Παντελής Διαμαντόπουλος

Με δυο λόγια, μπορεί να κυκλοφορεί όπως θέλει, να αλλάζει αυτοκίνητα σα να είναι εσώρουχα, να φοράει ό,τι θέλει, να αλλάζει την μια σχέση μετά την άλλη, να γίνεται πρωταγωνιστής στα μεσημεριανάδικα, να έχει πολλούς φίλους αδιαφορώντας πόσο φίλοι του είναι.

Να ρουφήξει ως το μεδούλι την δόξα, αυτή την άτιμη πλανεύτρα, που μπορεί να σε αποτρελάνει. Που μπορεί να σου αλλοιώσει τον χαρακτήρα και να σε μετατρέψει σε αλαζόνα, σε εγωιστή , σε παρτάκια.

Τι λέτε; Δεν έχετε διαγνώσει τέτοιες περιπτώσεις; Και δεν μιλάω απαραίτητα για ποδοσφαιριστές. Ίσως άνθρωποι και σε άλλο άθλημα ή και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους.
Αν σας ιντρίγκαρα να αρχίσετε από κάτω στα σχόλια να γράφετε ονόματα, ίσως να γινόταν και μακελειό. Δεν είναι όμως απαραίτητο και δεν είναι αυτός και ο στόχος του συγκεκριμένου άρθρου.

Ο Κωνσταντής Τζολάκης ως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού μέσα σε έναν χρόνο τα πήρε όλα. Το Conference, το πρωτάθλημα, το κύπελλο και την θέση του βασικού στην εθνική μας ομάδα. Όμως πριν λίγα 24ωρα πήρε το πτυχίο του στην διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Και το χαμόγελό του, ήταν ίδιο με τα τις μεγάλες επαγγελματικές του βραδιές.

«Έλα μωρέ Παντελή, ένα κάδρο θα είναι» θα μου πει κάποιος από εσάς. Και πραγματικά δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω. Όμως αυτό το κάδρο κατακτήθηκε, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρξει.

Και ποιος θα του μιλούσε; Ποιος θα του έλεγε τι; Ο Τζολάκης, απέδειξε ότι ακόμη υπάρχουν οικογένειες σε αυτή την χώρα που ξέρουν να δημιουργούν ανθρώπους με αξίες, με σεβασμό, με αξιοπρέπεια, με πίστη και με παιδεία. Σε έναν κόσμο γεμάτο «εύκολους» εσείς να κάνετε τα παιδιά σας …Τζολάκη. Τέτοιους χρειαζόμαστε. Τζολάκηδες.

Ανθρώπους που απολαμβάνουν αυτό που αγάπησαν μικροί, αλλά δεν εγκατέλειψαν αυτό που τους ζήτησαν οι δικοί τους ή αυτό που οι ίδιοι στόχευσαν. Κάποτε χαρακτήρισα τον Κωνσταντή «αχάμπαρο» όσον αφορά στις ικανότητές του. Και πραγματικά έτσι είναι.

Η θέση του τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, είναι σκληρή, είναι πολλές φορές καρμανιόλα. Ο συγκεριμένος δεν «μασάει» και το έχει αποδείξει. Δεν χαμπαριάζει, δεν καταλαβαίνει, από αντιπάλους και από προκλήσεις. Έκανε υπομονή, περίμενε και άρπαξε την ευκαιρία.

Μια από τα ίδια και στην εκπαίδευσή του. Έκανε υπομονή, διάβασε, προχώρησε και πήρε το πτυχίο του. Σε μια χώρα που η τεχνολογία χρησιμοποιείται όπως του κατέβει του καθενός στο κεφάλι, σε μια κοινωνία τοξική και με ανθρώπους επιθετικούς -ίσως και λόγω των προβλημάτων- έχουμε ανάγκη, από ηρεμία, από χαμόγελο και από παραδείγματα.

Όταν ο τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας και του σωματείου που κατέκτησε τα πάντα στο ποδόσφαιρο, στέκεται περήφανος με ένα πτυχίο στα χέρια, είναι μια εξαιρετική… ασίστ για κάθε γονιό να παλέψει για το παιδί του, αλλά και για κάθε νέο να προσπαθήσει να διευρύνει τις γνώσεις του και να κάνει κάτι για το οποίο θα περηφανεύεται!