Γιώργος Διονυσόπουλος

Με αυτά τα λόγια ο γνωστός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, μιλώντας στους ΝΥΤ, επιχείρησε να συνοψίσει τις εντυπώσεις που αποκόμισε στις  συναντήσεις που είχε με την ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα.

Παρακολουθώντας τις τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης σε μια σειρά από ζητήματα που ξεκινούν από την οικονομία, επεκτείνονται στην τρομοκρατία και την ασφάλεια του πολίτη και φθάνουν έως και στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, το μεγάλο ερώτημα είναι όχι το πότε θα συμβεί στην χώρα μας το «τρομερό ατύχημα», αλλά γιατί δεν έχει συμβεί ακόμη.

 Οι σκοποί και οι στόχοι που εξυπηρετούν οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε όλα τα παραπάνω ζητήματα, δεν είναι εύκολο να εξηγηθούν. Ως εκ τούτου δύο τινά θα πρέπει να συμβαίνουν: ή οι κυβερνώντες μας ξέρουν κάτι παραπάνω που δεν ξέρουμε όλοι εμείς, ή ορισμένα μέλη του υπουργικού συμβουλίου τελούν εν μέσω μιας ιδεολογικής παράκρουσης, σε σημείο να χάνουν την όποια επαφή έχουν με την πραγματικότητα. Αν κρίνουμε από την πρόσφατη εμπλοκή που παρουσιάστηκε στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, με αφορμή την εμμονή να αποφυλακιστεί ο Σάββας Ξηρός και μάλιστα εν μέσω της προσπάθειας που καταβάλει η χώρα να αποκτήσει διεθνή στηρίγματα, ποντάροντας ιδιαίτερα στην βοήθεια της Ουάσιγκτον, τότε από τα δύο ενδεχόμενα πιο πιθανό είναι να συμβαίνει το δεύτερο. Εκτός και εάν κάποιοι αξιολογούν ως δευτερεύον, το γεγονός ότι χρειάστηκε να ξεσηκωθεί νυχτιάτικα ένας ολόκληρος μηχανισμός στην αμερικανική πρωτεύουσα προκειμένου να δοθεί για, πρώτη φορά, άδεια στον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα να παραχωρήσει έκτακτη συνέντευξη τύπου, αξιολογώντας ως «μη φιλική στάση για τις ΗΠΑ την αποφυλάκιση Ξηρού».

Το θέμα Ξηρού όμως δεν είναι το μόνο παράδειγμα που επιβεβαιώνει ότι πάνω και από τα συμφέροντα της χώρας, ορισμένα μέλη της κυβέρνησης βάζουν τις όποιες ιδεολογικές ή άλλες αγκυλώσεις τους. Η αύξηση της ροής των παράνομων μεταναστών που παρατηρείται ιδιαίτερα κατά τους τελευταίους δύο μήνες προς τη χώρα μας, δεν είναι καθόλου άσχετη με την πολιτική των «ανοιχτών θυρών» που έχει υιοθετήσει η νέα κυβέρνηση, μετατρέποντας σταδιακά τη χώρα σε «ξέφραγο αμπέλι». Η μόνιμη επωδός δε που ακούγεται κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ότι η αύξηση αυτή οφείλεται στην προσπάθεια των σύρων προσφύγων να περάσουν στην Ευρώπη, μάλλον δεν ευσταθεί και τόσο δεδομένου ότι ο συριακός εμφύλιος μαίνεται εδώ και 4 χρόνια και όχι βεβαίως μόνο κατά το τελευταίο δίμηνο. Ως εκ τούτου αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια έξαρσης του εν λόγω φαινομένου. Αίτια τα οποία δεν είναι εντελώς άσχετα με την μετατροπή του Λιμενικού Σώματος από διωκτική αρχή, σε αρχή «περίθαλψης» των μεταναστευτικών ορδών που καθημερινά φθάνουν στα νησιά του Αιγαίου. Κάτι σαν τον Ερυθρό Σταυρό δηλαδή.

Ομοίως και στην περίπτωση των καταληψιών της Ακαδημίας Αθηνών. Επί 20 ημέρες το κτήριο τελούσε υπό κατάληψη από μία ομάδα 15-20 ατόμων, ορισμένοι εκ των οποίων είτε καταζητούνταν για ποινικά εγκλήματα από τις αρχές, είτε ήταν αλλοδαποί. Και το ερώτημα είναι για ποιο άσυλο μιλάμε, όταν σχεδόν κανείς δεν προέρχονταν από τη φοιτητική κοινότητα; και αφού ήταν έτσι γιατί τόση καθυστέρηση στην λήψη της όποιας απόφασης; Και αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να εξηγηθεί επί ρεαλιστικής πολιτικής βάσης, παρά μόνο στη λογική μιας « αριστερής ουτοπίας» στο κυνήγι της οποίας, ως άλλοι Δον Κιχώτες, έχουν αποδυθεί ορισμένα μέλη της κυβέρνησης.

Μία τέτοια κυβέρνηση όμως εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να πάει μακριά. Όσο θα αυξάνονται οι πιέσεις από το εξωτερικό και θα σκληραίνουν οι διεθνείς συνθήκες μέσα στις οποίες θα αναζητεί λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας, τόσο θα οξύνονται οι εσωτερικές της τριβές, σε σημείο διαλύσεως. Παράλληλα η ατελέσφορη νοοτροπία και η δογματική ακροαριστερή προσήλωση ορισμένων μελών του υπουργικού συμβουλίου, αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια που καταβάλει ο πρωθυπουργός να πείσει τον ελληνικό λαό ότι βασικό του μέλημα εξακολουθεί και παραμένει η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ και όχι ο εξοβελισμός της. Επί του παρόντος τα φαινόμενα δείχνουν πως τα πάντα στη χώρα μας κινούνται σε τροχιά μιας «μη απαραίτητης ρήξης» με συμμάχους και εταίρους που σαν αποτέλεσμα τελικά θα έχει να συμβεί ένα «τρομερό ατύχημα» από τις επιπτώσεις του οποίου ελάχιστοι θα βγουν αλώβητοι. Ας ελπίσουμε πως σε ότι αφορά το Μέγαρο Μαξίμου τουλάχιστον, κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε στις προθέσεις του, αλλά ούτε και στις επιλογές του. Σε διαφορετική περίπτωση είτε η κυβερνητική διάλυση, είτε το στήσιμο της κάλπης, με τη  μορφή εκλογών ή δημοψηφίσματος, θα έρθει σύντομα…