Θανάσης Τσεκούρας

Φθαρμένα κόμματα, παλιές ιδέες, παρωχημένες παραδόσεις που δυσκολεύουν την πολιτική διαδρομή τους. Δυο πολιτικοί αρχηγοί φαινομενικά παντοδύναμοι, αλλά ταυτόχρονα αιχμάλωτοι από τα «φθαρμένα προϊόντα» του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.

Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός τροχοδρομεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την προσαρμογή στα ευρωπαϊκά δεδομένα από τη στιγμή που εγκατέλειψε τους τυχοδιωκτισμούς της πρώτης περιόδου της διακυβέρνησης.
Δυστυχώς όμως αυτή η διαδικασία παραμένει αντιφατική και γεμάτη παλινωδίες. Ακόμη και τώρα που με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών απεξαρτήθηκε από το βαρίδι του Π. Καμμένου και η στροφή προς την Κεντροαριστερά διατυπώνεται ρητά και κατηγορηματικά, οι επαμφοτερισμοί παραμένουν.

Σε ένα ζήτημα μικρής σημασίας αλλά με ιδιαίτερη συμβολική αξία, την καταδίκη της χούντας του Μαδούρο, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονται. Το ιστορικό DNA, τα καθυστερημένα μυαλά του ΣΥΡΙΖΑ, οι αγκυλώσεις, ο φόβος της «προδοσίας», οι ιδεοληπτικές εμμονές και πολλά ακόμη εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε μια αυτονόητη ιδεολογική και πολιτική τομή με το παρελθόν του. Γιατί όσο και μακρινή να είναι η εξωτική Βενεζουέλα, ευρωπαϊκή κεντροαριστερά και φιλίες με τύπους που έχουν καταλύσει τη δημοκρατία και οδηγούν τους λαούς τους σε γενοκτονία δεν μπορεί να συνυπάρχουν.

Από την άλλη πλευρά, ο Μητσοτάκης βιώνει τις συνθήκες μιας ιδιότυπης αιχμαλωσίας από το δικό του «φθαρμένο προϊόν», τη βαθιά Ν.Δ. Εξελέγη αρχηγός με μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο την επαγγελία να τα αλλάξει όλα στη Ν.Δ. Και σταδιακά άλλαξε ο ίδιος σε όλα.

Με αποκορύφωμα την έξαλλη αντιπολίτευση στη Συμφωνία των Πρεσπών, η Ν.Δ. μοιάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ με κόμμα της πολιτικής αρχαιολογίας. Με ένα άλμα στα 90s, ο Κυριάκος θυμίζει περισσότερο μια μετεξελιγμένη εικόνα του τότε Αντώνη Σαμαρά παρά τον κληρονόμο της πολιτικής παρακαταθήκης του πατέρα του.

Το αφήγημά του είναι απλό - σχεδόν απλοϊκό: τώρα τους θέλω όλους μαζί για να κερδίσω την αυτοδυναμία και οι αλλαγές παραπέμπονται στη διακυβέρνηση.

Ο αντίλογος είναι βάσιμος. Τα φθαρμένα κόμματα πιο εύκολα μετασχηματίζονται στην αντιπολίτευση παρά στη διακυβέρνηση. Γιατί τότε οι «βαρονίες» και οι αναχρονισμοί διαθέτουν κοινοβουλευτική ψήφο, άρα μεγαλύτερη δύναμη πίεσης και εκβιασμού. Η «νεκροψία» θα δείξει ποιος έχει δίκιο: ο Κυριάκος ή ο αντίλογος.

ΥΓ.: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τολμήσει μια εμβληματική φράση για την οποία αργότερα λοιδορήθηκε: «Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Σκοπιανό». Η πρόβλεψη ήταν σωστή, απλώς έλειπε μια κρίσιμη προϋπόθεση: η λύση του Σκοπιανού. Τώρα, μετά την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι βέβαιο ότι το Σκοπιανό θα έχει φύγει από την ατζέντα όχι σε δέκα χρόνια που προέβλεπε ο Μητσοτάκης, αλλά σε 10 μήνες.
Μια ιστορική δικαίωση για τον αείμνηστο. Ενα αγκάθι για τον γιο του.