατη κόκκινη κλωστή, αυτός ο υπόγειος ιμάντας του «δούναι και λαβείν» ανάμεσα σ αυτήν και στην Μαρία Κάλλας. Δεν ήταν μόνο η διαρκής ταλάντευση

Από τη σιωπή στην έκρηξη. Από την έκρηξη στο παραλήρημα. Από το παραλήρημα στην απελπισία για το φάντασμα του Αριστοτέλη Ωνάση. Από την απελπισία στην αλαζονεία. Από την αλαζονεία στην ταπείνωση. Από την ταπείνωση στην τιμωρία. Από την τιμωρία των μαθητών της στην προσωπική της αυτοτιμωρία. Και από την αυτοτιμωρία στην οργή και την εκδίκηση. Και μέσα σε όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματά της, διαρκώς να εκπέμπει λάμψεις μιας ασυγκράτητης ευαισθησίας προς όλους και προς όλα!

Και δεν ήταν μόνο το αίσθημα που διαρκώς από το πρώτο λεπτό ραντίζει και ευλογεί το κοινό

Πάνω απ όλα ήταν το γεγονός ότι η πολυμορφική ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου υποκαθιστά την μουσική και την φωνή σα να είναι υψίφωνος της Οπερας. Δηλαδή οι διαρκείς εναλλαγές στις κλίμακές του ερμηνευτικού της κώδικα είναι σα να διαβάζει μια παρτιτούρα και σα να ερμηνεύει την Casta Diva Απίστευτο

Φαντάζομαι, αν και δεν το γνωρίζω, πως σημαντική θα ήταν και η σκηνοθετική συμπαράσταση του Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου. Και επειδή η Μαρία Ναυπλιώτου σολάρει ασταμάτητα και μαγευτικά, αξίζει, όπωδήποτε, η αναφορά στα νέα παιδιά της Μουσικής και της Οπερας που την πλαισιώνουν. Κατά αλφαβητική σειρά: Α. Αβδελιώδης, Ε. Γαλογαύρου, Β. Δαούσης, Δ. Δαυίδ, Β. Ζαχαροπούλου, Ν. Μαραζιώτης, Λ. Μεσσήνη, Π. Μπούρας

ΥΓ Να μην ξεχάσω ότι Sold Out όλες οι παραστάσεις μέχρι τον Ιανουάριο. Να μην ξεχάσω πως οι θεατές την αποθεώνουν. Και να μην ξεχάσω μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Πως αν το ίδιο κείμενο, την ίδια παράσταση μπορούσε να την ερμηνεύσει και στα Αγγλικά, κόβω το σβέρκο μου, το Αγγλικό όσο και το Αμερικανικό κοινό θα την αποθέωνε όπως εγώ

Να σαι καλά Μαρία. Κι ας έβαλες την Ολγα Παυλάτου να μου κλείσει την πόρτα για μια συνέντευξη που σου ζήτησα. Εύχομαι ακόμα καλύτερα!