Χρ. Ι. Στεφανάδης

Το έργο αυτό του Χειλ έγινε σενάριο και για κινηματογραφική ταινία το 1937.Ειναι μια φανταστική ιστορία που αναφέρεται σε έναν υπολοχαγό των ΗΠΑ, που αγανακτισμένος από άδικες κατηγορίες εναντίον του, δήλωσε στο δικαστήριο ότι «δεν θέλει να ξανακούσει λέξη για την πατρίδα του, τις ΗΠΑ και …να πάνε στο διάολο»!

Οι στρατοδίκες αποφασίζουν τελικά να εκτελέσουν την επιθυμία του κατηγορουμένου και τον καταδίκασαν να περιφέρεται σε διάφορα πλοία σε όλο τον κόσμο, χωρίς ποτέ να ακούσει λέξη για την πατρίδα! Έτσι ο Φίλιπ Νόουλαν (ο ήρωας του έργου), γίνεται ο «άνθρωπος χωρίς πατρίδα». Όσο όμως περνούν τα χρόνια, η τιμωρία φαίνεται όλο και σκληρότερη στον κατηγορούμενο, που βάζει πλέον σαν μοναδικό του στόχο να ξαναβρεί την πατρίδα που του στέρησαν! Ο στόχος του όμως αυτός, δηλαδή να ξαναβρεί την πατρίδα του, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ… Και με τον καημό αυτό πέθανε πάνω στο πλοίο, μετά 55 χρόνια περιπλάνησης στους Ωκεανούς…Τον κήδευσαν , ποντίζοντάς τον στην θάλασσα…Έγραψε πριν πεθάνει « κανείς δεν αγάπησε την πατρίδα του, όπως ο Φίλιπ Νόουλαν»…

…Από το έτος 1900 μέχρι το 1940 μετανάστευσαν στην Αμερική περίπου 400.000 Έλληνες. Σήμερα ο αριθμός των Ελλήνων ομογενών εκεί εκτιμάται περίπου στα δύο εκατομμύρια.

Οι συνθήκες για τους μετανάστες της πρώτης εποχής ήταν πράγματι τραγικές. Με το «υπερωκεάνιο» ατμόπλοιο, το ταξίδι διαρκούσε περίπου ένα μήνα... Αν και διωγμένοι από μια πατρίδα που τους πλήγωσε και δεν μπορούσε να τους θρέψει, σε αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, τους έδινε δύναμη η σκέψη της οικογένειας που έμενε πίσω...τα παιδιά που έπρεπε να ζήσουν και να μάθουν γράμματα και που η μόνη ελπίδα τους ήταν τα λίγα δολάρια που θα έστελνε ο μετανάστης...

Η πρώτη αυτή γενιά μεταναστών εργάσθηκε σκληρά στις πιο δύσκολες δουλειές.. Στις μεταλλικές γέφυρες, εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα...Στις σιδηροτροχιές των τρένων στα νέα δίκτυα...στις υψικαμίνους...στα εστιατόρια... στους καθαρισμούς.

Εργάστηκαν όμως κατά κανόνα τίμια. Και δεν ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο του παράνομου κέρδους, όπως πολλοί από άλλες παροικίες γειτόνων μας. Ακολούθησαν το καλό Αμερικανικό όνειρο. Και προόδευσαν. Έτσι η δεύτερη γενιά των μεταναστών μπήκε δυνατά στον επιχειρηματικό κόσμο. Η τρίτη γενιά σήμερα στελεχώνει επάξια τα μεγαλύτερα ακαδημαϊκά κέντρα, τις μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και είναι παρούσα στην κεντρική πολιτική σκηνή της υπερδύναμης...

Η Ελληνική παροικία της Αμερικής σήμερα αποτελεί ένα κομμάτι της μεγάλης Ελλάδας... Κάτι ανάλογο με τις Ελληνικές αποικίες της νότιας Ιταλίας στην αρχαιότητα...Σε αυτή τη χώρα, οι ομογενείς, χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα, κρατούν στην ψυχή τους όλα τα καλά στοιχεία της φυλής μας...Τη φλόγα για δημιουργία, την αγάπη για τις παραδόσεις, το θαυμασμό για κάθε τι Ελληνικό. Και τα κρατούν όχι μόνο αυτοί που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Αλλά και τα παιδιά της δεύτερης και της τρίτης γενιάς. Που σημαίνει ότι τα αισθήματα αυτά δε βασίζονται στη νοσταλγία μόνο και στο νόστο των πρώτων μεταναστών...Έχουν βαθύτερες ρίζες που ενδεχόμενα φτάνουν μέχρι και τα Ελληνικά γονίδια!!

Το ίδιο συνέβη και με τους μετανάστες στην Αυστραλία και την Γερμανία αργότερα.

Έφυγαν όλοι αυτοί, εγκατέλειψαν απογοητευμένοι ή ακόμα και οργισμένοι την πατρίδα. Καταδικάσθηκαν να ζουν στην ξενιτιά, «άνθρωποι χωρίς πατρίδα», σαν τον Φίλιπ Νόουλαν.

Οι περισσότεροι θέλουν να γυρίσουν , γιατί όπως εκείνος , αγαπούν την πατρίδα τους.

Η πατρίδα όμως τους αρνείται ακόμα και το δικαίωμα της ψήφου…Συνεχίζει να τους καταδικάζει να είναι «άνθρωποι χωρίς πατρίδα» …

… Άλλοι, οι περισσότεροι, Έλληνες έμειναν στην πατρίδα. Υπέμειναν τα πάνδεινα. Πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, πείνα , εξαθλίωση.

Πίστεψαν παρόλα αυτά στο Ελληνικό όνειρο. Σε καλύτερες ημέρες που θα ερχόταν. Και πράγματι, ήλθαν καλύτερες ημέρες. Η οικονομία αναπτύχθηκε, η χώρα ανοικοδομήθηκε και η Ελληνική κοινωνία, επουλώνοντας τις πληγές του εμφυλίου, οργανώθηκε σε καλύτερες, δικαιότερες και στερεότερες βάσεις. Μετά την μεταπολίτευση όμως, η χώρα προοδευτικά διολίσθησε στην παρακμή. Παρακμή οικονομική, αξιακή και κοινωνική. Κύρια αιτία ήταν ο λαϊκισμός που επονομαζόμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις καλλιέργησαν.

Με αποκορύφωμα την σημερινή πολιτική κατάσταση που βιώνει η χώρα. Μια αυτοαποκαλούμενη «αριστερή κυβέρνηση», που αναρριχήθηκε την εξουσία υποσχόμενη τα πάντα στους πάντες, αδυνατώντας να διαχειρισθεί τα προβλήματα, μέσα από ιδεοληψίες, παλινωδίες και με όχημα την ανικανότητα, διχάζει τους Έλληνες και οδηγεί την πατρίδα μας σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, αγανακτισμένοι από το κυβερνόν πολιτικό δυναμικό, επιλέγει την παθητική στάση, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και την αποχή από τα κοινά.
Δημιούργησε η παρούσα κυβέρνηση με τον λαϊκισμό, το ψέμα και τον διχασμό «ανθρώπους χωρίς πατρίδα»!

Είναι όμως ιστορική ανάγκη, που την επιβάλλει η μακρά Ελληνική ιστορία, αυτοί «οι άνθρωποι χωρίς πατρίδα», να επανέλθουν . Να επανέλθουν στην δράση, στην διεκδίκηση, στις αποφάσεις για το μέλλον τους. Να επανέλθουν πριν είναι αργά. Γιατί σίγουρα αγαπούν την πατρίδα

Να κάνουν αυτό που δεν μπόρεσε και δεν πρόφτασε να κάνει ο Φίλιπ Νόουλαν , ο «άνθρωπος χωρίς πατρίδα»…