Δημήτρης Δανίκας

Για παράδειγμα, το διαζύγιο Δέσποινας με Ντέμη. Το μάθαμε, το ακούσαμε, το κουβεντιάσαμε, το αναλύσαμε, το εξαντλήσαμε. Σε τι διαφέρει το δικό τους διαζύγιο από το δικό μας; Επί της ουσίας, σε τίποτα. Τότε γιατί το κουβεντιάσαμε; Επειδή είναι «επώνυμοι». Επειδή είχε βολικά σκηνοθετηθεί η εικόνα ενός ρομαντικού, παραμυθένιου έρωτα. Και επειδή η σχέση τους είναι ο καθρέφτης μας. Πάνω σε αυτόν ανακλώνται τα χαρακτηριστικά, τα περιστατικά και τα σκαμπανεβάσματα της δικής μας σχέσης.

Ο,τι περίπου συνέβη σ’ αυτούς, το ίδιο πάνω-κάτω και σε όλους εμάς. Στους περισσότερους. Επειδή θέλουμε να αγνοούμε έναν βασικό κανόνα: η καρδιά είναι μονογαμική. Το σώμα πολυγαμικό.

Η ηθική λοιπόν. Οι απαγορεύσεις και ο παράδεισος με την κόλαση μαζί. Ποιος ο παράδεισος και ποια η κόλαση; Παράδεισος ο γάμος, η συνήθεια, η ρουτίνα, η εξάρτηση και η ασφάλεια. Κόλαση το πάθος, ο έρωτας, η φλόγα. Κόλαση η παρανομία. Παράδεισος η νομιμότητα.

Ο χρόνος αχόρταγος και καταλυτικός. Το σήμερα αλλιώτικο από το χτες. Η συμφωνία «χαρακτήρων» μεταλλάσσεται στο αντίθετό της. Η «ασυμφωνία» χαρακτήρων καταλήγει να μας κάνει να πούμε: «Αλλον άνθρωπο ερωτεύτηκα, με άλλον κατέληξα». Λάθος διαπίστωση. Ο χαρακτήρας παραμένει ο ίδιος. Οι συνθήκες άλλαξαν. Ο έρωτας σαρώνει τα πάντα. Η συμβίωση παρέα με τις συμβάσεις και τη συνήθεια μεγεθύνουν τα πάντα. Δεν άλλαξα. Ο χρόνος μάς άλλαξε!

Το τέλος μια σχέσης οδυνηρό. Γι’ αυτό δεν το αποδεχόμαστε, γι’ αυτό το προσπερνάμε, γι’ αυτό κάτω από το χαλάκι το βάζουμε και το ξεχνάμε. Και γι’ αυτό πολλές φορές πορευόμαστε συμφιλιωμένοι με την κατάστασή μας. Από τη φλόγα του έρωτα καταλήγουμε τουρίστες μιας σχέσης που έχει τελειώσει προ πολλού. Και πάντα κάποια δικαιολογία, κάποια προσχήματα, κάποιους λόγους, κάποιες αδυναμίες επικαλούμαστε.

Γι’ αυτό οι έρωτες και τα διαζύγια «επωνύμων» βολεύουν τη δική μας κατάσταση, τη δική μας υποχώρηση και τους δικούς μας συμβιβασμούς. Η δημόσια εικόνα των άλλων, το δικό μας άλλοθι, η δική μας ασφάλεια, η δική μας τάχα μου ανωτερότητα. Κι όμως, κατά βάθος σε όλα συμπίπτουμε μ’ αυτούς. Οταν κλείνει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας όλα πέφτουν, γκρεμίζονται και απομυθοποιούνται. Τότε γυμνή και σκληρή η αλήθεια. Κατά βάθος, το ίδιο θα επιθυμούσαμε κι εμείς. Κι όμως δεν το κάνουμε.

Υπάρχει και ένα άλλο τρίτο επίπεδο. Οι έρωτες, οι σχέσεις, τα καμώματα και τα διαζύγια των celebrities, η καλύτερη τροφή δημοσιότητας, θεαματικότητας, αναγνωσιμότητας και ακροαματικότητας. Ολα αυτά πουλάνε. Και πουλάνε τρελά. Επειδή εμείς τα βλέπουμε, τα διαβάζουμε και τα ακούμε. Επειδή λειτουργούν όπως η κλειδαρότρυπα. Επειδή ικανοποιούν την περιέργειά μας. Επειδή γίνονται θέαμα. Επειδή φορτώνουν τη φαντασία μας. Και επειδή με όλα αυτά σκοτώνουμε τον χρόνο μας.

Ταυτόχρονα η δημοσιότητα, έστω κι ενός χωρισμού, φέρνει στην επιφάνεια και προβάλλει και έτσι πριμοδοτεί τα ονόματα των «επωνύμων». Σημασία έχει να βρίσκεσαι στην επικαιρότητα. Σημασία έχει να μη σε ξεχνάνε. Οσο περισσότερο μιλάνε για σένα τόσο ανεβαίνει και σκαρφαλώνει το όνομά σου. Ο έρωτας ως εμπόρευμα. Το διαζύγιο ως εμπόρευμα κι αυτό. Οι πρωταγωνιστές, οι ενδιάμεσοι και οι θεατές. Κάπως έτσι.

Κι όμως, τίποτα επί της ουσίας δεν είναι διαφορετικό. Ο,τι συνέβη μεταξύ Δέσποινας και Ντέμη, το ίδιο και στους περισσότερους εξ ημών και υμών. Αλλωστε, κι αυτό είναι παρηγορητικό, το τέλος μιας σχέσης, προάγγελος μιας νέας, ίσως ακόμα καλύτερης, πιο εκρηκτικής, δημιουργικής σχέσης. Αρκεί να είσαι έτοιμος και διαθέσιμος ώστε με μια άλλη σχέση να πορευτείς. Το τέλος ίσως είναι μια νέα αρχή. Μπορείς;