Νίκος Αλιάγας

Οπου κι αν βρέθηκα και αυτό το καλοκαίρι, όταν ρωτούσα τους ντόπιους για τον φετινό τουρισμό όλοι μου απαντούσαν «χάλια πάμε, 40% λιγότερο κόσμο από πέρυσι την ίδια εποχή».

Είναι αλήθεια ότι δεν πέρασε και λίγα η Ελλαδίτσα τους τελευταίους μήνες - τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο δεν προβλήθηκαν τα καλύτερα προς τα έξω. Εύχομαι ωστόσο οι προβλέψεις των ντόπιων που συνάντησα να μην επαληθευτούν και να περιοριστούν στον πεσιμισμό της άτυπης κουβέντας. Τουρίστες είδα και βλέπω κάθε μέρα και σε γενικές γραμμές διόλου δυσαρεστημένους κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω γιατί επέλεξαν τη χώρα μας. Ο καθένας έχει τα δικά του επιχειρήματα. Ιδού ορισμένες απόψεις που έχουν ενδιαφέρον:

«Ερχόμαστε κάθε χρόνο γιατί αγαπάμε τη χώρα σας, πονάμε τον λαό σας, τα παιδιά μας δεν έχουν χάσει ούτε ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ο μεγάλος μας έμαθε ελληνικά στο πανεπιστήμιο, αισθανόμαστε κι εμείς κατά κάποιον τρόπο λίγο Ελληνες». Πιέρ, 57 ετών, Γάλλος

«Εγώ συγκινούμαι με όμορφα και απλά πράγματα. Ξέρετε, δεν με αγγίζουν τα πολλά-πολλά. Αυτό που αποκαλείτε εσείς χωριάτικη σαλάτα για εμένα αξίζει όλα τα γκουρμέ. Το λάδι σας, η φέτα, ακόμα και η ρίγανή σας είναι σαν φάρμακο. Οσο για τα ηλιοβασιλέματά σας, μου καθαρίζουν το μυαλό». Ιζαμπέλ, 38 ετών, Βελγίδα

«Τα τελευταία χρόνια δεν ερχόμουν στην Ελλάδα επειδή είχα αισθανθεί ότι κατά έναν περίεργο τρόπο ο Ελληνας είχε χάσει την ψυχή του, ήθελε να μοιάσει όλο και περισσότερο στους ξένους, είχαν λίγο τυποποιηθεί τα πράγματα. Τώρα με την κρίση, όμως, αισθάνθηκα την ανάγκη να σας επισκεφτώ από αλληλεγγύη και αγάπη. Μάλιστα μέσα στο χάος που διαβάζουμε στις αγγλικές εφημερίδες εγώ ξαναβρήκα την Ελλάδα που αγαπούσα. Οπως και οι Ελληνες φαίνεται να ξαναβρήκαν τον χαμένο τους εαυτό». Κόσμο, 63 ετών, Αγγλος

«Η Ελλάδα λειτουργεί πάντα για μένα σαν ένα είδος ψυχανάλυσης. Δέκα μέρες σε ένα νησί και τα προβλήματά μου σβήνουν μπροστά σ’ αυτή την καταπληκτική θέα. Σε μια ταβέρνα πάνω σ’ έναν ξεχασμένο βράχο μπορείς να κάνεις μια άκρως φιλοσοφική και ουσιαστική συζήτηση με έναν απλό ψαρά, που μπορεί να σου μιλάει για τη γοητεία τού να πιάνεις ένα χταπόδι με τις ώρες και να σε κερνάει ένα ουζάκι χωρίς να περιμένει τίποτα από σένα. Αυτά τα ατόφια στοιχεία βρίσκω στη χώρα σας». Τζάκομο, 29 ετών, Ιταλός

Με λίγα λόγια, αυτό που επέστρεφε κάθε φορά στη συζήτηση που είχα μαζί τους είχε να κάνει με την αυθεντικότητα που μπορεί να συναντήσει κανείς ακόμα στη χώρα μας, αυτά που κάποτε σνομπάραμε: από τον γλυκύ βραστό σε μια αυλή του χωριού μέχρι το γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς σε έναν καφενέ,  την κρασοκατάνυξη στο ταβερνάκι, το καρπούζι στην παραλία, τον ποδαρόδρομο στα καλντερίμια κ.λπ.

Δεν έρχονται στη χώρα μας για να αισθανθούν σοφιστικέ και comme il faut, γιατί αν θέλουν πάνε αλλού, όπου τους το παρουσιάζουν και καλύτερα. Ερχονται για να μοιραστούν την παρέα μας, να ξαναβρούν τον άνθρωπο και ίσως τον εαυτό τους μέσα από τη δική μας κοινωνία. Γιατί τελικά αυτό που κάνει τις παραλίες μας ακόμα πιο όμορφες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και η καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας είναι η ανθρωπιά της. Εκεί να μείνουμε, όχι στα δήθεν, γιατί άλλαξαν οι εποχές.