Νίκος Φελέκης

Τα πρό­σω­πα, η πε­ρί­φη­μη "γε­νιά του Πολυ­τε­χνεί­ου", στην πε­ρί­πτω­ση αυτή εί­ναι το μέ­σον για να αμαυ­ρω­θεί το νό­η­μα και η ση­μα­σία της αντί­στα­σης, τότε και σή­με­ρα, σε φαι­νό­με­να όπως ο αυ­ταρ­χι­σμός, η ξένη εξάρ­τη­ση, ο φα­σι­σμός, η κα­τα­πά­τη­ση κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και ατο­μι­κών ελευ­θε­ριών, αλλά και για να υπο­βαθ­μι­στούν και συ­κο­φα­ντη­θούν οι διεκ­δι­κή­σεις και οι αγώ­νες για "Ψωμί, Παι­δεία, Ελευ­θε­ρία" που ει­δι­κά στις μέ­ρες μας εί­ναι και πάλι επί­και­ρες.

Και λέμε ότι προ­σπα­θούν αυτο να το πε­τύ­χουν μέσω της "γε­νιάς του Πολυ­τε­χνεί­ου", επει­δή αρ­κε­τά από τα πρό­σω­πα που πρω­το­στά­τη­σαν το 1973 στην εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου στη διάρ­κεια της με­τα­πο­λί­τευ­σης ...αλ­λα­ξο­πί­στη­σαν και με συ­μπε­ρι­φο­ρές τους προ­κά­λε­σαν. Κάποιοι έκα­ναν κα­ριέ­ρες με βάση τα "έν­ση­μα" του Νοέμ­βρη και γε­νι­κά την αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη. Κάποιοι εκ­μαυ­λί­στη­καν, διε­φθά­ρη­σαν και αντάλ­λα­ξαν τις ιδέ­ες και τους αγώ­νες τους με αξιώ­μα­τα, προ­νό­μια και χρή­μα­τα. Ορι­σμέ­νοι μά­λι­στα έγι­ναν και "Φιλιπ­πι­νέ­ζες" του συ­στή­μα­τος και ει­δι­κά της λε­γό­με­νης δια­πλο­κής συμ­φε­ρό­ντων.

Φυσι­κά δεν το έκα­ναν όλοι. Και δεν το έκα­νε η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία. Ξέρω αρ­κε­τούς που προ­τί­μη­σαν είτε τη σιω­πή και την ιδιώ­τευ­ση είτε τη συ­νέ­χι­ση μέ­χρι και σή­με­ρα της "στρά­τευ­σης" σʼ εκεί­να τα συν­θή­μα­τα, τα ορά­μα­τα και τα ιδα­νι­κά είτε διά­λε­ξαν άλ­λες πο­ρεί­ες ασύμ­βα­τες με τα ειω­θό­τα. Κυρί­ως το έκα­ναν κά­ποιοι από τους θε­ω­ρού­με­νους ως "επώ­νυ­μους". Αυτός όμως δεν εί­ναι λό­γος μαζί με τα ξερά να καί­γο­νται και τα χλω­ρά. Στους "επώ­νυ­μους" μπο­ρεί να συμ­βο­λο­ποι­ή­θη­κε μια γε­νιά, όμως η "γε­νιά του Πολυ­τε­χνεί­ου" δεν ήταν αυ­τοί ή μό­νον αυ­τοί.

Δεν μπο­ρούν λοι­πόν κά­ποιοι, σή­με­ρα, τε­χνηέ­ντως ή και ανοι­χτά, όπως ορι­σμέ­νοι, (από φα­σί­στες, δε­ξιούς μέ­χρι και ακρο­κε­ντρώ­ους) να αμ­φι­σβη­τούν ή να συ­κο­φα­ντούν το "Πολυ­τε­χνείο" επει­δή δή­θεν κά­ποιοι, κυ­ρί­ως "επώ­νυ­μοι", της γε­νιάς, στη ροή του χρό­νου, πα­ρε­κτρά­πη­σαν ποι­κι­λο­τρό­πως. Όσοι το πράτ­τουν εί­ναι υπο­κρι­τές. Αυτό που τους πει­ρά­ζει και τους ενο­χλεί εί­ναι το ίδιο το γε­γο­νός. Βάλ­λουν κατά των προ­σώ­πων επει­δή θέ­λουν να απο­κρύ­ψουν ότι εί­ναι (και ήταν) πο­λι­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά ακό­μη και ψυ­χο­πα­θο­λο­γι­κά αντί­πα­λοι με την φοι­τη­τι­κή και λαϊ­κή εξέ­γερ­ση του Νοέμ­βρη του 1973 και τη νοη­μα­το­δό­τη­ση της.

Το "Πολυ­τε­χνείο" ήταν άρ­νη­ση και αντί­στα­ση στο φα­σι­σμό, τη δι­κτα­το­ρία και την ξένη εξάρ­τη­ση και κα­τά­φα­ση στη Δημο­κρα­τία, τις ατο­μι­κές ελευ­θε­ρί­ες και τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Από αυτή την άπο­ψη ορ­θώς τι­μά­ται η επέ­τειός του έστω και αν για ορι­σμέ­νους ήταν και κάτι ή πολύ πα­ρα­πά­νω -δη­λα­δή "δεν ήτα­νε γιορ­τή, αλλά εξέ­γερ­ση και πάλη λαϊ­κή" ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον κα­πι­τα­λι­σμό. Οι γε­νι­κές, και όχι οι επι­μέ­ρους, αρ­νή­σεις και κα­τα­φά­σεις του "Πολυ­τε­χνεί­ου" εί­ναι δια­χρο­νι­κές και εί­ναι επί­και­ρες. Πάντα και πε­ρισ­σό­τε­ρο σή­με­ρα, που η ελ­πί­δα εί­ναι τόσο λίγη και κά­νει το θά­να­το να φαί­νε­ται πως έχει δί­κιο.

Και οπωσ­δή­πο­τε το "Πολυ­τε­χνείο" δεν εί­ναι μόνο μία λέξη. Είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο και από μνή­μη και από φόβο. Δεν εί­ναι τύμ­βος γε­ρό­ντων και προ­σκλη­τή­ριο από­ντων, εί­ναι η πα­ρου­σία και το οδό­φραγ­μα αμ­φι­σβή­τη­σης των νέων, για όσα δε βο­λεύ­ο­νται και για αυτά που δεν ανέ­χο­νται, τους πλη­γώ­νουν και θέ­λουν να αλ­λά­ξουν. Ούτε εί­ναι μα­ντρω­μέ­νες λέ­ξεις στις ισορ­ρο­πί­ες της ανα­γκαιό­τη­τας και του κα­θω­σπρε­πι­σμού με δο­μη­μέ­νες προ­τά­σεις και συμ­βου­λές κα­θο­δή­γη­σης. Είναι κραυ­γή. Μπο­ρεί και άναρ­θρη μπο­ρεί και μα­τω­μέ­νη -ναι, για­τί όχι; Για ...ένα, δύο, τρία, πολ­λά Πολυ­τε­χνεία. Και τον αγώ­να που συ­νε­χί­ζε­ται...