Δημήτρης Δανίκας

Οπου οι Δυτικές δυνάμεις που κόπτονται, που νοιάζονται για ατομικά δικαιώματα, έχουν περιπέσει και επιβεβαιώσει την αθάνατη λαική ρήση «κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι».

Οπου το αφεντικό της FIFA (Fédération Internationale de Football Association) ο Ιταλο-ελβετός Τζοβάνι Βιντσέντσο «Τζάνι» Ινφαντίνο, έχει αποταμιεύσει δεκάδες εκατομμύρια από την εκλεκτική σχέση του με τους κοιλαράδες του Κατάρ. Οπου δέκα χιλιάδες εργάτες άφησαν την τελευταία τους πνοή στην κατασκευή αυτών των γηπέδων. Και όπου, εκτός των άλλων, είναι απαγορευμένη η είσοδος στα γήπεδα ακόμα και θηλυκής γάτας που κατοικεί σ αυτό το μικροσκοπικό και ολόχρυσο σημείο της Υφηλίου.

Το τόπι ως το πιο αποτελεσματικό αγκίστρι αλίευσης δισεκατομμυρίων θεατών. Ανάμεσά τους κι εγώ. Αυτή η αντίφασή μας. Αυτός ο διχασμός μας. Γιατί παρά τα παιχνίδια. Παρά τα «δωράκια». Παρά τον φονταμενταλισμό των μουλάδων, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να παραμένει ο οίστρος της Γεωμετρίας, η αποθέωση των συστημάτων και ο ανταγωνισμός ποδοσφαιριστών που η τεχνική τους, το μεράκι τους και οι επιδόσεις του έχουν εκτοξευτεί στο Διάστημα.

Ενας εξ αυτών, ο σπουδαιότερος, ο ικανότερος, ο μέγας σολίστας, ο άπιαστος, ο αναντικατάστατος Λινονέλ Μέσι. Η ζωντανή απόδειξη ενός απίστευτου θριάμβου. Ο έσχατος πρώτος. Ο τίποτα ο αξεπέραστος. Ο ασήμαντος ο γίγαντας.

Αυτός ο κοντός, σχεδόν κοντοπίθαρος. Αυτό το ασθενικό πλάσμα. Αυτός ο πιτσιρικάς που με τίποτα δεν ψήλωνε. Αυτό το παιδί που με τον ασθενικό του οργανισμό είχε μετατρέψει σε κόλαση τη ζωή των γονιών του και της γιαγιάς του. Αυτός με το ένα πόδι μικρότερο από το άλλο. Αυτή η «μύξα», κατάφερε να εκτοξευτεί στην πρώτη θέση όλων των παικταράδων του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Σαν αίλουρος να γλιστράει ανάμεσα σε όλους τους αμυντικούς κάθε αντίπαλης ομάδας. Να ντριμπλάρει σε ελάχιστα τετραγωνικά, διαμετρήματος τηλεφωνικού θαλάμου. Να στέλνει το τόπι από απόσταση μεγάλη με τέτοιο φάλτσο που κανείς τερματοφύλακας δεν μπορεί να προβλέψει και να αποκρούσει.

Ο Λίονελ Μέσι, το εφαλτήριο, το απόλυτο «εργαλείο» και η ραχοκοκκαλιά της Αργεντινής. Που είμαι σίγουρος πως ευγνωμονεί την ήττα του από τους λεβέντες της Σαουδικής Αραβίας. Γιατί έτσι, από το πάθημα και από την αμετροέπεια της αλαζονείας έβαλαν μυαλό οι παίκτες της Αργεντινής. Ο, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Ο Μέσι λοιπόν ο πρώτος, ο καλύτερος, ο μοναδικός. Αυτός ο κοντός. Χωρίς γραμμώσεις και χωρίς προσόντα γυμνασμένου παιδαρά. Που αν δεν είχε στα γήπεδα διαπρέψει κανείς δεν θα του έδινε σημασία.

Και την ίδια στιγμή ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Με γραμμώσεις, με γυμνασμένη κορμάρα, καλοχτενισμένος και καλοσιδερωμένος. Κι όμως συγκρινόμενος με τον Μέσι «εκεί εκεί στη Β Εθνική».

Το απρόβλεπτο. Το μηδενικό κάποιες φορές είναι το άπειρο το ονειρικό. Και όποιος περιφρονεί το αουτσάιντερ και τον έσχατο θα το βρει μπροστά του και θα ναι ντάλα μεσημέρι!